Ik had geen idee wat er nou gebeurt was. Hoe had ik het voor elkaar gekregen? Was er nu serieus iemand geïnteresseerd in mij geweest? Wilde hij mij nu echt op koffie trakteren? Het duizelde me zo erg dat ik bijna voorbij mijn huis liep. Het was dat mijn moeder in de deur opening stond en mij riep. Verward keek ik op en merkte dat ik bijna de tuin van de buren in gelopen was.

'Hoe was school?' vroeg mijn moeder en keek me bezorgd aan.

'Wel goed hoor,' zei ik droog.

'Je ziet een beetje bleek.' Ik sloot mijn ogen even en zuchtte.

'Wat verrassingen vandaag, meer niet...'

'Onverwachtse toetsen?' Ik knikte, over Nickolas zou ze liever niks willen horen. Ik zou het haar ook niet vertellen, wetend dat ze me waarschijnlijk niet meer als zoon zou zien als ze van mijn aard wist... Ik slikte.

'Ik ga even op bed liggen,' zei ik met gefronste wenkbrauwen.

'Is goed jongen.'

Zuchtend liet ik me op mijn bed zakken en voelde tranen in mijn ogen prikken. Ik kon er toch ook niks aan doen? Ik zuchtte. Ik moest gewoon uitkijken naar morgen middag. Nickolas zou koffie voor mij kopen.