Jeszcze tylko cztery dni. Byłam bardzo zdegustowana, aczkolwiek także się cieszyłam, z powodu, że niedługo trafię do iście magicznej krainy.

Jednak z tyłu głowy wciąż miałam takie przeczucie, że Spero i Adeila poprostu mi się śnili. Ale przecież... Wyglądali tak realistycznie.

Niektórzy mogliby stwierdzić, że oszalałam. Bo w końcu, kto normalny słyszy głosy w głowie i wierzy, że trafi do niestworzonej krainy.

To tylko sen. Jestem tego pewna. Tak samo jak ten list, wtedy na moim łóżku. Obudziłam się kilka godzin po przeczytaniu listu. Ten list był w mojej głowie.

Byłam dziwnym człowiekiem. Zawsze wolałam być sama. Nie lubiłam zawierać przyjaźni. Byłam odludkiem. Na tych wakacjach coś się zmieniło.

Kiedy poznałam Maxa, bariera pomiędzy mną a ludźmi pękła. Z Grzmotomocnymi szybko załapałam dobre kontakty, co bardzo mnie cieszyło.

W wieku dwunastu lat tak nienawidziałam ludzi, że praktycznie cały czas przesiadywałam w pokoju, czytając moje ulubione "Opowieści z Narni". Wychodziłam tylko do szkoły, i ewentualnie coś zjeść.

Z czasem jednak zaczęłam przyzwyczając się do ludzi. Wtedy też poznałam Lilie Doncaster.

Głupią, egoistyczną i poniżającą mnie dziewczynę o idealnie prostych blond włosach, które kiedy tylko widziałam, miałam szczerą ochotę powyrywać.

Lilia na każdym kroku naśmiewała się ze mnie, to z mojego wyglądu, ubrań, i nawet rodziców. Moje poniżanie przez wyżej wymienionionego osobnika trwało dwa lata.

Na moje szczęście, Lilia wyprowadziła się. Nie wiem gdzie, ale szczerze mnie to nie obchodziło. Nie obchodziło mnie zdanie nikogo.

Poprostu snułam się po uliczkach Londynu jak duch, ignorując dziwne spojrzenia ludzi naokoło mnie.

Jednak z czasem wszystko zaczęło się układać, a ja wreszcie przestałam wyglądać jak wrak człowieka.

W drugiej, trzeciej i czwartej klasie miałam taką niedowagę, że bez problemu można było zobaczyć moje kości. Niedowaga trwała długo.

Jednak zdołałam się z niej "wyleczyć", i sporo przytyłam. Miałam trochę fałdek, ale to w żaden sposób mi nie przeszkadzało.