Nicole was al teruggegaan naar het huisje om haar thermoskan koffie bij te vullen nog voordat ze had afgesproken met Jennifer en het was nog niet eens lunchtijd. Het was zo'n dag, want ondanks het ogen openende moment van de vorige dag was haar familie nog steeds vervelend.

Ze had een plek uitgekozen aan een van de tafels op het plein in het ruigrijk waar vroeger de Polka Marina had gestaan. Ze had Jennifer geappt waar ze zat en die was nu onderweg naar haar. Ze moest vanaf de Droomvlucht komen, dus Nicole nam rustig nog een slok van haar koffie.

Die ochtend had ze het idee gekregen dat haar ouders op ieders zenuwen begonnen te werken, inclusief op die van henzelf. Haar moeder begon zelfs opmerkingen te maken naar haar favoriete kinderen en ze kon bijna geen gesprek voeren zonder een opmerking te maken over iets wat haar niet aansprak aan Nicole. Vandaar dat ze zich zo snel mogelijk uit de voeten had gemaakt, in de hoop dat Jennifer met haar de dag door wilde brengen.

'Natuurlijk kan ik komen als je dat wilt.' Daar zal je haar hebben. Jennifer kwam aangelopen, haar blauwe jas ondertussen herkenbaar voor Nicole.

'Dat dacht ik al wel, maar het is vriendelijker om te vragen, niet?' reageerde ze.

'Dat is waar,' zei Jennifer terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Waar wil je naartoe?' vroeg ze.

'Wat dacht je van Joris en de Draak?' vroeg Nicole terwijl ze opstond.

Jennifer knikte. 'Dat klinkt als een goed plan,' zei ze. Samen liepen ze richting de achtbaan. 'Hoe was het met de familie?' vroeg Jennifer.

Nicole zuchtte. 'Niemand slaapt goed en dat begint bij iedereen zo zijn tol te eisen. Ik zal blij zijn als ik weer terug ben in mijn eigen bed thuis,' vertelde ze.

'Dat kan ik me voorstellen,' zei Jennifer.

'De ex overleefd vannacht?' vroeg Nicole aan Jennifer.

Jennifer bleef even staan en schudde haar hoofd. 'Maar net,' antwoordde ze.

'Ik ben er voor je als je erover wil praten,' bood Nicole aan, die wel doorhad dat er iets ergs gebeurd was.

Jennifer haalde diep adem en schudde haar hoofd nog een keer, alsof ze de herinnering uit haar hoofd wilde schudden. 'Bedankt,' zei ze. 'Maar ik wil het er nu liever even niet over hebben.'

'Dat is ook goed,' zei Nicole snel. Ze was zeker geen psycholoog en wilde ook echt niet de rol gaan vervullen. 'Zal ik maar gewoon iets gaan vertellen?' stelde ze voor.

Jennifer knikte. 'Graag, vertel maar iets leuks. Maakt niet uit wat.'

Nicole knikte terwijl ze even snel door haar geheugen spitte om een geschikt verhaal te vinden. 'Ik kan wel vertellen over gisteren, dat was wel interessant,' zei ze.

'Ga je gang,' zei Jennifer.

Nicole knikte. 'Gisteren was een bijzondere situatie. We gingen in de Droomvlucht omdat de nichtjes dat graag wilden en ik kwam met Michael te zitten, mijn zwager,' begon ze. Daarna vertelde ze kort over het gesprek dat ze met Michael had gehad. 'En het vreemde was dat ik de rest van de dag een heel ander persoon zag in mijn zus,' zei ze.

'Wat grappig,' zei Jennifer. 'Misschien is het het dan waard om wat vaker met haar te praten. Wellicht heeft er al die tijd een verkeerd beeld van haar in je hoofd gezeten.'

'Zou dat echt? Zo'n verkeerd beeld van mijn eigen zus?' vroeg Nicole zich hardop af.

Jennifer haalde haar schouders op. 'Ik weet uit ervaring dat je ook een veel beter beeld kan hebben van mensen dan wat ze echt zijn, dus waarom ook niet?' vroeg ze.

Nicole voelde de lading van die zin. Jennifer was zes jaar samen geweest met Brandon. Zes jaar voordat ze hem eindelijk verlaten had, eindelijk doorhad wat de man echt was. Nicole mocht dan slechts het topje van de ijsberg weten, ze wist dat Brandon niet gewoon een man was die vreemd ging. Ze voelde dat hij nog zoveel erger was.

'Misschien heb je gelijk en moet ik eens met haar gaan praten,' gaf Nicole toe.

Ondertussen kwamen ze aan bij Joris en de Draak. De houten achtbaan lag er mooi bij in het warme ochtendzonnetje. Het beloofde een prima dag te worden, ondanks dat het een beetje nat was. De wachtrij was slechts een kwartier en dus zaten Nicole en Jennifer al heel snel naast elkaar in het karretje aan de waterkant. Want, zo redeneerde Jennifer, met de miezerregen van die dag zou het vuur meteen gedoofd zijn.

Nicole vond Joris en de Draak een leuke achtbaan. Hij was wat heftig en had een scherp randje. Het hout bewoog wat mee en dat gaf echt een heel ander gevoel dan een stalen achtbaan. Het voelde wat gevaarlijker, wat levendiger en daar kon Nicole wel van genieten. Ze glimlachte naar Jennifer, die er ook zin in leek te hebben terwijl ze naar boven getrokken werden.

'We gaan wel winnen, toch?' vroeg Jennifer haar.

'Ik doe het voor niets minder dan de winst,' beloofde Nicole.

Niet veel later kwamen ze op het hoogste punt aan en reed het karretje naar beneden. Nicoles haren kwamen uit de kraag van haar jas en wapperden als een vlag achter haar aan. Ze gingen nog zo snel, maar helaas wonnen ze niet.

'We moeten nog een keer,' zei Nicole tegen Jennifer.

Jennifer knikte. 'Eens,' zei ze. 'We moeten door tot we gewonnen hebben,' verklaarde ze.

Nicole glimlachte. 'Laten we dat maar snel doen dan.'

Dus ze gingen nog een keer in de achtbaan, waarbij ze standvastig vasthielden aan de watertrein. Maar ze wonnen weer niet, dus kozen ze nog eens voor de waterkant van de attractie. Toen ze weer niet wonnen, besloten ze toch maar de vuurkant te proberen. Maar natuurlijk won op dat moment de waterkant. Ze begonnen het op te geven en lieten een rad van fortuin op het internet kiezen welke trein ze daarna moesten nemen.

'Alweer verloren,' zei Jennifer toen ze uit het rode karretje stapte.

'We hebben niet echt geluk, nee,' zei Nicole. 'Laten we even pauze nemen, wat drinken en misschien een andere achtbaan doen voordat we verder gaan,' stelde ze voor.

'Dat klinkt als een goed plan,' zei Jennifer.

Dus gingen ze samen even op het terras zitten met uitzicht over het water met de Vliegende Hollander en Joris en de Draak. Ze bestelden koffie en Nicole deed haar jas uit. Het was helemaal opgeklaard en best een beetje warm geworden.

'Zullen we straks even een ritje in de Vliegende Hollander doen voordat we weer verdergaan met verliezen bij Joris en de Draak?' vroeg Nicole.

'Klinkt als een goed plan,' zei Jennifer.

De rij bij de Vliegende Hollander was wat langer, veertig minuten, maar dat hadden ze er wel voor over. Ze hadden toch alle tijd van de wereld. Daarnaast was de rij van de Vliegende Hollander zeker geen slechte om in te wachten, de volledige wachtrij was goed gethematiseerd.

'We moeten echt eens een keer afspreken als we weer thuis zijn,' flapte Nicole eruit. 'Ik vind het heel erg gezellig.'

Jennifer glimlachte. 'Ik zat precies hetzelfde te denken,' zei ze. 'Ik heb geen grote sociale cirkel meer en ik merk dat ik het echt gemist heb. Ik rij graag het halve land door om eens bij jou op bezoek te komen,' beloofde ze. Want ze woonden niet dicht bij elkaar, hadden ze al gemerkt.

'Hetzelfde geldt voor mij,' zei Nicole. 'Ik heb wel wat vrienden, maar ik vind het helemaal niet erg om eens in de zoveel tijd onderweg te zijn om naar je toe te rijden.'

'Of we doen wat alle jongeren doen en een online vriendschap onderhouden,' grapte Jennifer.

'Je gaat me niet op zo'n manier op mijn leeftijd wijzen, zo oud ben ik niet,' zei Nicole.

Jennifer glimlachte. 'In welk jaar was je ook alweer geboren? 1994? Je komt uit de vorige eeuw!' riep ze.

Nicole moest nu ook lachen. 'En dan voor het gemak even vergeten dat jij zelf ook in de vorige eeuw geboren bent,' wierp ze terug.

'Ik ben toch twee hele jaren jonger dan jij,' zei Jennifer.

Nicole snoof. 'Twee hele jaren nog wel.'

Ze waren allebei nog steeds aan het glimlachen toen ze in het bootje stapten. Het was zo stom en kinderachtig om elkaar te plagen met hun leeftijd, maar Nicole vond het zo leuk als ze het met Jennifer kon doen.

'Laten we nu weer de vuurkant proberen,' zei Jennifer toen ze droog uit de Vliegende Hollander gekomen waren. Ondertussen liep het alweer tegen etenstijd en zou Nicole weer terug moeten gaan naar haar familie.

'Ik denk dat ik het nog wel een rondje kan proberen,' zei Nicole nadat ze de tijd bekeken had. De rij voor Joris en de Draak was flink opgelopen in de tijd dat ze bij de Vliegende Hollander waren geweest en de kinderen moesten vroeg eten.

'Laten we hopen dat we nu eindelijk winnen, dan,' zei Jennifer.

Maar helaas, ze waren weer onsuccesvol. Hun karretje kwam alweer als laatste binnen in het station en ze zouden het moeten opgeven voor de dag, Nicole moest weer naar haar familie toe.

'Jullie zijn al de hele dag bezig hier, of niet?' vroeg een medewerker toen hij Nicole en Jennifer zag zitten.

'Ja klopt,' antwoordde Jennifer. 'We zeiden dat we door gingen tot we gewonnen hadden, maar we hebben al de hele dag nog geen geluk.'

Daar moest de medewerker om lachen. Hij dacht even na en keek toen op naar de mensen die klaarstonden om na Nicole en Jennifer in de attractie te stappen. 'Zouden jullie het erg vinden om een rondje te wachten?' vroeg hij aan de mensen.

De mensen - een vader met een zoon met lange, blonde krullen en een knalgele jas - schudden hun hoofd. 'Maakt niet uit, wij hebben alle tijd,' zei de vader.

De medewerker glimlachte 'Heel erg bedankt,' zei hij, waarna hij weer naar Nicole en Jennifer keek. 'Blijf nog maar een rondje zitten, kijken of jullie nu meer geluk hebben,' zei hij.

'En wat krijgen we als we niet winnen?' vroeg Jennifer grappend.

De medewerker glimlachte. 'Als jullie niet winnen, dan koop ik een drankje voor jullie,' zei hij.

'Afgesproken,' zei Jennifer.

Maar dat was niet nodig. Ze wonnen eindelijk en toen ze terugkwamen stonden de vader en zoon te juichen. Nicole en Jennifer stapten uit het karretje en gaven de medewerker een high five.

'Jammer, dan moet ik toch zelf een drankje kopen,' zei Jennifer tegen hem.

De medewerker moest lachen. 'Je kan het altijd proberen,' zei hij.

Vrolijk lachend verlieten Nicole en Jennifer het station, waarna ze helaas weer afscheid moesten nemen van elkaar. Jennifer ging zelf op zoek naar iets om te eten en Nicole moest zich weer aansluiten bij haar familie in het pannenkoekenrestaurant.

Op het moment dat ze bij het restaurant aankwam, was haar familie daar al. Maar ze hadden een stoel voor haar vrijgehouden, tussen Marianne en Katy in. Gezellig.

Maar ze herinnerde zich de belofte die ze aan Jennifer had gedaan. Ze zou met Katy praten, kijken of ze daadwerkelijk zo was als het beeld dat Nicole in haar hoofd had. Wellicht kon ze Michael gebruiken om een gesprek te starten, hij zat tegenover haar.

'Heb jij het leuk gehad vandaag, Nicole?' vroeg Michael, die blijkbaar haar gedachten kon lezen.

Nicole knikte, dankbaar dat Michael het gesprek begonnen was. 'Jazeker,' antwoordde ze. 'Het spijt me dat ik steeds zo veel bij jullie weg ben,' niet helemaal waar, 'maar ik ben het helemaal niet gewend met zoveel mensen te zijn en ik heb het soms even nodig,' zei ze.

'Dat is helemaal niet erg hoor,' zei Katy. Nicole keek haar zus aan. Ze klonk alsof ze het echt meende, geen spoortje van sarcasme te bekennen. 'Ik kan het me best voorstellen, jij woont natuurlijk op jezelf,' voegde haar zus toe.

Misschien hadden Jennifer en Michael gelijk, misschien had ze gewoon een compleet verkeerd beeld in haar hoofd van de mensen om zich heen. Katy leek in ieder geval een stuk vriendelijker dan waar ze haar altijd voor had aangezien.

'Neem zoveel tijd als je nodig hebt, wij redden ons ook prima als je alleen af en toe aanschuift,' zei Michael.

'Als je een keer graag iets met een van ons wil doen, dan moet je dat gewoon zeggen,' sloot Marianne zich bij het gesprek aan.

Nicole begon te denken dat Michael een spelletje met haar aan het spelen was, dat hij haar familie overtuigd had om voor de grap een keer heel erg aardig te doen tegen haar. Maar toen ging ze eens nadenken. Marianne was altijd al vriendelijk geweest en ze had met eigen ogen gezien hoe Katy gaf om haar man en kinderen.

Nicole begon zich te realiseren dat ze zichzelf al jaren voor de gek hield. Ze begon zich te realiseren dat niet haar familie, maar zijzelf het probleem was.