Met een naar gevoel in mijn maag liep ik rond vijven naar het park toe. Het enige park in de wijde omgeving waardoor ik zeker wist dat ik niet de verkeerde had. Voor de ingang stond Erzo, ik herkende hem aan zijn jas en zijn krullige maar slordige haar. Wat mij zorgde baarde was dat hij strak naar de grond keek.

'Hey,' zei ik toen ik dichtbij genoeg was.

'Hey,' zei Erzo met een kleine stem.

'Dus...' zei ik en rekte de "s" uit. 'Waarom wilde je hier afspreken?'

'Omdat...' begon Erzo en zuchtte. 'Zullen we eerst wat lopen?' Ik knikte en samen liepen we rustig het park in, maar ik merkte hoe zenuwachtig Erzo was. We liepen een heel eind zonder een woord te zeggen. Soms keek Erzo me uit zijn ooghoeken aan, maar het leek alsof hij niet wist waar hij moest beginnen. Ik was niet van plan druk op hem te leggen, dus ik wachtte tot hij zou beginnen met praten.

'Zullen we op dat bankje gaan zitten?' vroeg ik, want van lopen had ik wel even genoeg.

'Ja, is goed...'