Het moment dat ik het hem had verteld liepen de tranen over mijn wangen en ik knuffelde hem nog steviger alsof hij me elk moment kon ontglippen.

'Waarheen?' vroeg Erzo.

'Ik weet het niet,' zei ik. 'Alleen mijn meester weet het...'

'Zal ik je dan ooit nog kunnen zien?' Ik schudde verdrietig mijn hoofd.

'Al hoop ik het wel,' zei ik en lachte verdrietig. Eigenlijk was dit het moment dat ik al Erzo's herinneringen aan mij moest wissen. Maar ik kon het niet, maar mijn hart zou het niet aan kunnen. Erzo wilde ik blijven herinneren en ik wilde dat hij dat ook bij mij deed.

'Ik ga je missen dan,' zei Erzo.

'Ik jou ook.'

-------------------------------
😭😭😭😭😭😭