Rzeczą, której Eris nienawidziła jeszcze bardziej niż sromotne porażki czy irytujący półbogowie (tacy jak Leo Valdez, Percy Jackson czy Annabeth Chase) były duże, czarne skrzydła, wachlujące jej tuż koło twarzy i smyrające w twarz pióra. To zdecydowanie doprowadzało ją do szału.

- Możesz się posunąć? - warknęła. - Nie jesteś sam!

- Teoretycznie, to jestem - odparł spokojnie Ikelos. - Jestem singlem.

Eris zwróciła się do Morosa.

- Możemy go stąd wyrzucić? Może nikt nie zauważy - powiedziała błagalnie.

Ale Moros pokręcił głową.

I tak już wystarczyło, że ich atak na uczestników specjalnej misji się nie powiódł. Najwyraźniej zorientowali się wcześniej i uciekli. Oczywiście, rozwścieczyło to Nyks. Najpierw urządziła im długi wykład o tym, jacy są beznadziejni i nieodpowiedzialni. Na koniec kazała każdemu z osobna zdać relację z całej akcji, najlepiej szczegółową.

Ikelos oparł się o ścianę i westchnął.

- Wasza mamuśka jest trochę zła.

- Cholera, Sherlocku - mruknęła Eris.

Bóg snów uniósł brew.

- Co teraz z wami będzie? Dostaniecie szlaban na komputer?

- Przypominam, że ty też brałeś udział w akcji - oświadczyła Eris. - I też masz przechlapane.

- Tak, ale wy bardziej.

Moros wsunął ręce do kieszeni płaszcza.

- Cóż, zdrada Liama trochę nas podkopała.

Eris poruszyła się niespokojnie, słysząc imię ich dawnego sojusznika. Nadal nie lubiła poruszać tego tematu. Nietrudno było odgadnąć, że prawdopodobnie miała do niego słabość i nadal robiła sobie wyrzuty, że nie zdołała go powstrzymać przed tym poświęceniem.

Jednak zaraz potem zmarszczyła brwi i przybrała chłodny wyraz twarzy.

- Taak... Dlatego lepiej, żeby nikt więcej nie wbił nam noża w plecy.

I zerknęła na Ikelosa.

W srebrnych oczach Fobetora po raz pierwszy pojawiło się zdziwienie i poirytowanie zamiast łobuzerskiego błysku.

- Wy nadal mi nie ufa...

Nie dokończył, bo w tym momencie drzwi przed nimi otworzyły się i wyszedł niewysoki starzec w ciemnej szacie. Jego włosy były siwe i nieco przerzadzone, ale postawione na żelu jak u współczesnych nastolatków. Broda opadała mu aż do pasa. W jednej ręce trzymał komiczną maskę, a w drugiej - laskę błazna.

Innymi słowy - był to Momos, mniej popularny bóg kpin i sarkazmu, który dawno temu został wygnany z Olimpu za nieustanne wyśmiewanie i krytykowanie innych bogów.

Tym razem jednak nie było mu do śmiechu. Minę miał przygnębioną, a brwi mocno zmarszczone. Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, Eris spytała:

- I jak było?

Ale Momos tylko machnął ręką w odpowiedzi.

- Cudownie. Jest bardzo miła i w ogóle się nie gniewa, wiecie?

Po czym wyszedł.

Ikelos zagwizdał.

- No, to teraz moja kolej.

I wszedł do komnaty Nyks. Bez jego rozłożonych maksymalnie skrzydeł zrobiło się więcej miejsca, więc Eris odetchnęła.

Moros poprawił swój płaszcz.

- Teoretycznie rzecz biorąc, nie poszło tak źle. Zajęliśmy ten teren.

Eris skinęła głową.

- Racja. Nawet, jeśli oni będą chcieli tu wrócić...

Uśmiechnęła się złośliwie na myśl o przygotowanej pułapce.

- Ta - mruknął Moros. - Choć w sumie, to ciekawi mnie, gdzie teraz są.

- Pewnie u Rzymian - prychnęła Eris.

Przez chwilę trwali w milczeniu. Drzwi były bardzo szczelne, więc nie mogli nawet podsłuchać rozmowy Ikelosa z Nyks.

W końcu Moros przerwał ciszę.

- Nadal się o to gniewasz, prawda? - zapytał.

Zaskoczona bogini podniosła na niego brązowe oczy, w których malowało się niezrozumienie.

- Co masz na myśli?

- Akcję sprzed roku - odparł. - Też tam byłem. W Tartarze. Ci dwaj półbogowie całkowicie nas wykiwali.

Eris zacisnęła usta. Wróciły wspomnienia. Kiedy jeszcze Gaja usiłowała powstać, dwójka herosów przechodziła przez Tartar. Zatrzymali się w królestwie jej matki i zaczęli opowiadać, że są na wycieczce.

Tak... Nabrali ich wszystkich, po czym uciekli.

- Percy Jackson - Eris wypowiedziała to imię gorzko. - I blondynka, Annabeth Chase. Oni muszą zginąć.

To samo mówiła o Leonie Valdezie przed starciem w Labiryncie Mroku. Ale on przeżył. Jednak tym razem postanowiła postarać się bardziej. Nadal nie mogła sobie wybaczyć, że kłóciła się o to, kto z rodzeństwa jest najmroczniejszy, podczas gdy Percy i Annabeth uciekali. Do nich żywiła prawdziwy uraz. Z Leonem było inaczej: po prostu miała okazję do zabicia kogoś, zadając tym samym cios w serce komuś innemu (Kalipso).

- I zginą - potknął Moros. - Są zbyt szlachetni, żeby się do nas przyłączyć. Więc czeka ich zagłada. To chyba oczywiste.

Bogini kłótni i sporów uśmiechnęła się.

Drzwi się otworzyły. Wyszedł Ikelos. Wyglądał dziwnie dobrze jak na kogoś, kto przed chwilą oglądał gniew Bogini Nocy. Oczywiście, musiał rozłożyć skrzydła, przybijając Eris i Morosa do ściany. Po czym zamknął za sobą drzwi.

- Teraz wasza kolej - oznajmił pogodnie.

Eris zaklnęła pod nosem, ale weszła do komnaty. Moros czekał, aż bóg snów odejdzie, jednak on najwyraźniej nie miał takich zamiarów.

W końcu Moros odchrząknął.

- Możesz zrobić trochę miejsca?

- Nie.

Bóg gwałtownej śmierci czekał na rozwinięcie, jednak Fobetor niczego takiego nie planował.

- Zmieńmy temat, co? - burknął Moros. - Kontaktowałeś się z herosami?

Ikelos oparł się o ścianę, a ręce skrzyżował na piersi.

- Hę? - uniósł brew. - Trochę. Tylko z naszym legatariuszem. Nie ma sensu zawracać im teraz głowy. Zrobili już wszystko.

- I co powiedział? - zaciekawił się Moros.

- Nic takiego. To był szybki iryfon. Nikt go nie podejrzewa. To znaczy... chyba.

- Przynajmniej tyle - mruknął Moros.

- No. To do zobaczenia. Zakładając, że przeżyjesz.

Zanim Moros zdążył powiedzieć, że w sumie to nie może nie przeżyć, Ikelos umknął. Nie teleportował się magicznie ani nic w tym stylu. Po prostu złożył skrzydła i szybko odbiegł, prawie niezauważalnie. Ten facet był jak ninja.

Niedługo po jego odejściu wyszła Eris i westchnęła.

- Nie było tak źle - powiedziała, a jej głos brzmiał szczerze. - Spotkamy się później, okej?

Moros kiwnął głową. Kiedy tylko jego siostra odeszła, sam nacisnął klamkę i wszedł, gotów opowiedzieć o całym zajściu Nyks, która była wtedy akurat nieobecna.

Tymczasem Will Solace przedzierał się przez lasy, prowadząc za sobą całą gromadę herosów i nimf. Opuncja dreptała tuż za nim, nie przejmując się listkami i gałązkami, które zaplątywały się w jej jasne włosy.

A Nico szedł tuż za nimi, narzekając. Co chwilę rzucał tekstami w stylu:

"Za gorąco tu".

"Nienawidzę owadów".

"Świeżego powietrza też nienawidzę".

"W sumie to wszystkiego nienawidzę".

- Nico - powiedziała w końcu Opi. - Przyroda jest piękna. Trzeba ją doceniać, wiesz?

- Nie jest zła - mruknął Connor. - My w takim upale brnęliśmy przez śmierdzące bagno.

- To nie było bagno - zaprotestowała Billie.

- Muskeg - oznajmił Travis.

- Nie, nie muskeg - westchnęła córka Demeter. - To po prostu...

- O, jest! - zawołał nagle Will.

Ukucnął przy jakimś drzewie. Zaciekawiona Opi zrobiła to samo i teraz bacznie obserwowała, jak chłopak odsłnia liście, ukazując sporą, choć dobrze dotąd ukrytą grotę. Nad wejściem widniały litery: L.T.A.

Lavinia zmarszczyła farbowane na różowo brwi.

- LTA?

Travis prychnął.

- To chyba jakiś żart, prawda?

Ale Will pokręcił głową.

- Wcale nie. To dawna kryjówka trójki półbogów, którzy zmierzali do obozu. Słyszałem o tym miejscu i chyba nie jest takie złe, co?

- Litery... - Owen przypomniało sobie opowieści o dawnych podróżach półbogów. - Luke Castellan, Thalia Grace i Annabeth Chase?

Will uśmiechnął się.

- Otóż to.

W tym samym czasie w pałacu Nyks komórka Ikelosa zabrzęczała. Zdziwiony nieco bóg spojrzał na SMS-a, jaki właśnie do niego dotarł. Nadawcą była Luis Ward. Fobetor nie mógł odczytać całej wiadomości, ponieważ była zbyt długa, ale rzuciło mu się w oczy pierwsze zdanie.

wiem, gdzie teraz są