Jennifer stapte een beetje wankel de Droomvlucht uit, Nicole vlak achter haar. Na de koffie waren ze samen gaan lunchen en daarna samen opgetrokken naar verschillende attracties.

'Je was net aan het vertellen over je ex, ga door,' zei Nicole terwijl ze weer naar buiten liepen.

Jennifer moest lachen. Eerst had Nicole haar van alles verteld over haar familie en hun problemen en daarna had ze aangedrongen dat Jennifer haar verhaal vertelde. 'Ik had dus al verteld hoe we een half jaar geleden uit elkaar zijn gegaan,' zei ze. Ze had bijna niets verteld, het grootste deel was te pijnlijk geweest, maar het viel Jennifer op hoe makkelijk je dingen kon vertellen aan een persoon die volledig buiten het vertelde verhaal stond. 'Zal ik nu vertellen hoe we elkaar ontmoet hebben?' vroeg ze. Dat was een veel leuker verhaal en eentje waar Jennifer liever aan dacht.

'Graag,' zei Nicole. 'Ik hoop dat je een beetje een leuk verhaal hebt,' voegde ze toe.

'Het is heel erg cliché, we hebben elkaar ontmoet in de club een paar jaar geleden,' zei Jennifer lachend. 'Laten we even ergens gaan zitten voor een goede kop koffie terwijl ik het vertel,' voegde ze toe.

Nicole knikte. 'Ik houd van cliché verhalen, zullen we lekker binnen bij de carrousel gaan zitten?' vroeg ze.

'Goed idee,' zei Jennifer. 'Daar verkopen ze ook koffie, toch?'

Nicole knikte. 'De laatste keer dat ik checkte wel,' zei ze.

'Let's go dan,' zei Jennifer. Het was maar goed dat ze ervoor gekozen hadden om een restaurant binnen uit te zoeken, want terwijl ze naar de carousel toe liepen begon het zachtjes te motregenen, terwijl het de rest van de dag prima weer was geweest.

'Zoek jij maar alvast een plekje, ik haal wel koffie,' bood Nicole aan.

'Ik zou graag een cappuccino willen,' zei Jennifer. 'En ik ga kijken of er nog ergens plek is. Het is niet zo groot hier.' Maar gelukkig stond er in een hoek nog een tafel die helemaal leeg was. Het was een tafel voor zes personen, net zoals de andere tafels en Jennifer vond het eigenlijk wel zonde dat ze daar dan met z'n tweeën aan zouden gaan zitten, maar er was geen tafel voor twee vrij. Dus zette ze haar tas op de stoel naast zich en hing haar jas over haar rugleuning voordat ze ging zitten wachten tot Nicole tegenover haar kwam zitten.

'Hier is uw cappuccino,' zei Nicole terwijl ze de koffie voor Jennifer neerzette. Jennifer klemde haar iets koude handen meteen om de warme to-go beker.

'Heel erg bedankt, hoe kan ik je terugbetalen?' vroeg ze Nicole.

Nicole schudde haar hoofd. 'Nee joh, dat hoeft niet, jij hebt de koffie van daarnet betaald,' zei ze. 'Vertel nu eens hoe je je ex hebt ontmoet,' voegde ze toe.

'Bedankt,' zei Jennifer. 'Ik heb Brandon dus ontmoet in een club, ik zag hem en vond hem meteen super knap en hij zag me natuurlijk niet staan. Echt precies de cliché,' begon Jennifer haar verhaal.

Vanuit haar ooghoek zag ze beweging en toen ze opkeek, zag ze twee personen hun kant uit komen lopen. Een paar jaar jonger dan Jennifer. De man liep voorop, de vrouw er wat onzeker achteraan.

'Goedemiddag, zouden wij eventjes bij jullie mogen zitten? Er is verder nergens plek,' zei de man terwijl hij om zich heen wees naar de andere tafels, die allemaal gevuld waren.

Jennifer liet haar blik even snel naar Nicole glijden, die haar dan weer wat onzeker aankeek. Het was wat vreemd, met vreemden aan een tafel, maar aan de andere kant was ze nu ook al een paar uur met Nicole opgetrokken. En daarnaast, het was een tafel voor zes personen, dus ze zouden amper last van elkaar hebben. 'Kom zitten,' zei Jennifer. 'Wij gaan echt niet samen een tafel voor zes in beslag nemen,' voegde ze toe.

De vrouw kwam stilletjes naast Jennifer zitten terwijl de man wegliep, waarschijnlijk om koffie te halen. Jennifer nam de vrouw heel even in zich op totdat ze zich besefte dat het onbeleefd en ongemakkelijk was voor de vrouw. Ze was jong, concludeerde Jennifer, en mooi. Ze vroeg zich af hoe ze zo lang had kunnen denken dat ze alleen maar op mannen viel.

'Vertel verder hoe het in de club ging,' drong Nicole aan.

Jennifer richtte haar aandacht snel weer op Nicole. 'Ja, dus, hij was daar met een groep vrienden en ik met twee meiden die ik toen mijn vriendinnen noemde. Maar die hingen al snel aan de lippen van een of andere vage gast en ik had mijn ogen gericht op Brandon,' vertelde Jennifer.

'Hm, die vriendinnen ken ik wel,' zei Nicole terwijl ze een grote slok nam van haar koffie.

Jennifer moest lachen. 'Ik wilde alles op alles zetten om indruk op hem te maken en dat omvatte misschien iets te veel drankjes van de bar. Ik kan me er niet alles meer van herinneren, maar blijkbaar eindigde het dat ik niet meer normaal thuis zou kunnen komen en dat was het moment dat Brandon zich zorgen om me ging maken. Al die moeite die ik de hele avond had gedaan om indruk op hem te maken en hij zag me pas toen ik werkelijk op mijn laagste punt was,' vertelde ze.

'Wat gebeurde er toen? Ben je veilig thuisgekomen?' vroeg Nicole geïnteresseerd.

'Ik ben zeker veilig thuisgekomen, omdat Brandon me in zijn auto naar mijn huis heeft gebracht, me ik bed heeft gelegd en toen een ontbijt voor me heeft gemaakt voor wanneer ik de volgende ochtend wakker zou worden,' vertelde Jennifer.

'Wat ontzettend lief, het klinkt er echt naar dat hij een goede goede gast was,' zei Nicole.

'Dat was hij zeker, we hebben heel veel goede momenten gehad, ik vind het vreselijk dat ik hem nu kwijt ben. Maar hij was al lang niet meer de Brandon van onze ontmoeting,' zei Jennifer.

'Ja zeg, het lijkt me vreselijk om iemand zo te zien veranderen, om iemand zo kwijt te raken,' zei Nicole.

Ondertussen was de man weer terug met drinken voor hemzelf en de vrouw. Jennifer liet haar blik ook even naar de man glijden. Zo fijn was het om biseksueel te zijn, zo kon ze van alle genders evenveel genieten. Want ook de man was erg knap. De man ging naast de vrouw zitten en Jennifer schoof een klein beetje op om hen meer ruimte te geven. De man keek tegelijkertijd ook Jennifer even aan.

'Vermaken jullie je hier een beetje?' vroeg hij.

Jennifers blik schoot weer even naar Nicole en ze besefte zich dat ze nog diezelfde ochtend waarschijnlijk hetzelfde had geklonken voor Nicole. 'Het is prima, de Efteling is leuk,' antwoordde Jennifer de man. In tegenstelling tot bij Nicole, voelde Jennifer bij deze vreemde niet per se de behoefte om haar volledige trauma over hem uit te storten.

'Jammer van het weer,' verzuchtte de man. 'Maar gelukkig klaart het alweer bijna op,' voegde hij toe.

'Ach, je moet de regen af en toe een beetje voor lief nemen,' zei Jennifer. 'Er zijn gelukkig genoeg dingen binnen te doen,' voegde ze toe.

'Regen in de Efteling is prima, dan zijn er vaak minder bezoekers en kortere rijen,' voegde Nicole toe, klinkend als een echte expert.

'Ik heb speciaal een maandag buiten het vakantieseizoen gekozen,' zei de man.

'Nu klink je alsof je hier wekelijks komt,' zei Jennifer tegen Nicole. 'Dat doe je toch niet? Hoe vaak ben je hier eigenlijk al geweest?' vroeg ze daarna onzeker.

Nicole moest lachen. 'Ik ben hier al denk ik vijf jaar niet meer geweest?' zei ze vragend. 'Maar ik ben als kind meerdere keren geweest en ook later nog wel eens,' voegde ze toe.

'Dat is vaker dan ik,' zei Jennifer. Daarna wendde ze zich richting de twee vreemden. 'Komen jullie hier vaker?' vroeg ze. Eigenlijk wist ze niet zo goed waarom ze graag een gesprek met de twee aan wilde gaan, maar blijkbaar had ze zoveel behoefte aan gezelschap dat alleen Nicole ontmoeten op een dag nog niet genoeg was.

'Ik wel,' antwoordde de vrouw, het eerste wat ze had gezegd dat niet zachtjes tegen de man was. 'Maar ik ben hier nog nooit met Dave geweest,' voegde ze toe. Dave dus. Meteen schoten de gezichten van twee andere Daves die Jennifer kende door haar hoofd. Geen goede herinneringen.

'Dat is grappig,' zei Nicole nadat ze haar laatste slok koffie op had. 'Mijn broer heet Dave, hij is hier ook vandaag.'

'Nou, je weet dus weer dat je niet de enige Dave bent,' zei Jennifer lachend. Nooit gedacht dat Dave zo'n veel voorkomende naam was. Daarna sloeg ze de laatste slok van haar koffie achterover. 'Nicole, zullen wij weer verder? Dan kunnen we Dave en zijn vriendin alleen laten,' vroeg Jennifer.

'Nee, nee, geen vriendin,' zei de vrouw haastig. 'Collega's.'

Jennifer snoof heel zachtjes, de manier waarop ze dicht tegen elkaar aan zaten, de manier waarop hij haar aanraakte, ze geloofde er geen snars van. 'Goed, dan laten we Dave en zijn collega alleen,' zei ze.

'Laten we dat doen,' zei Nicole glimlachend. Ze pakte haar jas, tas en papieren bekers om in de prullenbak te gooien en met Nicole achter haar aan liepen ze van de tafel weg.

'Wat wil je nu gaan doen?' vroeg Jennifer tegen de tijd dat ze buiten waren. Het park zou nog wel een paar uur open zijn, dus ze hadden genoeg tijd om iets leuks samen te doen.

'Nou, ik wil voor het eten echt wel weer terug zijn bij mijn familie. Ik kan dit al amper maken, ik kan het zeker niet maken als ik ook het avondeten mis,' zei Nicole. 'Maar als ik de appjes lees zijn zij nu met de kinderen in de speeltuin en daar heb ik niet zoveel zin in, dus kies jij maar een attractie uit,' voegde ze toe.

'Symbolica?' stelde Jennifer voor.

'Goed plan,' antwoordde Nicole. Dus liepen ze om het Diorama heen en richting het kasteel van Symbolica. De rij was niet super lang, maar lang genoeg dat ze twee voorshows moesten wachten voordat ze naar binnen konden. Maar Jennifer had geen moeite met wachten, ze zou hier toch nog een week zijn en op een dag zoals die maandag, waarop het een beetje regende, zou je alle attracties op een dag kunnen doen als je zou willen.

Die ochtend was Jennifer ook al in Symbolica geweest, voor de eerste keer, dus ze wist nu wat er ging gebeuren. Ze was al weleens eerder in de Efteling geweest, maar toen was de attractie nog niet open geweest.

'Ik ben nog nooit in deze attractie geweest, ik kan me herinneren dat het in aanbouw was toen ik hier voor de laatste keer was,' zei Nicole.

'Geniet, zou ik zeggen,' zei Jennifer, die natuurlijk hetzelfde ging doen. Want die mocht er die ochtend wel in zijn geweest, maar het zou geen Efteling attractie zijn als ze niet zoveel nieuwe dingen zou ontdekken elke keer dat ze de attractie bezocht.

'Dat was echt super cool,' fluisterde Nicole toen ze door de opengespleten trap naar de trap daarachter liepen.

Jennifer glimlachte. 'Zo voelde ik me vanochtend ook, ik had niet verwacht dat we de trap op zouden gaan, want die zag er te netjes uit, maar ik had ook niet verwacht dat de trap open zou gaan,' fluisterde ze terug.

'Dat bedoel ik, echt heel erg cool,' zei Nicole.

Terwijl ze naar beneden liepen bewonderde Jennifer de thematisering, het was echt prachtig en over elk detail was nagedacht.

'We moeten straks een van de drie tours kiezen,' zei Nicole terwijl ze naar een bord aan het einde van de trap wees.

'Oh ja,' zei Jennifer. 'Ik heb vanochtend de Muziektour gekozen, ik ben wel benieuwd naar een van de andere twee,' vertelde ze.

'Zullen we dan nu de Schattentour doen? Dat klinkt wel interessant,' stelde Nicole voor.

'Helemaal goed, ik ben benieuwd,' antwoordde Jennifer.

Dus stapten ze samen even later bij een gezin van drie in het karretje van de Schattentour. Jennifer keek haar ogen uit en wees op allerlei interessante dingen. Deze tour was voor een groot deel hetzelfde als degene die Jennifer die ochtend had gedaan, maar er zaten toch een paar andere, nieuwe kamers in. Of misschien herinnerde Jennifer zich gewoon niet alles.

'Dat was ontzettend leuk, ik wil de andere twee tours ook nog doen deze week,' zei Nicole.

'Ik wil de laatste ook nog graag doen,' gaf Jennifer toe. 'En ik wil deze ook nog wel eens opnieuw doen, het mooie aan de Efteling is dat hoe vaak je ook gaat, je kan altijd wel iets nieuws vinden,' voegde ze toe.

Nicole knikte instemmend.

Een groot deel van de rest van de middag spendeerde Nicole en Jennifer ook samen, tot Nicole vond dat ze toch echt terug moest naar haar familie en Jennifer alleen liet. Ze zouden elkaar nog wel eens tegenkomen die week, zeiden ze tegen elkaar. Zo groot was de Efteling nu ook weer niet.

Jennifer was die avond zelf aangeschoven in een restaurant en had lekker gegeten, waarna ze op tijd was om de watershow Aquanura te bekijken en daarna met de massa het park uit te lopen richting het appartement dat ze met Brandon zou delen voor de week.

Ze had de ontmoeting met hem zo lang mogelijk uitgesteld, maar ze zouden toch echt in dezelfde kamer moeten slapen die avond. Niet in hetzelfde bed, godzijdank. Maar eigenlijk vond Jennifer het contact dat ze over de mail hadden moeten hebben ter voorbereiding van deze vakantie al te veel contact met haar ex.

Onderweg naar Efteling Bosrijk haalde Jennifer haar koffer uit haar auto. Ze had haar sleutelpas op haar telefoon, dus ze kon meteen door naar hun kamer. Ze had geen idee of Brandon er al was of niet. Wat ze wel wist is dat ze hem echt niet meer kon ontwijken.

Jennifer opende met iets moeite de deur van kamer 127 in het Poorthuis en sleepte haar koffer naar binnen.

'Jij slaapt in de kinderkamer,' klonk meteen een brommende stem van binnen. Brandon.

'Prima,' zei Jennifer terwijl ze haar best deed om cool te klinken. Dat was ze absoluut niet, het zien van de man van wie ze zoveel had gehouden maar haar leven had geruïneerd had een groter effect op haar dan ze had gehoopt.

Snel liep Jennifer de kinderkamer in en deed de deur achter zich dicht. Ze had het nog een week uit te houden, een week met deze man in dezelfde ruimte slapen. Ze wist echt niet of ze dat aan zou kunnen. Deze man had vreselijke dingen gedaan en hij verdiende het niet om ooit nog maar met iemand in een kamer te slapen, laat staan de vrouw die hij zo gemanipuleerd had dat het haar relatie met de mensen waar ze het meest om gaf had kapotgemaakt. Zachtjes begon Jennifer te huilen, hopend dat de volgende dag haar een lichtpuntje zou geven.

~~~

A/N: Dit hoofdstuk is een crossover met @Keira-007 's De beste vriend van mijn broer. Check daar hoofdstuk 7 om dit stuk te vinden. (link in de comments)

Lang Leve de Davecult!