- Gdzie my do cholery jesteśmy? - zapytał zdenerwowany brunet. Z jego oczu nie mogłam wyczytać nic innego jak zdenerwowanie i zagubienie. Popatrzyłam na niego i uśmiechnęłam się pocieszająco, mając nadzieję, że trochę podniesie go to na duchu. Ale kogo ja oszukiwałam, jego, czy samą siebie? Obydwaj wpatrywali się w betonowe mury, pokryte grubą warstwą bluszczu, jakby szukając w nich jakiejś odpowiedzi. Nie dziwiłam się na ich zachowanie, ja i Alby zareagowaliśmy bardzo podobnie, więc byliśmy wyrozumiali i pozwoliliśmy im przyswoić informacje.

- Potocznie z Albym nazywamy to Strefą. - powiedziałam.

- Jest tu ktoś jeszcze? - zapytał zielonooki, nadal wpatrując się beznamiętnie w szare mury. Po chwili jego wzrok zwrócił się w moją stronę, oczekując odpowiedzi. Poleciłam przecząco głową.

- Tylko ja i on. - wskazałam na czarnoskórego, który stał obok mnie. Blondwłosy spuścił wzrok na zieloną trawę, zapewne próbując poskładać to wszystko do kupy, zaś jego kolega stał i nadal wpatrywał się w to samo miejsce, nie odzywając się ani słowem. - Odpowiadając na wasze wszystkie pytania. Jesteśmy tu z Alby'm około miesiąca, kiedy tu dotarliśmy, zapewnie tak samo jak wy, nic nie pamiętaliśmy. Nie wiemy, gdzie dokładnie jesteśmy, czy KIM jesteśmy, lub KIM byliśmy. To chyba wszystko. - zakończyłam swój jakże ciekawy monolog, a chłopacy spoglądali to na mnie, to na czarnoskórego. Dałam im chwilę czasu.

- Wiecie, co tam jest? - zapytał brunet, wskazując na otwarte wejście. Jednak nie powiedziałam nic, po prostu pokiwałam przecząco głową.

Nie mam pojęcia, czy wrota zaczęły zamykać się na zawołanie, ale w tamtej chwili dwie ogromne, betonowe ściany przesuwały się, tworząc przy tym okropny hałas, który rozsadzał moje uszy. Dwaj nastolatkowie popatrzyli w stronę północnego wejścia (bądź wyjścia), a ich miny nie wyrażały nic innego, jak niedowierzanie.

- Jak to jest w ogóle możliwe?! - blondyn próbował przekrzyczeć hałas.

- Zadaję sobię te pytanie codziennie. - powiedział Alby, kiedy wrota zamknęły się z hukiem.

Cisza. Nikt się nie odzywał. Może to dobrze, każdy, nawet ja i Alby musieliśmy zadawać sobie kolejne pytania. Oczywiście pytania bez odpowiedzi...

***

Siedziałam pod moim ulubionym drzewem, delektując się ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Westchnęłam - to była moja chwila wytchnienia, nabrania sił fizycznych i psychicznych. Po prostu siedziałam oparta o pień rośliny, wpatrzona w niebo, na którym pojawiały się pierwsze, sztuczne gwiazdy. Za wszelką cenę chciałam nie zawracać uwagi na pytania krążące po mojej głowie. Skupiałam się na najmniej ważnych elementach - na śpiewie ptaków, odgłosie wiejącego wiatru, małym, wieczornym koncercie świerszczy, czy trawie pod moimi rękoma. Jednak nie mogłam się od nich odpędzić. Wracały jak bumerang, w dodatku ze zdwojoną siłą. Z bezsilności zaczęłam uderzać głową o drzewo, jakby miało to pomóc z pozbyciem się natrętnych myśli.

Ale jednak nie pomogło.

Od przybycia Alexa i Williama minął tydzień - jeden równiutki tydzień. Alex - brunet o szarych jak stal oczach, bladej cerze. Nie był zbyt miły, chodził przygnębiony, cichy i markotny. Robił swoje, jednak nie rozmawiał z nami, chodził w różne zakątki Strefy, zaszywając się w samotności.

Ale William był jego przeciwieństwem. Miły, zabawny, żartobliwy blondyn o jakże zielonych oczach. Przynajmniej taki się wydawał. Kilka razy widziałam, jak płakał, czy wpatrywał się smutno w szare mury. Był on idealnym przykładem człowieka z pierwszymi objawami depresji, przez co wiedziałam, że muszę zareagować.

Jednak bardziej bałam się o Alexa. Coś nie pasowało mi w jego dziwnym zachowaniu i moja podświadomość mówiła mi, że niedługo wydarzy się coś złego.

Lecz było jeszcze jedno nurtujące mnie pytanie: Dlaczego przysłali jeszcze ich? Może nasza Strefa była czymś na wzór więzienia dla młodocianych kryminalistów, krócej poprawczak. Zaśmiałam się w duchu na tą dziwną i niecodzienną myśl. Co mogli by zrobić tacy nastolatkowie jak my? Zabić swojego nauczyciela od matematyki, bo zadał za dużo pracy domowej? - Niedorzeczne.

- Cześć Rachel. - przestraszona podskoczyłam w miejscu. Tuż za drzewem, po mojej prawej stronie, stał Alby, patrząc na mnie i lekko się uśmiechając. Bez pytania usiadł koło mnie i zaczął wpatrywać się w gwaizdy, które zawisły na niebie już dawno temu. - Znów rozmyślasz? - zapytał.

- Raczej odpowiadam na własne pytania. - zaśmiałam się cicho, zaś chłopak mi zawtórował.

- Jeśli mogę spytać, jakie są te pytania?

- Dlaczego jeszcze ich tu przysłali? - odpowiedziałam, a po między nami zapadła cisza. Obydwoje zastanawialiśmy się DLACZEGO, jednak nikt nie znał odpowiedzi na dane pytanie. Niby było to proste, jednak dla nas oraz sytuacji i miejscu, w którym się znajdowaliśmy, było to jak złamanie enigmy. Zaśmiałam się w duchu kolejny raz, na to, że pamiętam tak zarazem istotną dla ludzkości rzecz, a zarazem niepotrzebną w moim beznadziejnym przypadku.

- Nie mam bladego pojęcia. - odparł po chwili. - Ale domyśliłem się ostatnio jednej i chyba ważnej rzeczy...

- Tak? Jakiej? - zapytałam zaciekawiona. Chłopak milczał przez chwilę, pewnie zastanawiając się, czy mi to powiedzieć, otwierał i zamykał buzię, co wyglądało komicznie, jednak po kilku sekundach zaczął mówić.

- Wydaję mi się, że na nas i na tamtych dwóch się nie skończy.

- Co masz na myśli? - odpadłam lekko zdezorientowana.

- Nie zauważyłaś, że Alex i William przybyli równy miesiąc po nas. W dodatku tak samo jak my nic nie pamiętają? Nie wydaje ci się to dziwne? - mówił z przejęciem w głosie.

- Wszystko w tym miejscu jest dziwne, Alby. - rzekłam, spoglądając na niego. Jednak zdałam sobie sprawę, że mój przyjaciel ma rację. - I mam pewność, że się nie myślisz, a nawet to wiem.

I znów siedzieliśmy w ciszy...

*****

Kolejne dni mijały bardzo szybko. Głównie opierały się na rutynie, która nie była zbyt denerwująca. Wstawaliśmy rano, jedliśmy śniadanie, rozdzielaliśmy po między siebie zadania, pracowaliśmy, a pod wieczór odpoczywaliśmy. Strefa, kiedy przybyłam tu z Alby'm, wyglądała jak dżungla. Wszędzie rosły chwasty, drzewka, jakiejś krzaki. Z upływem czasu wszystko zaczęło nabierać kształtu. Pozbyliśmy się natrętnych roślin, a w ich miejsce posialiśmy warzywa i drzewka owocowe, które przybyły tu pudłem. Zaczęliśmy budować także "baze", jak nazwał to William. Byliśmy dopiero w połowie prac, ale wszystko miało już ręce i nogi. Drewniana konstrukcja miała pełnić funkcje mieszkaniowe, gdzie mieli spać nowoprzybyli.
Ostatnio w pudle przybyły zwierzęta, prostując pięć kur. Zapewnie do celów spożywczych, ale powiedziałam już Alby'emu, że ja nie pozbawie ich życia. Miały takie słodkie spojrzenie i mięciutkie piórka. Nie miałabym serca zabić jednego z nich.

Dzisiejszy dzień nie różnił się niczym od poprzednich. Praca, odpoczynek, praca, odpoczynek i tak bez końca.
Kolejny raz wbiłam łopatę w ziemię, wykopując dużą dziurę, potrzebną na posadzenie drzewka. Kiedy to zrobiłam, sięgnęłam po sadzonkę stojącą po mojej prawej stronie i wepchnęłam ją do dziury.
Wytarłam pot spływający po moim czole, po czym uklepałam ziemię wokół rośliny. Odetchnęłam z ulgą, wiedzac, że na dzisiaj skończyłam swoją pracę.

Wstałam z ziemi i poszłam w stronę jeszcze niedokończonej bazy, przy której stał Alby.

- Hej. - przywitałam się, podchodząc do chłopaka. - Skończyłam na dziś. Jestem tak zmęczona, że zaraz chyba padnę. - odparłam, siadając na ziemi i opierając się o jedną z drewnianych belek.

Jednak czarnoskóry stał i wpatrywał się w głąb strefy, jakby czegoś szukając. Nic nie powiedział, co miał w zwyczaju robić, więc zdziwiłam się na jego zachowanie. Po twarzy przyjaciela mogłam wywnioskować, że o coś się martwił. Nigdy nie był taki cichy, jak teraz.

- Alby, coś się stało? - zapytałam zmartwiona, spoglądając na niego, jednak chłopak nie odpowiedział, stał tak samo, jak uprzednio. - Alby. - zero reakcji. - Alby?!

- O, Rachel. - zaszczycił mnie w końcu swoją odpowiedzią, na co prychnęłam.

- Coś się stało? - ponowiłam pytanie.

- Nie. Dlaczego niby miało się coś stać? - odparł, ale ja wyczułam w jego głosie nutkę podenerwowania, przez którą wiedziałam, że kłamie.

- Mów.

- Nie dasz mi spokoju, co? - podkręciłam przecząco głową, a Alby kontynuował - Szukałem Williama i Alexa, ale nigdzie nie mogę ich znaleźć. Przeszukałem chyba całą strefę. Boję się, że coś kombinują.

Ja czułam to samo. Miałam przeczucie, że stanie się coś naprawdę złego...