Ik was al om half vijf bij het park om de simpele reden om me voor te kunnen bereiden, om al mijn gedachten op een rij te kunnen zetten. Ik zag Nick opeens in de verte verschijnen en in een reflex keek ik naar de grond niet van plan mijn blik van de straattegels te halen.

'Hey,' zei hij toen hij nog maar een paar meter van mij verwijderd was.

'Hey,' zei ik met een kleine stem. Ik kon me er niet toe zetten om hem aan te kijken in eerste instantie. Mijn hoofd was nog steeds een bende en ik wist niet wat ik hem nou precies ging vertellen.

'Dus...' zei Nickolas en rekte zijn "s" uit. 'Waarom wilde je hier afspreken?' Ik keek een beetje op.

'Omdat...' begon ik en zuchtte. Omdat wat eigenlijk? Wat ging ik hem vertellen? Dat ik op jongens viel? Dat ik me aangetrokken tot hem voelde? Nee, ik wilde hem niet nu al kwijt... Dus wat ging ik hem vertellen?
'Zullen we eerst wat lopen?' vroeg ik. Ik had meer tijd nodig om te beslissen wat ik wel en niet bij hem neer zou leggen. Ik wist niet of Nick knikte of niet, maar draaide me om naar het park toe.

Hij liep naast me en ik begon onopgemerkt met mijn handen te frummelen. Hoe langer we liepen hoe vaker ik in mijn ooghoeken zijn kant op keek. Zou ik nu? dacht ik. Nickolas keek mijn kant op en de gedachte verdween in een ogenblik en in angst, mijn blik kwam weer op de grond.

'Zullen we op dat bankje gaan zitten?' vroeg hij.

'Ja, is goed...' antwoordde ik en liet hem eerst zitten. De ruimte die tussen ons zat was te klein naar mijn gevoel, maar was tegelijkertijd ook te groot. Ik zuchtte en keek voor me uit. Met mijn ogen volgde ik de eenden in het water en vond plots mijn stem, ik begon met praten...