Lumabas ako mula sa banyo na nasa kwarto ko. I opened the window near the terrace. Agad nanuot sa balat ko ang simoy ng pang-umagang hangin sa Maynila. Napangiti ako.

It's only six in the morning. I already took a bath to freshen up my body. I removed the towel that was covering my being and let it slide into the floor of my room. I'm now only on my undies.

Hinawi ko ang basa ko pang buhok habang nakatanaw sa mga sasakyang nasa labas. Maaga pa kaya hindi pa gaanong ma-traffic. Mula sa puwesto ko ay kita ang matataas na gusali rito sa Manila. Common views of city.

Naglakad ako patungo sa closet ko. Binuksan ko iyon at namili ng damit na susuotin ngayong araw. Huminto ang mga mata ko nang makita ko ang kulay asul na dress. It's quite good.

Inilabas ko iyon. I walked near the mirror and try the dress. Hapit iyon sa katawan ko at aabot hanggang sa pang-itaas ng hita ko. I looked pretty good and sexy. Matingkad ang pagiging asul no'n kaya lumitaw ang kulay ng balat ko.

Itinali ko ang hanggang beywang kong buhok at nagtira ng ilang hibla sa mukha ko. I only put a light makeup and applied some perfume on my body. I wore a flat white shoes and a white cropped top brazier. Kinuha ko na rin ang puting bag ko pati na rin ang sun glasses ko bago lumabas sa kwarto ko.

Nang makakababa na ako ay agad akong sinalubong ni yaya Awring.

"Hija, mag-aalmusal ka ba ngayon?" bungad na tanong niya sa akin.

Tumigil ako ng lakad at sinilip ang kusina.

"Nay Awring, nandiyan ba si Papa?" I asked yaya.

Ngumiti siya akin. Agad ko nang nakuha ang ibig sabihin ng ngiti niyang iyon. Papa's here. I smiled at her too. Nagtango na rin ako ng aking ulo bilang sagot sa tanong niya kanina.

"O siya sige at aayusin ko na ang puwesto mo," paalam na sabi niya sa akin.

Yaya didn't wait for me to talk again. Tumalikod na lamang siya sa gawi ko at naunang maglakad patungong kusina. Sumunod na rin ako.

I immediately saw Papa eating alone at the dining table. I wear my smile that I've been mastering since that day.

"Good morning, Papa," I said.

I walked towards Papa and kissed him on his cheek. I felt him stopped but he didn't give me a glance.

Umurong na lamang ako at naupo sa puwesto ko. Nanay Awring was serving my food already. Nang magtagpo ang mga mata namin ay tinanguan niya ako at binigyan na naman ng ngiti. Ngumiti na rin ulit ako.

Tahimik lamang kaming nag-aalmusal ni Papa. He didn't say a word after we eat. Tumayo na lang ako at tumalikod na. I was about to take a step when Papa suddenly speak.

"You should at least give a visit at Navas. Take some rest, Amanda," I was shocked.

Totoong nagulat ako sa sinabi ni Papa. I wasn't expecting him to say that. Lalo na at siya pa mismo ang magsasabi sa akin na bisitahin ko ang lugar na iyon.

Tumalikod ako papaharap sa ama ko. I saw him looking at me. Bigla akong nakaramdam ng panghihina nang makita ko ang mga mata ni Papa. He was looking at me not as someone that he knew, but as his daughter.

Sinsero siyang ngumiti sa akin. I felt my eyes heated looking at him smiling at me.

"P-Papa..." Is all I could say.

Papa walked towards me and tapped my head.

"Spare some time visiting that place, anak. You have a lot that you've missed there," he said.

Hindi ko alam kung paano ko ipapakita ang sayang nararamdaman ko nang marinig ko ang salitang noon ko pa gustong marinig mula kay Papa. This is the first time he's calling me anak after a long time.

"Kahit isang linggo lang, bumisita ka roon. Maybe you're friends are waiting for you to come back,"dagdag na ani ni Papa.

Humakbang ako ng isang beses pa palapit sa ama ko. I immediately hugged him so tight. Papa hugged me back. I even heard the sound of his deep laugh. Hindi ko mapigilan ang maluha.

We stayed like that for how many minutes before I distance myself away from my father. Pupunasan ko na sana ang gilid ng mga mata ko nang maramdaman ko ang palad ng ama ko roon. Napatingin ako kay Papa.

"Enough with your tears, Amanda. You had a lot of it because of your coward father," bulong na sabi ni Papa.

I couldn't stop myself from smiling when I heard what he said.

"Baka mahuli ka na sa trabaho. You know that the company don't tolerate tardiness, Amanda," napatawa na ako dahil doon.

I fixed myself and stood straight.

"Okay then, I'll get going now, Papa," I kissed his cheek once more before I went out from the house.

Dumiretso ako sa garahe at binuhay ang kotse ko. Pumasok ako roon at sinimulan kong paandarin iyon paalis ng bahay.

"Architect Amanda, you have a new client. She's waiting inside your office," I nodded my head when I heard it from my colleague.

Nginitian ko si Gian nang sabihin niya iyon bago dumiretso at pumasok sa opisina.

When I went inside my office, I saw a woman sitting on the couch there. Maikli ang buhok no'n na aabot lang yata sa may leeg niya. She has a fair skin. Kulay puti ang suot niyang damit.

She quickly turned her body at me when she heard the clicked of the door of my office. She smiled timidly at me.

Hmm, she's compose, I guess.

"Architect Amanda, you're here," she greeted me.

Tumayo siya mula sa kanyang pagkakaupo at lumapit sa akin. We shook our hands.

"You're waiting for me, I see," pabirong sabi ko.

Napatawa siya sa sinabi ko. Tumawa rin ako. Bumalik siya sa kaninang puwesto niya habang ako naman ay naupo sa harap niya.

"You have a nice office, Architect," she stated.

I unconsciously roamed my eyes around my office. Simple lang naman ang opisina ko. Pare-pareho lang din naman ang estilo no'n pati na rin ang laki sa ibang mga architect ng kompanya. Ang pinagkaiba nga lang ng sa akin ay mahilig ako sa nude paintings. I also like the pink color. Kaya may ibang gamit akong kulay pink sa loob.

"Hmm, thank you," sabi ko.

"So..."

Napatingin ulit ako sa kaharap ko. Nakatitig na rin siya sa akin.

"I'm Norilyn. Jane Norilyn Cabrio," pakilala niya sa akin.

We discussed the designs she wants me to do. She like it simple but elegant. I suggested some architecture design for an spanish houses. Thankfully, she agreed. Iyon daw ang gusto niya.

She has a lot in Laguna. Kabibili niya lang daw no'n at gusto niyang patayuan ng bahay. She said that her friend recommended my name. Tinanong ko siya kung sino ang kaibigan na tinutukoy niya. She said it was Clarence Lorette Salve.

I didn't asked further when I heard the name she mentioned. Because I know her. Siya iyong isa sa mga kaibigan ni Sheryl sa Navas. It happened that I was the one who designed her villa at Taguig.

Gabi na nang makauwi ako. Dumiretso ako sa kwarto ko at agad na naligo at nagpalit ng damit. Sumampa ako sa kama ko at humilata. Sakto namang mag-vibrate ang selpon ko na nasa vanity table. Kinapa ko iyon at kinuha.

Nakapikit ang mga mata ko nang buksan ko ang selpon ko. So I slowly opened my eyes to see the message. Ngunit kumunot ang noo ko nang hindi pamilyar na numero ang makita ko roon.

Unknown number:
One thousand and three hundred sixty-nine days.

Napatitig na lamang ako sa mensahe na iyon. Hindi ko kilala kung kaninong numero 'yon at hindi mo rin alam kung ano ang ibig sabihin ng mensahe na iyon.

Hindi ko na lamang pinansin iyon at ibinalik na lang ang selpon ko. Kinuha ko ang kumot ko at nagtalukbong. I want to rest. It was a hell of a day.