— I co? Już lepiej? — Zapytałam, odsuwając się od Maxa.

— Dziękuję — Przytulił mnie, co po chwili odwzajemniłam.

— Postąpiłaś bardzo dobrze, Queel —
Usłyszałam głos Spero, i uśmiechnęłam się lekko.

— Wiesz, tu niedaleko jest kręgielnia. Może pójdziemy? — Zapytał po chwili Max.

— Z chęcią — Odparłam. Wstaliśmy i otrzepaliśmy się z piachu.

***

— Wygrałem! — Krzyknął szczęśliwy Max, a ja jedynie przewróciłam oczami. — To co? Idziemy coś zjeść?

— Spoko — Odpowiedziałam, wzruszając ramionami. Ja usiadłam do stolika, a nadąsana kaczka poszła kupić pizzę.

Ciekawę, jak zareagowałby, gdyby się dowiedział, że tak na niego mówię.

— Będzie za około dwadzieścia minut — Powiedział, podając mi wodę.

— Ok — Mruknęłam. — A co byś zrobił, gdybyś trafił do magicznej krainy?

Zapytałam po chwili, patrząc na butelkę z bezbarwną cieczą.

— Co to za pytanie? Przecież magia nie istnieje.

— Ale przecież, nasze moce, to też jakby magia — Szepnęłam, marszcząc brwi.

— Nasze moce to dar, nie magia — Burknął.

— Jak tam chcesz — Uniosłam ręce w górę i popatrzyłam na niego krótko.

— Ale jakbyśmy jednak trafili do magicznej krainy, cieszłbym się jak dziecko — Powiedział, kładąc nacisk na słowo "jednak".

— Jesteś dzieckiem — Odpowiedziałam wystawiając mu język.

— Jesteś młodsza, więc jesteś jeszcze większym bachorem niż ja — Wzruszył ramionami rozbawiony.

Przekręciłam oczami i napiłam się wody.

****

Kiedy tylko zjedliśmy wróciliśmy do hotelu. Pokój, w którym mieszkali Grzmotomocni, był taki sam jak ten w którym mieszkałam ja i moi rodzice i brat.

— Co robimyyyy? — Zapytałam ziewając.

— Musisz natychmiast iść do lasu — 
Usłyszałam spanikowany głos Adeili.

Zmieniłam się w niewidzialną i szybko uciekłam z pokoju.

— Queel! — Krzyknął Max, biegnąc za mną. Jednak stanął w miejscu, bo przecież mnie nie widział.

Biegłam ile sił w nogach, aż w końcu dosłownie wpadłam do lasu. Tam zobaczyłam Adeilę i Spera.

— Co się stało? — Zapytałam, i przemieniłam się w widzialną.

— Niedługo trafisz do magicznej krainy, razem z Maxem. To ostatnie nasze spotkanie. Przynajmniej na jakiś czas — Powiedział Spero, a ja poczułam łzy.

Mimo, że nie znałam dobrze tych lwów, bardzo je kochałam. Przytuliłam się do nich. Kiedy już się odsunęłam, to oni zniknęli.

Będę za nimi tęsknić.