Ze kreunde en haar hele lichaam deed pijn. De pijn was die ochtend plotseling op komen zetten en was alleen maar erger geworden gedurende de dag. Ze zou zo graag op haar plek bij het raam gaan zitten, maar ze kon niet opstaan van de bank.

Ze had een luisterboek opgezet en luisterde naar een van haar favoriete boeken terwijl ze een kleurplaat kleurde. Kleuren had haar altijd al afgeleid als ze veel pijn had, of heel moe was. Zo ook nu.

Terwijl ze kleurde vroeg ze zich af wat hij zou denken als hij langs kwam en ze niet bij het raam zat. Zou hij aanbellen? Aan de ene kant hoopte ze het, maar aan de andere wilde ze dat alles hetzelfde zou blijven, gewoon alleen elkaar zien als hij langs liep en verder niet.

Maar wat er ook ging gebeuren, zij zou er niets aan kunnen veranderen.