Chapter 19

Some says that the happiest moment is when you finally freed yourself from your own chains. But for me, the happiest that can happen is when I finally got the chance to hug each one of them, especially him, again.

As soon as we arrived at the Philippine airport, Kuya Kiel welcomed us. We told him to keep it as a secret until we get back. I know that him and the people in our village are now close to each other.

"Ate Kristal!" Agad akong yumakap sa kanya kaya natatawa siyang yumakap din sa akin.

"Welcome back, Mr and Mrs Seawright. Good to see you again, young lady." Pagbati sa amin ni kuya pero agad siyang sinuway nila Lala.

"Don't be formal, hijo. You are my granddaughter's brother so you better call us Lolo and Lola too," nagulat naman si kuya, pati nga si Ate Kristal. Hindi naglaon ay tumango at ngumiti si Kuya Kiel sa kanila.

"Let's go, shall we?"

Oh gosh, I'm really excited. SUV ang kinuhang sasakyan ni kuya para magkasya kaming lahat. Nasa pinakalikod naman ang mga dala naming gamit habang hawak ko ang isang paper bag. Inilagay ko ito sa tabi ko dahil pinili kong manatili mag-isa sa likod nila para umidlip saglit.

It's already pass eight in the evening and I'm loving to see the city lights. I put my headphones on and play the songs of my favorite band. I really like their songs ever since.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala habang nakatanaw sa labas. The last thing i've seen is the large ferris wheel not that far from the main road.

Nagising ako nang naramdaman kong may tumatapik sa pisngi ko at alam kong si Kuya Kiel iyon dahil ganoon niya ako gisingin. Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko para hindi ako mabigla.

"We're here," tumango ako bago inayos ang sarili. Siguro ay alas diyes na ng gabi at tama nga ako nang tinignan ko ang relos ko.

Madilim ang bahay pero maliwanag ang buwan kaya naaninag pa rin namin ang dinadaanan. Inaalalayan ko si Lala sa kanan habang sa kaliwa si Lolo. Pinagalitan pa kami nito na hindi naman daw siya baldado. Wala na kaming nagawa at hinayaan si Lala.

"Mauna ka nang maglakad apo para sundan ka nalang ng Lola mo," tumango naman ako dahil naka-open ang flashlight ng cellphone ko. Nakaalalay naman sa likuran nila sila kuya at ate.

Hinanap ko ang susi ng bahay sa shoulder bag na dala ko. Mayroon akong duplicate key dahil ibinigay ko ang totoong susi kay kuya para ma-maintain pa rin ang linis ng bahay kahit wala ako ng dalawang taon.

Pagbukas ko ay kadiliman ang sumalubong sa akin. Sobrang tahimik ng bahay, walang pinagbago. Natatandaan ko naman kung nasaan ang switch ng ilaw kaya hinanap ko iyon gamit ang flashlight ng cellphone ko.

I tried switching it on but no lights came out. I switched it, on and off but still has no lights.

"Nasira ba ang mga bumbilya, Kuya?" Walang sumagot sa akin kaya tinignan ko ang likod ko pero wala na sila doon. Saan sila nagpunta? Para bang nasa loob ako ng panaginip. Bakit bigla silang nawala samantalang nasa likod ko nalang sila kanina?

And then I heard a music. It's coming in front of me but a bit far. Suddenly I heard someone singing. No, a lot of them are singing. They are creating a beautiful melody and harmony.

The song is very familiar to me. It's one of my favorite songs. Even if I can't see them, I feel that the people singing my favorite song is them.

A light then suddenly creep from one to another. Umilaw ang mga maliliit na bumbilyang nakasabit sa dingding at kisame. Doon ko nakita na sa bawat dalawang bumbilya ay may nakapagitna na litrato.

Letters and flowers were scattered on the ground when I looked down. It's like I'm floating in the middle of those.

And there, they finally showed up. After two years and three months, I finally saw them again. They were still singing the song and I can't help but to let the tears fall down from my eyes. The happiness I'm feeling is overwhelming. Do I deserve them? Do I deserve these people?

"Welcome back, our Aingeal."

Hindi ko na nakayanan at napaupo nalang ako sa gitna ng mga bulaklak at liham habang nakaharap sa kanila. Sa isang iglap ay nakalapit na silang lahat sa akin at niyakap ako. They did a group hug, and me in the middle.

I can't utter any words. I'm so happy. I'm beyond happy seeing them again. I'm still healing when I get back here. Little did I know, they are the therapies I'm looking for. My natural therapy is no other than them.

"Ang daya niyo. You tricked me," humihikbi man ay nasabi ko pa rin. I heard them laughing at me. My lips them pushed forward to create a pouting gesture.

"It's been two years, Aingeal. We missed you a lot," I heard Miles said. Gosh, I miss you all too.

"Hindi ako sanay na hindi nakikita ang mga ngiti mo ng dalawang taon, Aingeal. Sobrang pasalamat ko dahil nagbabalik ka na at unti-unti nang nagiging maayos," the words of Aling Fely is making me cry more. I'm doing my best to heal myself, Aling Fely. I want to lessen the voices inside my mind. I badly want to live a normal life like yours. I want to interact to anyone without worrying anything.

Bumalik ako dahil gusto kong gumaling na kasama kayo.

Gusto ko iyang sabihin sa kanila pero sinarili ko na lamang. Instead, I hug Hayden tighter. Hes the one in front of me, hugging me tightly as how Aling Fely hug me in the back.

I can feel that they are really longing for me for two years. They are even pushing each other just to have the chance to hug me again. I can't help but to laugh at them and that's when they stopped.

Sila na ngayon ang naluluha na nakatingin sa akin. I'm smiling as I wipe my tears. Miss na miss ko na talaga kayo, sobra.

Napansin ko sila Lala at Lolo kasama si Kuya Kiel at Ate Kristal. Nakatingin sila sa amin na para bang kontento na sila sa nakikita nila. I noticed my Lala wiping her tears as well as Lolo.

Before, I'm silently wishing to have somewhere I can go when I don't know what to do anymore. Somewhere that will shelter me. Somewhere that will listen to me and make me feel the warmth of the world.

And finally I found that place. It's here, they're here with me now. They are the place I wished. The place which I call home.



Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top