Jestem niespokojną duszą.
Moje usta śmieją się bo muszą.
Nie pokazuje światu tego życia,
Nie wiem czy wyjdę kiedyś z ukrycia.

Boję się kochać, boję się marzyć.
Boję się, co w życiu się może zdarzyć.
Boję się wyjść z mroku, ciemności,
Boję się, że dosiegną mnie skrzydła miłości.

Emocje we mnie buzują, oddaje się im.
W głowie mam tylko, że jestem nikim.
I całe życie tkwię w opresji,
Że nigdy nie wyjdę zza krat depresji.