Nick was niet zichzelf vandaag en ik bleef steeds naar hem opzij kijken. Geen een keer keek hij terug, zijn blik bleef naar de grond. Uiteindelijk was ik het zat en trok ik hem mee het park in.

'Nick,' zei ik en pakte zijn handen vast. We stonden op een redelijke beschutte plek. 'Wat is er?' vroeg ik en probeerde hem aan te kijken. De expressie die hij droeg was hartverscheurend. 'Nick,' zei ik nog een keer en voelde mijn ogen brandden. 'Vertel het me.' Eindelijk keek hij op van de grond en mijn ogen in.

'Erzo,' zei hij zacht en trok me naar zich toe. 'Het spijt me. Het spijt me echt.'

'Hoe bedoel je?' Ik wilde opkijken, maar hij weerhield mij ervan.

'Ik ben hier niet lang meer...' zei hij. 'Overmorgen vertrek ik...'

-----------------------------
Was het bijna vergeten door al het leren >.<
Heb morgen ochtend om 9 uur een bio SE #cry.
Ik hoop dat het beter gaat dan de vorige keer. In ieder geval is de stof nu een stuk interessanter (´∀')