12.12.1848

Po wczorajszym koncercie trudno było podnieść się z łóżka. Umysł wolał wspominać te piękne chwile, niż skupić się na czesaniu czy sznurowaniu gorsetu. Podniosłam się dopiero wtedy, gdy przypomniałam sobie, że pociąg to zając i może uciec.

Pani Auditore podjechała o umówionej porze. Ze swoim skromnym bagażem, którego większość stanowił prowiant, dosiadłam się do niej i ruszyłyśmy na stację, gdzie przesiadłyśmy się do pociągu.

Miło jest znów podróżować jak człowiek, w przedziale, w pozycji siedzącej, a nie embrionalnej. Przyjemność ta nie trwała długo — już w Vierzon skończyła się nasza trasa. Francja była dość zacofana, jeśli chodzi o kolej, a ja dość smutna, gdy wsiadałam do dorożki. 

Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że we Włoszech jest równie źle pod tym względem.

Wlekąc się pojazdem ciągnącym przez konie, dotarłyśmy nocą do uroczego hoteliku w mieście o nazwie Lyon, gdzieś na południu Francji. A przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki nie dobrałam się do mapy. Położyłam się spać w rozpaczy nie tylko z powodu odległości dzielącej mnie od Rzymu, ale też kilometrów, jakie przebyłam od początku "przygody". 

Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że na Rzymie się nie skończy.

https://youtu.be/9DlD7-TykIU

Krótko, ale za to bonusik:

https://youtu.be/TuuvqFKdyNA