Ik staarde naar de zwarte muur voor mij. Mijn hoofd ruste op mijn handen en mijn ellebogen stonden op een stapel documenten. Ik zuchtte. Ik had het sterke verlangen Erzo te bellen. Had ik het nu al zo erg te pakken? Ja was het enige antwoord. Ik zuchtte weer. Hoe raar zou het zijn hem nu te bellen? Het was bijna elf uur 's avonds en eergisteren hadden we voor de tweede keer samen koffie gedronken. Het was niet bijzonder, maar had toch ergens een plek in mijn hart gekregen... Ik zuchtte weer. Zou ik het doen? Ja? Nee? Twijfelend begon ik met mijn mobiel te spelen. Zou hij überhaupt wel opnemen?

'What's on your mind?' hoorde ik iemand achter me zeggen. Ik keek op en Rea keek mij aan. Ik zuchtte.

'Ik wil iemand bellen, maar weet niet of... Nou ja je weet wel.'

'Die persoon het waardeert of niet.' Ik knikte. 'Dan is bellen de enige manier om er achter te komen,' zei ze.

'O,' was het enige wat ik uit kon brengen, want daar had ze een punt. Ik toetste Erzo's nummer gespannen in en zag Rea lachend weglopen. De telefoon ging over.

'Uhm, hallo?' klonk er aan de ander kant van de lijn. Ik was opeens mijn stem kwijt en hoestte een keer.

'Er, hey, met Nick,' zei ik mijn stem weer terug gevonden.