Jennifer was met tegenstrijdige gevoelens wakker geworden. Aan de ene kant realiseerde ze zich dat ze in de Efteling was, de wereld vol wonderen, een plek om blij te zijn en zorgen te vergeten. Aan de andere kant realiseerde ze zich dat ze in de Efteling was, de plek waar ze een kamer deelde met haar ex.

Ze had zich er al weken op voorbereid dat ze samen met Brandon moest gaan ontbijten, maar ze hoefde dat na gisteren niet meer te ervaren. Ze had hem geappt dat ze om half tien had gereserveerd voor het ontbijt en had zich net als de vorige ochtend zo lang mogelijk verstopt in de kinderkamer waar ze sliep.

Het had haar tien hele minuten gekost om haarzelf bij elkaar te rapen, om genoeg moed te verzamelen om de man in de andere kamer onder ogen te komen. Ze stelde zich de Brandon voor waar ze wel graag aan dacht, de man die ze ontmoet had. Die man die haar naar huis had gebracht toen ze dat zelf niet kon, die elke ochtend ontbijt voor haar maakte, de man die haar liefhad.

'Ben je eindelijk klaar?' vroeg Brandon. Zijn stem gaf Jennifer al de kriebels, de verveelde toon waarop hij dat zei. Ze vroeg zich af hoe zijn nieuwe vriendin dat volhield. Zijn verloofde, corrigeerde ze zichzelf.

'Laten we gaan,' zei Jennifer. Ze probeerde net zo'n passief agressieve toon aan te nemen als haar ex, maar ze wist niet zeker of dat gelukt was.

Ze keek Brandon niet aan en liep de deur uit, hield de deur niet voor hem open. Hij moest maar voor zichzelf zorgen. Ze had hem altijd knap gevonden en anderen ook. Lang, een gespierde borstkas en donker haar waren kenmerken waar veel jonge vrouwen op aangingen en Jennifer was geen uitzondering. Ze was altijd trots geweest dat ze met haar toch redelijk middelmatige uiterlijk zo'n knappe vriend had. Ze had niet kunnen weten dat de knappe mannen ook heel erg vals konden zijn.

Beneden in het restaurant moesten ze even wachten. Jennifer kon Brandon niet aankijken, dus ze draaide haar rug naar hem toe. Ze begon voor de zoveelste keer te twijfelen of het niet gewoon beter was als ze naar huis ging. Maar dan, ze had hier wel voor betaald en ze kon de man gemakkelijk negeren in de Efteling de hele dag.

'Op naam van Jennifer,' hoorde ze Brandon zeggen tegen de medewerker. Ze rilde even van de manier waarop hij haar naam uitsprak. Iets wat hij altijd vol liefde had gedaan, maar wat nu klonk alsof hij het over een stuk vuil had. 'Dat is zij daar,' voegde Brandon toe, waarbij hij waarschijnlijk naar Jennifer wees. Maar dat kon ze niet zien, want ze stond nog steeds de andere kant uit te kijken.

'Kom maar mee,' zei de medewerker. Brandon ging voorop en nu moest Jennifer wel naar hem kijken. Naar zijn rug dan, terwijl ze achter hem aan liep naar de tafel waar ze zouden moeten ontbijten.

Ze kregen, net als de vorige dag, een romantisch tafeltje voor twee aangewezen en Jennifer had er de moed niet voor om te vragen of ze ergens anders mochten zitten. Dus ze zette haar tas naast een van de stoelen neer en verdween meteen naar het buffet binnen.

Ze wilde wel echt even gaan zitten voor het eten, anders had ze gewoon wat naar binnen gewerkt en was ze verdwenen. Maar ze zou in de Efteling al veel staand of lopend gaan eten, dus ze had besloten dat het goed was om even te gaan zitten. Dus nam ze haar goed gevulde bord en koffiemok mee terug naar de tafel en draaide ze haar stoel zodat ze niet naar Brandon hoefde te kijken, maar alleen naar buiten.

Ze pakte haar oortjes en zette haar playlist op, zodat ze niet naar Brandon hoefde te luisteren en nam een paar slokken van haar koffiemok. Haar muzieksmaak was erg veranderd sinds zij en Brandon uit elkaar waren gegaan. Weg waren de playlists vol vrolijke, zomerse liefdesliedjes. Haar muzieksmaak was veel rustiger en verdrietiger geworden, net als haar leven.

'Ga je me gewoon nu weer negeren?' klonk de stem van Brandon door haar oortjes heen.

'Ja,' antwoordde Jennifer zonder hem aan te kijken. Ze deed haar best om haar tranen tegen te houden, om niet zwak te lijken tegenover deze man.

'Wat loop je nu weer ineens boos te zijn,' zei Brandon.

Jennifer zuchtte. 'Ik ben hier niet voor jou, Brandon. Ik ben hier voor mezelf. Volgens mij heb jij het duidelijk gemaakt dat je niets meer met mij te maken wilde hebben,' zei ze.

'Volgens mij heb jij niemand anders om naartoe te gaan,' zei hij. Dat was zijn schuld, dat wist hij best. 'Ik sta ervoor open om je weer toe te laten, Jennifer, je hebt me nodig, ik voel het aan je,' voegde hij toe.

'Het is me het afgelopen half jaar prima zelf gelukt, of niet soms?'

'Ik snap dat je verwarring voelt, Jennifer, maar je hebt een sterke man nodig om je te leiden. Jou wegsturen was geen goede keuze van me, maar ik wil je nu alsnog aanbieden om bij mij te komen wonen. Om bij mij en Sara te komen wonen.'

'Ik woon prima op mezelf.'

'Ik weet dat je al lang geen seks meer hebt gehad, Jennifer. Ik weet dat je het mist en ik kan je dat weer geven.'

'Nee, dank je.' Jennifer had een beetje medelijden met Sara, die nog acht jaar jonger was dan zijzelf en nu al aan Brandon vastzat.

'Maar ik heb medelijden met je,' zei Brandon. 'Je hebt amper andere mensen in je leven, ik voel me schuldig dat ik bij je weg ben gegaan.'

'Oh ja,' begon Jennifer. 'Je weet wel, die vrienden die bij me weg zijn gegaan doordat jij al mijn aandacht opeiste en me zo manipuleerde dat ik altijd overkwam als de slechte vriendin. Nee, ik denk ook dat het uitmaken van de relatie het slechtste is wat je gedaan hebt.'

'Ik weet niet waar je het over hebt,' zei Brandon. 'Het verliezen van je vrienden was duidelijk je eigen schuld.'

Jennifer snoof, nu eerder boos dan verdrietig. 'Ja, dat zou ik ook zeggen als ik jou was.'

Het bleef even stil, Brandon wist blijkbaar niet helemaal goed wat hij nu moest zeggen. 'Maar mis je de seks niet dan?' vroeg hij. 'Ik weet hoe fijn je dat altijd vond, dat kunnen we weer doen. We kunnen zelfs nu naar onze kamer gaan, ik heb alle tijd.'

'Ik ga je hier meteen stoppen,' zei Jennifer. 'Ik hoef jouw seks niet. Ik hoef jou niet, ik wil niets met je te maken hebben, ik red mezelf prima,' zei ze. 'En daarnaast, je hebt een verloofde, ik kan me niet voorstellen dat zij het goed vindt als je op vakantie met je ex seks te hebt.'

Brandon haalde zijn schouder op. 'Ze heeft niets gezegd over alle andere vriendinnen die ik mee naar huis heb genomen,' zei hij. 'Ze heeft ook niets gezegd over haar zwangere zusje. Ze weet heel goed wie de vader is van haar aanstaande nichtje en ze weet ook dat ze haar mond daarover moet houden, zoals een echte vrouw dat hoort te doen.'

Dat kon hij niet menen. Blijkbaar had Brandon in Jennifers afwezigheid een persoonlijke harem van jonge meisjes samengesteld en zijn verloofde ervan overtuigd daar niets van te zeggen. Jennifer vroeg zich af of daar geweld aan te pas kwam, hij had er bij haar weleens mee gedreigd. En Sara's zusje... Dat meisje was pas zeventien jaar oud.

'Ik hoef echt helemaal niets meer met jou te maken te hebben,' zei Jennifer. Beelden flitsen door haar hoofd. De verlovingsring bedoeld voor Sara onderin zijn onderbroekenla, te veel hartjes gestuurd naar vrouwen die niet Jennifer waren en zichzelf, huilend en naakt op de met bloed besmeurde vloer. Beelden waarvan ze hoopte dat ze er vanaf was, maar die nog te vers in haar geheugen lagen.

'Je hebt een man nodig, Jennifer, een vrouw kan niet alleen leven,' probeerde Brandon nog.

Maar Jennifer was al opgestaan en weggelopen. Ze had genoeg gegeten en na die uitspraken van Brandon al helemaal geen trek meer. Onderweg naar buiten pakte ze wel nog even snel een paar mini-donuts. Die kon ze wel gebruiken.

Boven pakte ze snel haar spullen. Ze wilde richting het park trekken zonder dat ze Brandon nog tegen zou komen. Zoals ze tegen hem gezegd had, had ze echt geen behoefte om hem te zien en wilde ze vooral snel het park in om alleen te zijn. Op dat moment was er geen gevoel dat Jennifer fijner leek dan alleen te zijn in de mensenmenigte.

Al snel was ze beneden en onderweg naar het park. Ze hoopte intens om Nicole weer tegen te komen, want ondanks dat ze ook aan haar nog niet alles kon vertellen over Brandon, was het wel fijn om in haar aanwezigheid te zijn. Jennifer durfde zichzelf niet alleen te laten met haar gedachten, ze kon zichzelf niet in een neerwaartse spiraal laten komen.

Tegen de tijd dat Jennifer in het pretpark aankwam, was het iets na tien uur. Ze had geen idee waar ze naartoe wilde, dus liep ze maar gewoon door. Ze liet haar voeten haar pad bepalen, over de Pardoes Promenade met de magisch aanstekelijke muziek, langs Symbolica en op dat moment wist ze waar ze naartoe wilde.

Niet veel later stapte ze in de Pagode, de uitkijk over het volledige park. Een plek om even overzicht te krijgen in de situatie, zowel letterlijk als in Jennifers hoofd. De uitzichten over het park en de omringende gebieden gaven Jennifer de kans om even orde te krijgen in haar hoofd, om Brandon en zijn stomme opmerkingen en gedachten aan de kant te zetten en haar gedachten weer naar zichzelf te krijgen.

Ze had Brandon overleefd, ze had al een half jaar zonder hem geleefd, ze kon dit aan. Ze kon prima voor zichzelf zorgen en Brandon was de enige die dat niet inzag.