Prompt 10: Dit is een overval.

Een overval

'Mijn excuus madam, er is een koffer van het dak gevallen, dus we zullen hier even moeten stoppen.'

Een oude, vriendelijk ogende, man staat voor het raampje van de postkoets en tuurt het donker in. Daarbinnen zit een statige dame, haar zwarte haar is op twee pijpenkrullen die langs haar elegante gezicht hangen na, strak naar achteren opgestoken. Haar handen liggen keurig in haar schoot en haar donkerblauwe reisjurk neemt de helft van de beenruimte in het kleine voertuigje in.

Ze slaakt een dramatische zucht en slaat haar ogen op. 'Oh, Eeuwige in de hemel, zal ik dan nooit op tijd aankomen in dat verschrikkelijke dorp?'

'Het spijt mij heel erg mevrouw. We zullen zo snel mogelijk de reis vervolgen.' De man tilt zijn hoedje op en draait zich dan om. Zijn licht uitpuilende ogen dwalen over de inhoud die over de grond verspreid ligt. Allemaal van de mevrouw. Kleren, schoenen, maar vooral boeken. De gehele koffer was verschrikkelijk zwaar en het touw op het dak is uiteindelijk onder zijn gewicht bezweken. De boeken liggen nu in de modderplassen zich die de regen in de sporen van de koetsen heeft gevormd. De arme man wrijft over zijn gezicht. 'Daar zal de mevrouw niet blij mee zijn...' Mompelt hij voor zich uit als hij zich bukt en de papierwerken bij elkaar begint te verzamelen.

Een schreeuw in de verte doet hem opschrikken. Hij tuurt met zijn hand boven zijn ogen naar de horizon waar drie figuren op paarden zichtbaar worden. Het duurt hem te lang om erachter te komen dat hij moet maken dat hij wegkomt, want als hij eenmaal doorheeft wat er gebeurt, zijn de rovers al op honderd meter genaderd en kan er gericht geschoten worden. De rook van buskruit kringelt omhoog als de mannen op de paarden hun pistolen opheffen en de kogels de lucht doorklieven.

Met een bibberende hand probeert de koetsier zijn wapen te pakken te krijgen, maar het is al te laat. Een harde knal weerklinkt en op de witte blouse verschijnt een rode plek. De arme man spert zijn ogen wijd open en zakt dan langzaam naar de grond. Zijn hoofd eindigt naast de boeken die hij van zich af had gegooid het moment dat hij zijn wapen nodig had.

De ruiters springen van hun dieren en terwijl twee zich over de bepakking en brieven van de koets ontfermen, beweegt er één zich naar de deur, waarachter de vrouw zich angstvallig stil heeft gehouden.

Een revolver wordt door het raam naar binnen gestoken en richt zich op de borst van de doodsbleke dame. Het lelijke gezicht van de onverzorgde man volgt de richting van het pistool. Hij fluit als zijn ogen aan het donker gewend zijn en de vrouw aanschouwen. Een korte stilte volgt, waarna er een smerige grijns verschijnt. 'Mevrouw, dit is een overval... Ik verzoek u naar buiten te-' Hij breekt uit in een raspend hoesten en direct daarop volgt het enkele, maar veelzeggende woord:

'Cut!'

De vrouw klopt de overvaller op zijn hoofd. 'Charles, gaat het? Heb je een vlieg in je keel?'

Buiten wordt overdreven 'Alweer?!' geroepen.

De vrouw begint te lachen 'Arme Deno, nu moet hij wéér een nieuwe blouse aan en neervallen, je weet toch dat het al een oude man is!' De knipoog ontgaat de mede-acteur niet.

'Hé! Zo oud ben ik dan ook weer niet!' Komt weer een andere stem van buiten.

Maar de strenge regisseur mengt zich in het gesprek. 'Charles, uitgehoest? Kaïn en Vincent, maunt your horses, we beginnen weer vanaf het begin. Deno, kun je de boeken weer goed verspreiden?'

'Ho ho, dat ik niet zo oud ben, betekent niet dat ik met zware boeken wil sjouwen!' Weerklinkt nog het protest voordat de grijze man de opdracht uitvoert en het beginbeeld weer in de juiste staat wordt gebracht.

Een korte grinnik weerklinkt van de man in de zwarte stoel. 'Dank voor je inzet. Charles klaar? Wegwezen! Uit het beeld met dat paard... Dank. Oké, scène vijftien ''Overval'', take twee. Stilte aan de kant. Drie, twee, één. Actie!'

Een oude man loopt naar het raampje in de koets. 'Mijn excuus madam, er is een koffer van het dak gevallen, dus we zullen hier even moeten stoppen...'