Ik wordt wakker gemaakt door iemand die op mijn schouder tikt. Wie doet zo vervelend vraag ik me af.
Ik doe mijn ogen open en zie een meisje met blond haar boven mij staan.

'Wat doe je,' zeg ik met boze stem.
'Dat wou ik ook aan jou vragen, wat doe je in mijn kamer?' zegt Jill.
'OMG, je kan mij horen, dus effe voor de duidelijkheid: punt 1; ik ben hier in slaap gevallen en punt 2; ik wil gezelschap.
'Natuurlijk kan ik jouw horen, jij ligt ook in een coma dus wij kunnen communiceren.'

'Hoe weet je dat ik in een coma lig?'
Omdat ik ook al door het ziekenhuis ben gaan wandelen en toen zag ik jou Emily.'
Sorry dat ik in slaap gevallen ben maar ik heb niet zoveel energie en ik zag u liggen en ik kwam binnen...'

'Rustig maar, Emily,' onderbrak Jill mij.
'Kom eerst even op adem.'
Ik adem 3 keer in en uit en ga op haar bed zitten.
'Laten we elkaar beter kennen, we stellen elkaar om omstebeurt 1 vraag tot wij beide 5 vragen hebben gesteld.'
'Dat vind ik goed. Jij mag beginnen Jill.'

'Hoe ben je in een coma geraakt,' vraagt Jill heel voorzichtig.
'Oké,ik ben aangereden door een auto en die heeft vluchtmisdrijf gepleegd en nu lig ik hier.'
'OMG, wat erg het spijt me zo hard zegt ze bijna wenend.'
'Maar hoe komt het dat jij in een coma ligt?' vraag ik.
'Ik heb te veel chemo gekregen van de dokter.'
'Hoelang lig je al in een coma,' vraag ik stilletjes.
'Ik denk al 6 maanden, maar ik weet het niet meer. Ik ben de tel al kwijt geraakt.'

'En waar zijn je ouders dan,' vraag ik nog zachter.
'Ik heb geen ouders meer, zij zijn omgekomen in een vliegtuigcrash.
Het vliegtuig storte neer in de Japanse Zee. Ik was 1 van de enige overlevende en dat kwam, ik slik, omdat mijn papa mij eruit hielp en zo zelf stierf.'
Ze begint te wenen en ik troost haar.
'Laten we maar stoppen met dit spel, Jill, we gaan alleen maar wenen.'
'Is goed', zegt ze met een trillende stem.

Na een een tweetal uur gepraat te hebben, geven we elkaar een knuffel en ga ik terug naar mijn kamer.

Daar zie ik Lena zitten met Max naast haar.
Hoelang zouden zij hier al zijn vraag ik mij af.
'Hey kleintje, moet je horen, Max en ik zijn een koppel.'
Ik verslik mij bijna in mijn eigen speeksel.
Ik had het wel zien aankomen maar zo snel nu ook weer niet.
Ik ga achter hun staan en leg hun handen in elkaar.

Ineens springt Lena recht.
'Voelde jij dat ook, Max?'
'Wat moest ik voelen Lena?'
'Die kracht tussen onze handen.'
Ik duw Lena neer en haak hun handen weer in elkaar.
'Nu voel ik het ook Lena.'
'Duw nu op die rode knop naast je Max!'

Een paar tellen later komen er verpleegsters en dokters binnen.
Lena en Max vertellen alles in geuren en kleuren aan dokter Sheldon.
Ik krijg papier in mijn handen geduwd en daarna een pen.
De verpleegsters zijn weg en dokter Sheldon vraagt mij om "1" te schrijven.
Ik pak de pen vast.

.........

Sorry voor dit einde maar ik moet het spannend maken.
Ik hoop dat het leuk blijft voor jullie.
Ik zou willen vragen aan jullie om mijn boek te promoten zodat ik meer reads krijg.
Dus stuur het naar al je volgers enz...
Ik moet jaune-moon bedanken voor haar vertrouwen in dit boek, anders had ik nooit een boek hier durven op te zetten.

xxx Laura