Nicole had erg genoten van het zwemmen, maar ook van de rustige ochtend die ze hadden gehad. Het had haar echt goed gedaan om niet de hele tijd zo in de omgeving van haar familie te zijn, om even wat afstand te nemen en een ochtend met iemand anders door te brengen. Misschien zou dat helpen met haar nieuwe perspectief op haar familieleden.

'Zou jij met me mee willen lopen naar boven om mijn spullen te pakken?' vroeg Jennifer haar. Ze waren net terug van een wandeling over het vakantiepark en zouden weer richting de Efteling gaan. 'Ik ben bang dat Brandon misschien boven zit.'

'Maar natuurlijk,' zei Nicole. Ze volgde Jennifer naar de kamer die ze met haar ex deelde en wachtte tot ze de deur geopend had. Ze keek toe hoe Jennifer naar binnen keek en vaststelde dat haar ex niet aanwezig was in de kamer. Nicole bleef bij de deur wachten terwijl Jennifer haar spullen pakte.

'Ik ben blij dat ik nog maar een nacht met hem in dezelfde kamer moet slapen,' zei Jennifer terwijl ze weer naar buiten kwam.

'Dat kan ik me zeker voorstellen,' zei Nicole.

'Laten we nu snel naar het park gaan,' stelde Jennifer voor.

Nicole knikte en liet de deur weer achter zich in het slot vallen. Ze liepen met de trap naar beneden en namen het pad richting het pretpark. Onderweg zochten ze een onderwerp om over te praten.

'Hoe zijn je ouders?' vroeg Jennifer uit het niets.

Daar moest Nicole even over nadenken. 'Mijn ouders zijn een vreemd stel,' vertelde ze. 'Ik denk dat ik mijn vader het meest mag, maar hij is ontzettend koppig en hoort slecht.'

Jennifer moest lachen. 'Moet je dan alles meerdere keren tegen hem zeggen?' vroeg ze.

Nicole knikte. 'Heel irritant,' zei ze serieus.

Jennifer haalde haar schouders op. 'Het klinkt best grappig eigenlijk. Natuurlijk, dat zal soms wel een beetje irritant zijn, maar ik zou het best grappig vinden,' zei ze.

'Serieus?' vroeg Nicole. 'Maar je moet altijd alles drie keer door de kamer schreeuwen voordat hij het hoort.'

'Het is zijn probleem als hij het niet hoort,' zei Jennifer nuchter.

'Het is niet zo makkelijk als je denkt, hoor,' wierp Nicole tegen.

'Goed, het zal vast weleens wat irritant zijn. Maar ik denk dat er minder een probleem is dan jij denkt. Ik denk dat je best een manier kunt vinden om je te ontspannen, er weg van te stappen en te kunnen lachen,' zei Jennifer. 'Je hoeft vast niet zoveel rechtstreeks tegen je vader te zeggen, doe dat dan ook niet.'

'Denk je?' vroeg Nicole. Ze realiseerde zich langzaam dat ze inderdaad helemaal niet zo vaak iets tegen haar vader moest zeggen. Dat het heel wat minder irritant kon zijn als ze zichzelf buiten de situatie kon zetten. Jennifer, die haar vader nog nooit ontmoet had, bleek de situatie beter te snappen dan Nicole zelf.

'Dat denk ik wel,' zei Jennifer. 'Ik denk dat je weer een beeld vast had zitten in je hoofd. Ik kan je wel helpen om dat beeld weer los te krijgen,' bood ze aan.

Nicole keek haar nog een beetje verbaasd aan. Het bleek dat ze zichzelf en haar familie minder goed kende dan deze vrouw die ze amper zes dagen geleden ontmoet had. 'Kraak dan ook het beeld van mijn moeder maar voor me,' stelde ze voor.

Jennifer glimlachte. 'Dat zal ik doen, terwijl we naar Fata Morgana lopen,' zei ze.

'Afgesproken,' antwoordde Nicole.

Jennifer begon te lopen in de richting van de attractie en Nicole volgde haar. 'Wat kan een moeder nu fout doen?' vroeg Jennifer zich af. 'Ik denk dat een moeder altijd het beste wil voor haar kinderen, alles altijd met goede bedoelingen doet, maar wat vind je vervelend aan haar? Wat is er mis met haar?' vroeg Jennifer.

'Zo, het verandert hier ineens in een ondervraging,' zei Nicole.

'Nou, ik ken je moeder niet, dus ik kan niet zomaar iets uit mijn mouw schudden. Ik moet een klein beetje een beeld van haar hebben,' zei Jennifer.

'Goed,' zei Nicole. 'Ik twijfel of ze het echt goed met iedereen voor heeft,' zei ze.

'Stil, ik ga je beeld schetsen. Jij niet,' zei Jennifer streng. 'Vertel me gewoon alleen even snel wat je vervelend aan haar vindt.'

'Goed,' begon Nicole opnieuw. 'Wat ik voornamelijk erg vervelend vindt aan mijn moeder is dat ze altijd commentaar op me heeft. Vooral op mijn relatiestatus, mijn uiterlijk, mijn gewicht, mijn baan, mijn seksualiteit, ongeveer alles wat je je kan bedenken waar iemand commentaar op zou kunnen hebben,' zei ze.

'Dat is inderdaad niet heel erg moederlijk gedrag,' moest Jennifer toegeven. 'Maar je moet je even inbeelden dat ze dit doet vanuit een moederlijke bezorgdheid. Ze wil dat je gezond bent, dat je gelukkig bent. Ze wil dat je een partner hebt omdat je dat gelukkig maakt, ze wil dat je goed en gezond eet zodat je niet ziek wordt. Ze wil dat je een goede baan hebt zodat je genoeg geld hebt en gelukkig bent,' redeneerde ze.

'Maar ze zegt het altijd op zo'n gemene manier,' mopperde Nicole.

'Dat kan natuurlijk aan jou liggen,' zei Jennifer. 'Probeer je open te stellen tot de moederlijke motieven achter haar woorden,' stelde ze voor. 'En kijk, ik accepteer homofobie ook niet, dus ik hoop dat ze daarmee gestopt is. Ik accepteer trouwens ook geen bodyshaming, dus daar mag je ook zeker wat van zeggen,' voegde ze toe.

'De homofobie is ze inderdaad vrij snel mee gestopt,' zei Nicole.

'Misschien omdat ze van je houdt, ondanks dat ze misschien soms wat gemeen over kan komen?' vroeg Jennifer zich hardop af.

Er ging weer een deur voor Nicole open, een poort naar een wereld waarin Debby een goede, liefdevolle moeder was. Een wereld waarin ze haar opmerkingen maakte in een vriendelijke toon, waarin haar lieve woorden gemeend klonken in plaats van gemeen en waar ze een goede relatie had met Nicole. Een wereld waarin moederlijke bezorgdheid overheersde. Misschien was die wereld niet eens zo ver bij de werkelijkheid vandaan, hoe Jennifer Debby schetste.

'Ik denk dat ik het begin te zien,' gaf Nicole toe.

Jennifer glimlachte. 'Prachtig,' zei ze. Ondertussen waren ze de voorste in de rij voor Fata Morgana en stapten ze in een bootje, achter een gezin. Op het achterste bankje kwam nog een gezin te zitten. Gelukkig waren de bootjes groot genoeg dat ze nog genoeg privacy hadden.

Het gezin voorin de boot bestond uit twee ouders en wat Nicole aannam als hun kinderen, een jongen van een jaar of acht en zijn iets oudere zus. Nicole moest ineens denken aan de twee mensen die Jennifer en zij maandag hadden ontmoet, waarmee ze een tafel hadden gedeeld net zoals ze nu een boot deelden met dit gezin. Hoewel Dave en zijn collega helemaal niet leken op het gezin voor haar.

De jongen met de gele jas en zijn vader die achter Nicole en Jennifer zaten, herkende Nicole als de mensen van twee dagen geleden bij Joris en de Draak. De gele jas en de bos krullen waren te herkenbaar. Nu zaten de twee mannen op een bankje samen met een vrouw en een meisje in eenzelfde gele jas als de jongen. Waarschijnlijk zijn oudere zus. Het paste maar net, met twee ouders en twee tieners op het achterste bankje.

Het bootje voer de relatieve donkerte van de attractie in en Nicole voelde hoe Jennifer liefdevol haar hand vastpakte. Nicole moest glimlachen. Jennifers warme hand in de hare voelde fijn, het voelde als vertrouwd. Sowieso voelde Jennifers aanwezigheid al als vertrouwd, als iets wat niet meer weg te denken was in haar leven.

Nicole had nog nooit zo snel vriendschap gesloten in haar leven, wat ze met Jennifer had was uniek geweest. Alles was zo snel gegaan, zo vertrouwd, en zo makkelijk. Minuten nadat ze elkaar ontmoet hadden vertelde Nicole al van alles over zichzelf aan Jennifer. Meteen de eerste dag voelde al alsof ze elkaar al jaren kenden.

Nicole realiseerde zich ineens dat het al zaterdag was. Dat ze de volgende dag alweer afscheid moest nemen van Jennifer. Want hoewel ze hadden beloofd elkaar nog weleens te spreken, wist Nicole hoe lastig het was om vriendschappen te onderhouden als je elkaar niet meer regelmatig sprak, laat staan vriendschappen op lange afstand.

'Zullen we vanavond weer samen eten?' vroeg Nicole aan Jennifer. Ze wilde alle tijd die ze met haar kon doorbrengen nemen, want ze kon niet weten hoe vaak ze elkaar nog zouden zien na dit avontuur in de Efteling.

'Graag,' antwoordde Jennifer. 'Jij mag vandaag kiezen waar we gaan eten,' voegde ze toe.

'Daar denk ik dan nog even over na,' zei Nicole.

Jennifer grinnikte. 'Daar heb je nog genoeg tijd voor,' zei ze.

Dus bleef Nicole de hele rit nadenken over een goede plek om die avond te eten, maar ze was nog niet op een goed idee gekomen op het moment dat ze weer uit het bootje waren gestapt en in de souvenirwinkel hadden besloten om de attractiefoto te kopen. Het was een beetje vreemd om een foto te hebben waar ook andere mensen op stonden, maar Jennifer had Nicole overtuigd dat ze deze foto echt moesten kopen.

Dus had Nicole de foto gekocht en daarna waren ze onderweg naar de volgende attractie, terwijl Nicole nog steeds nadacht over een plek om te eten.

Uiteindelijk had Nicole Jennifer meegenomen naar het restaurant Pinokkio, waar ze heerlijk zouden genieten van pizza of pasta aan een wel heel erg romantisch tafeltje voor twee. Maar Nicole had niet echt het idee dat het Jennifer iets uitmaakte, om zo intiem met Nicole te dineren. Jennifer leek het wel leuk te vinden. En Nicole vond het misschien ook wel leuk.