Zuchtend hing ik op en voelde mijn ogen branden. Gefrustreerd schreeuwde ik in mijn kussen. Wat moest ik doen? En waarom zei ik dat? Ik had nog nooit. Nog nóóit iemand over mijn thuissituatie verteld. Waarom zou ik het hem wel gaan vertellen? En Nickolas, ik kende hem pas een week! Ik zuchtte, ik kon niet terug gaan op mijn voorstel... Ik ben niet iemand die iets op het laatste moment af zegt. Neerslachtig draaide ik me op mijn zij en kneep mijn ogen dicht. Maar op mijn netvlies verscheen opeens het beeld van Nick. Mijn oogleden schoten meteen weer omhoog en ik voelde tranen opwellen terwijl mijn vaders woorden in mijn hoofd rondspookten.

'Een relatie tussen twee mannen is puur vriendschap. Ze kunnen steunen op elkaar, vertrouwen. Het is afschrikwekkend dat er van die onderkruipsels zijn die zich er niet aan houden!'

Alsof ik er iets aan kan doen! schreeuwden mijn gedachten terug en enkele tranen vielen verloren op mijn lakens. Slapen kon ik die avond pas toen mijn ogen zich sloten door pure vermoeidheid en zich weer opende bij het eerste daglicht.