Woorden konden niet omschrijven hoe knap hij was en hoe eigenaardig hij tegelijkertijd was. Ze had hem al wel vaker zien staren, net zoals zoveel mensen deden, maar nu was hij stil blijven staan. Ze keek naar zijn ondertussen zo vertrouwd geworden bruine haren. Ze wilde weten hoe die zouden voelen onder haar handen.

Nee, zo mocht ze niet denken. Hij zou haar toch niet zien staan, want wie kon nou een ziek meisje leuk vinden?

Zo moest ze niet denken, maar onbewust kwam ze iedere keer weer terug bij die gedachte. Ze schudde hem weg en staarde naar hem. Naar zijn groene ogen en zijn bruine haren en vroeg zich af hoe het zou zijn als ze hem eindelijk zou ontmoeten.

Hij liep door en weg van haar huis. Ze keek hem na en een glimlach stond op haar gezicht. Ze zou er alles voor geven om met hem te zijn, zelfs als het maar voor een paar minuten was