Een wens is niet iets wat je zomaar moet doen, zeker een nieuwjaarswens niet. De laatste keer dat ik een nieuwjaarswens heb gedaan was toen ik zestien was, veertien jaar geleden. Eigenlijk heb ik nog maar twee keer in mijn leven een echte nieuwjaarswens gedaan. De eerste keer toen ik acht was, toen had ik alleen maar neefjes en wenste ik met nieuwjaar voor een nichtje. Dat jaar, op mijn verjaardag, werd mijn eerste nichtje geboren. Gevolgd door nog twee andere nichtjes. De tweede keer was toen ik zestien was, toen wenste ik voor tickets voor het uitverkochte concert van mijn favoriete zangeres. Dat jaar ben ik twee keer naar haar concert geweest.

Door zuinig te zijn met mijn nieuwjaarswensen zijn ze al twee keer uitgekomen en ik denk dat het tijd wordt voor een nieuwe nieuwjaarswens. Ik weet al precies wat ik vannacht ga wensen.

Dat was wat Nicole de ochtend van 31 december in haar dagboek had geschreven. Ze gebruikte het niet zo vaak, maar soms had ze de behoefte om haar gedachten kwijt te kunnen, maar niemand om het te vertellen. Dan kwam haar schriftje tevoorschijn en schreef ze uit wat ze voelde.

Ondertussen was de avond gevallen en zat Nicole met haar vrienden op de bank in haar appartement. In de lucht om hen heen knalde vuurwerk en op de salontafel stonden warme oliebollen met te veel poedersuiker. Nicole was gelukkig, relatief gelukkig. Ze was ontzettend blij dat ze deze Oud en Nieuw met haar vrienden kon vieren en dat ze het familiedrama bij het kerstdiner niet hoefde te herhalen.

'Nicole, kun je me een oliebol aangeven?' vroeg een van haar vriendinnen. Met liefde boog Nicole zich naar voren en pakte ze een oliebol van de schaal en legde die op een servetje voor haar vriendin.

'Ze zijn echt lekker gebakken, Lisa,' zei een andere vriendin en Nicole knikte instemmend terwijl ze ook nog een bol voor zichzelf pakte. Ze hadden allemaal iets geregeld voor vanavond. Nicole had haar appartement beschikbaar gesteld, anderen hadden het avondeten en de champagne geregeld en Lisa had de oliebollen gebakken.

Nog een paar minuten te gaan tot twaalf uur en de vriendinnen zaten in stilte naar de televisie te kijken. Nicole kon niet wachten om haar bed in te duiken, maar oud en nieuw was toch wel een te belangrijk moment om te missen. Het was grappig hoe ze als kind altijd dolgraag op wilde blijven en er nu enkele minuten voor twaalf een groepje knikkebollende dertigers bij haar op de bank zat. Maar ze zouden nog wel wat vuurwerk af gaan steken als het nieuwe jaar begonnen was en daarna zouden ze in Nicoles woonkamer in slaap vallen.

'Nou jongens, iemand die graag dit jaar nog iets wil zeggen? Sla je slag,' zei een van Nicoles vriendinnen.

'Nee hoor, laat dat nieuwe jaar en de champagne maar komen,' zei Lisa.

Nog maar een minuut te gaan. 'Laten we aftellen,' zei Nicole en ze stond op van de bank. Oud en Nieuw deed haar altijd weer als een kind voelen, spanning voor het nieuwe jaar terwijl de kleine Nicole in haar stond te springen voor de televisie terwijl ze aftelde naar twaalf uur.

Ondertussen had een van de vriendinnen de champagne er al bij gepakt om meteen om twaalf uur te ontkurken. 'Tien. Negen. Acht,' telde Nicole.

'Zeven. Zes. Vijf. Vier. Drie. Twee. Een. HAPPY NEW YEAR!'

"Ik wens voor liefde dit jaar, echte liefde," zei Nicole in haar hoofd terwijl de champagne ontkurkt werd en de glazen ingeschonken werden. Haar nieuwjaarswens was de wereld in gestuurd en nu zou ze het begin van dit jaar vieren met te veel champagne, oliebollen en vuurwerk en wachten tot het universum met haar wens aan de slag ging. Want een wanhopige nieuwjaarswens, vanuit het hart gedaan, wordt altijd beantwoord, vroeg of laat.