Het was Briespels! Hij lag onderaan de cliff.
Hij was de gene van de kreet! Hij bloede uit heel veel wonden.
'Het leven had geen zin meer voor mij...'  zei hij met zijn laatste adem. 'Iedereen haatte me...'
'Nee dat was niet zo...' mompelde heideheuvel. 'Ik hield van je!'
Een traan biggelde over haar wang.
Briespels was dood...
Kraaipoot drukte zijn snuit in de vacht van Briespels.
Nu was hij in zijn eentje! Hij had nu helemaal geen familie meer.
Hij voelde een onweer staanbaar gevoel en rende het kamp uit, opweg naar donder territorium.
Bloesempoot rende achter hem aan.
'Kraaipoot! Kom terug! Wacht op mij!'
'Ga weg!' Snauwde hij. Bloesempoot kwam naast hem rennen, Kraaipoot duwde haar hard weg, waardoor ze struikelde en viel.
Ze jammerde.
Maar hij rende door. Hij dacht na...
Dit is wel erg gemeen wat ik Bloesempoot heb aangedaan.
Ach, ja... waarschijnlijk haten de meeste mensen hem toch al.
Zou hij Maanpoot tegenkomen? Wat als hij gesnapt wed door een patrouille?  Hij ging er niet verder over nadenken.
Hij wou gewoon naar Maanpoot toe!

Hij sloop de grens over.
opeens hoorde hij een kreet, en er sprong er iemand op hem.
Hij rolde over de poes heen en merkte dat het Maanpoot was. Hij drukte haar voorzichtig tegen de grond en legde een poot op haar snuit.
'Rustig Maanpoot ik ben het maar...'