Ik wist niet wat Nick nu van mij dacht. Ik zuchtte en liet me met een plof op het bed vallen. Zou hij me raar vinden doordat ik huilde? Ik schudde mijn hoofd. Waarom zou hij anders zijn arm om me heen hebben geslagen? Het had me wel goed gedaan, dat huilen en ik voelde me voor het eerst sinds tijden weer wat beter. Wat zou er van mij zijn geworden als ik Nickolas niet had ontmoet? Ik zou waarschijnlijk gebroken zijn realiseerde ik me. Ik zuchtte weer. Hij had me naar huis gelopen en wist nu ook waar ik woonde... Of dat nou positief was? Hij had gevraagd of het weer ging en ik had geknikt. Ik haatte mezelf, ik had hem wat te drinken aan moeten bieden. Mijn vader die vandaag thuis was zou denken dat hij gewoon een vriend was. Ik zuchtte, ik zag Nick niet als een vriend, ik zag hem als meer. Veel meer...