Byliśmy jak dwa cienie
unoszące się nad tym samym brzegiem,
dotykając dłonią zimnej wody,
która nigdy nie chciała nas zatrzymać.

Słowa, których nie wypowiedzieliśmy,
ułożyły się w cichy mur,
wzdłuż którego chodziliśmy
każdego dnia,
udając, że wciąż patrzymy w tę samą stronę.

Twoje oczy - kiedyś dom,
teraz obce okna, za którymi
ktoś inny rozkłada światło na ścianach.

Nie było burzy,
nie było krzyku,
tylko wiatr, który odwrócił nas
od siebie.