Negen maanden later...

Ze had erover getwijfeld om "Help" te typen, maar uiteindelijk besloot ze toch te gaan voor een iets neutraler "Gaat prima" om naar haar vriendin te sturen. Nicole zat achterin de auto van haar zus Katy, ineen geklemd tussen haar twee nichtjes in kinderzitjes. Topvakantie. Nu al.

'Zijn we er al biiijjjnaaaa?' vroeg Nika, Nicoles jongste nichtje, zoals ze de rest van de bijna twee uur durende rit ook al gedaan had.

'Ja, we komen nu aardig in de buurt,' zei Michael, echtgenoot van Nicoles zus en bewaker van de navigatie. 'Kijk maar goed of je het al op de borden langs de weg ziet staan,' voegde hij toe, duidelijk om zijn dochters wat bezig te houden.

'Maar ik kan helemaal niet lezen,' zeurde Nika. Niet gek, het meisje was nog maar vier. Haar zus snoof.

'Ja, dommie, baby's kunnen nog helemaal niet lezen,' zei Melody arrogant tegen haar zusje. Melody was zes, en kon ook nog niet meer lezen dan haar naam en een paar letters.

'Je zusje is geen baby, jullie neefje Xylon is een baby. Niet zo brutaal doen, Mel,' wierp Katy naar de achterbank. Zo ging het al de hele rit. Erg gezellig. Maar toch zat Nicole nog liever hier dan in de andere auto, waar haar ouders met haar broer Dave en zijn gezin mee reden.

'Nicooole,' zei Nika.

Nicole deed haar best om niet met haar ogen te rollen en haalde even diep adem voordat ze haar aandacht van haar telefoon naar haar nichtje verplaatste. 'Wat is er, Nika?'

'Waarom lijken onze namen zoveel op elkaar?' vroeg ze.

Het antwoord kwam van Katy op de voorstoel. 'Ik heb je naar oma Nicole vernoemd, dezelfde oma als naar wie Nicole vernoemd is,' vertelde ze. De oma die was overleden toen hun moeder net zwanger was van Nicole. Hun moeder geloofde nog steeds dat Nicole de reïncarnatie van oma Nicole was.

Nika leek even na te moeten denken over deze nieuwe informatie. 'Dus eigenlijk ben ik ook een soort van naar Nicole vernoemd?' vroeg ze. Inderdaad, tot Nicoles grote teleurstelling.

'Een soort van wel,' antwoordde Katy.

'Cool,' zei Nika.

'Cool? Je zegt alleen maar cool?' vroeg Melody. 'Ik zou super blij zijn als ik naar Nicole vernoemd was.' Nicole sloot haar ogen en haalde nog eens diep adem, Liever Nika dan Melody, dacht ze. 'Nicole is namelijk mijn favoriete tante,' voegde Melody toe. O mijn god, dacht Nicole alleen maar. Dat gevoel was niet wederzijds, zacht gezegd.

Nika deed haar mond open om een scherp of boos antwoord naar haar zus te slingeren, maar Nicole onderbrak haar voordat ze uit konden vinden welke van de twee het was. 'Kijk! Er staat Efteling op dat bordje, dat betekent dat we er bijna zijn,' zei ze terwijl ze naar een van de borden langs de weg wees.

'Wow, hoe weet jij dat?' vroeg Nika verwonderd.

'Dat kan ik lezen,' antwoordde Nicole.

'Ja, dommie, Nicole is al heel erg oud, natuurlijk kan zij al lezen,' wierp Melody haar duit in het zakje.

'Dat wist ik toch niet!' riep Nika terug.

'Gaan jullie maar kijken of jullie misschien Langnek al zien,' stelde Nicole voor. Heel langnek was niet te zien vanaf de snelweg, die kwam niet eens boven de bomen uit, maar dat wisten de meisjes niet en dat zou ze wel even bezig houden. Hoopte Nicole.

'Ik hoorde net mijn telefoon gaan, was het een appje in de familiegroepsapp?' vroeg Katy aan Michael.

Michael knikte. 'Het was Marianne die haar locatie stuurde, ze zitten iets voor ons op de snelweg en zullen er dus iets voor ons zijn,' vertelde hij. Marianne, Daves lieftallige vrouw en Nicoles tienerliefde. Nicole en Marianne zijn destijds uit elkaar gegaan omdat Marianne vreemdging met Dave. Erg leuke familievakantie.

'Heb je onze locatie ook aan ze doorgestuurd?' vroeg Katy.

'Dat heeft Nicole al gedaan,' zei Michael.

Katy knikte en reed even later de afrit van de snelweg op. 'Je moet me zo even helpen hoe ik precies moet rijden,' zei Katy tegen Michael.

Michael keek op zijn telefoon naar de route en daarna naar de borden boven de weg. 'Je moet zo helemaal links aanhouden,' zei hij. Katy volgde zijn instructies. 'Dan maak je zo een bocht naar rechts en dan weer links aanhouden, richting resorts,' vervolgde hij.

Ondertussen hadden Nicoles nichtjes het Efteling hotel gespot en waren ze het allebei aan het bewonderen en tegelijkertijd nog steeds met elkaar aan het kibbelen. 'Dan na de stoplichten moet je voor het hotel al links en dan die weg volgen tot we voor Bosrijk langsrijden,' zei Michael.

'Kunnen we dan meteen doorrijden naar het huisje?' vroeg Katy.

Michael schudde zijn hoofd. 'Nee, we moeten de auto eerst op het parkeerterrein zetten, pas vanavond kunnen we het park op,' zei hij.

Katy knikte dat ze het begrepen had en draaide links de weg richting Efteling Bosrijk op. De twee meisjes naast Nicole leken ondertussen weer beste vriendinnen en waren nu samen enthousiast aan het opnoemen wat ze allemaal voor leuke dingen zouden gaan doen deze week.

'ACHTBAAN!' riep Nika ineens terwijl ze naar buiten wees. Inderdaad, aan de rechterkant was de baan van de Python te zien. Meteen keek Melody om en drukte ze haar neus tegen het glas in een poging om de achtbaan het beste te kunnen zien.

Nicole moest lachen om het meisje, dat de hele week nog wel veel vaker die achtbaan zou kunnen zien, maar toch borrelde er ook wel iets bij Nicole. Ondanks de onfortuinlijke situatie met haar familie, voelde ze toch ook een enthousiasme voor deze week vakantie. En dat enthousiasme groeide toen ook de achtbaan Joris en de Draak in zicht kwam. Het was wel de Efteling, en Nicole zou er ondanks haar familie een wonderlijke vakantie van maken.

Op de parkeerplaats was er nog een plekje vrij naast de auto van Dave, waar Katy haar auto parkeerde. Naast Nicole hielp Michael Melody uit haar stoel zodat Nicole uit kon stappen. Nu was de familie compleet. Debby, Bob, Marianne, Dave, baby Xylon en het gezelschap uit Katy's auto.

'Nicole, je rugzak,' zei Michael. Nicole draaide zich om en zag haar zwager staan met haar rugzak in zijn hand. Hij was begonnen met de spullen die ze overdag nodig zouden hebben uit de auto te halen.

Nicole pakte haar rugzak aan, dankbaar dat ze enkel een rugzak had en niet een hele kinderwagen of bolderkar mee hoefde te slepen zoals haar broer en zus.

'Nou kinders, hebben jullie al bedacht waar we als eerste naartoe gaan?' vroeg Debby aan haar kleindochters.

'Droomvlucht!' riep Melody enthousiast.

'Ik had je verteld dat die nog niet open was, lieverd. Jullie hadden gisteren toch al een andere attractie bedacht om als eerste te doen?' vroeg Katy.

Daar moest het meisje even over nadenken. 'Ik weet het!' riep ze na een moment van stilte. 'De Fata Morgana!'

'Dat is die met de bootjes, mam,' zei Dave tegen zijn moeder, die duidelijk niet zo goed wist waarover haar kleindochter het had.

'O wat leuk,' zei Debby. 'Laten we dan maar snel gaan, niet?'

Katy knikte. 'Hebben we alle spullen? Dan kunnen we gaan,' zei ze.

Enthousiast begonnen Melody en Nika te lopen, hun grootouders en ouders erachteraan. Daarachter sloten Dave en Marianne met hun baby aan en Nicole bleef rustig achteraan lopen. Uit haar rugzak haalde ze al lopend haar thermoskan koffie en nam alvast een paar slokken, ze zou het nodig gaan hebben.

Enkele minuten later waren ze met een beetje moeite door de entree gekomen en stonden ze nu allemaal in de rij voor de Fata Morgana, Nicole nog steeds achteraan. Ze voelde zich daar wel comfortabel, ze waren met genoeg personen dat niemand zich tot nu toe met haar bemoeid had zonder dat Nicole dat wilde.

Het was een hele korte rij, het park was namelijk nog niet officieel open, enkel voor verblijfsgasten. Daarom zaten ze binnen de kortste tijd allemaal in een bootje. Voorin de meisjes met hun opa en oma, daarachter Daves gezin en op het derde bankje Katy, Michael en Nicole.

Nicole besefte zich in de attractie pas dat het al heel erg lang geleden was sinds ze voor het laatst in de Efteling was geweest. Ze was als kind wel een paar keer geweest, dan nog een keer als tiener met school en nog een keer of twee met vriendinnen, maar toch al zeker vijf jaar niet meer. Ze kon zich weer opnieuw verwonderen over de attractie, die al zo oud was, maar toch nog zo ontzettend mooi en indrukwekkend. Het was ook al zo ontzettend snel weer over.

'Nika vond de reus een beetje eng, dus het lijkt me een goed idee om met haar even iets minder spannends te gaan doen, maar misschien willen jullie wel iets anders gaan doen,' zei Katy toen ze weer buiten stonden.

'Ik wil wel een achtbaan doen, iets waar de meiden niet in mogen terwijl jullie iets rustigs doen,' zei Dave.

'Maar ik wil ook in de achtbaan!' riep Melody.

'Ik weet niet precies in welke achtbanen jij mag lieverd, maar als je in een achtbaan mag, dan komt het er vast nog wel van,' zei Katy.

'Ik wil op zich wel in de Vliegende Hollander,' zei Michael.

'Prima,' zei Dave. 'Ik ga mee, wie komt er nog meer?' vroeg hij.

'Ik kom ook,' zei Nicole terwijl ze een stap richting haar broer en zwager zette.

'Als jij ook wil kan ik Xylon wel van je overnemen, Marianne,' bood Katy aan.

'Nee, ik ga gezellig met jullie mee,' zei Marianne.

'Je vader en ik gaan ook met jullie mee,' verklaarde Debby.

'Dat is dan goed,' zei Katy. 'Zullen we de film gaan kijken en daarna even lekker spelen? Dan hebben de grote mensen tijd om naar de achtbaan te gaan,' stelde ze voor aan haar dochters.

'Maar ik wil in de achtbaan!' riep Melody.

Michael zuchtte en liep naar zijn dochter toe. 'Ik heb net gekeken, schat, en jij bent daar nog niet groot genoeg voor, maar we gaan nog wel op zoek naar een achtbaan waar je wel in kan, goed? Dan ga je nu met mama en je zusje mee,' vertelde hij haar. Uiteindelijk stemde Melody in, maar ze was niet helemaal tevreden.

'Goed, laten we dan gaan,' zei Dave en de groep splitste zich. Nu was de groep kleiner, Nicole was nu enkel met Dave en Michael, en kon ze zich niet meer achteraan verstoppen. Maar gelukkig waren Marianne en de kinderen er niet en was Michael misschien wel Nicoles favoriete persoon uit de familie.

Bij de Vliegende Hollander stond wel een rij tegen de tijd dat ze daar aankwamen, dus ze moesten even staan wachten. Terwijl ze in de prachtig gethematiseerde wachtrij stonden, pakte Nicole haar thermosfles koffie weer uit haar tas en nam een paar slokken. De fles was alweer bijna leeg tot haar teleurstelling.

'Is dat koffie?' vroeg Michael toen hij Nicole zag drinken. Nicole knikte als antwoord. 'Dat is echt heel erg slim, ik had daar ook aan moeten denken,' zei hij.

'Word je moe van de kinderen?' vroeg Dave.

Michael knikte. 'Zeker wel, die kinderen hebben een onuitputtelijke bron van energie en als ze die niet meer hebben trekken ze het blik huilen open. Het wordt helaas niet veel beter, maat,' zei hij.

Meteen voelde Nicole zich buiten het gesprek gezet, alsof het enige waar volwassenen over konden praten hun kinderen was. En die had Nicole niet, en aan de verhalen van haar broer en zus te horen, kon ze daar blij mee zijn.

De rit in de Vliegende Hollander was heerlijk en echt de adrenalinekick die Nicole nodig had. Het was dan ook gewoon een heel erg toffe achtbaan. Ze waren zelfs een tweede rondje gegaan, nadat Katy hun verzekerd had dat de kinderen zich nog wel vermaakten in de speeltuin en de volwassenen met een kopje koffie.

'Laten we dan nu weer teruggaan naar de rest,' zei Dave.

Onderweg liepen ze richting het plein voor Symbolica toe. 'Zouden jullie het erg vinden als ik even wat tijd voor mezelf neem en jullie je gang laat gaan?' vroeg Nicole.

'Op zich, nee, ik denk niet dat ik daar problemen mee heb,' zei Michael. Dave had ook zijn mond open gedaan, waarschijnlijk om een heel ander antwoord te geven, maar sloot die nu weer wijselijk.

'Als jullie dan doorgeven dan ik in mijn eentje op stap ben? Houd me maar op de hoogte wat jullie doen en dan sluit ik me wel weer bij jullie aan,' zei Nicole.

'Dat is helemaal goed, neem je tijd,' zei Michael.

'Thanks,' zei Nicole en ze verdween richting de toiletten achter het restaurant Polles Keuken. De twee mannen liepen ondertussen verder, naar het Fabula restaurant waar de rest van de familie zat te wachten.

Onderweg naar de toiletten pakte ze haar thermoskan om alweer de laatste slok koffie te drinken. Ze slaakte een diepe zucht, ze zou nieuwe koffie moeten gaan kopen vandaag en dat zou wel duur worden.

Blijkbaar was die gedachte af te lezen op haar gezicht, want naast haar klonk de stem van een onbekende vrouw. 'Zo, jij ziet er niet uit alsof je een goede dag hebt,' zei de vrouw.

Nicole draaide zich om naar de vrouw, die ongeveer van haar leeftijd leek en alleen. 'Ik heb de boosdoeners net afgeschud, maar nu is mijn koffie op,' zei ze.

'Misschien kunnen we dan samen een bak halen, ik kan er ook wel eentje gebruiken,' zei de vrouw.

'Heb jij niet mensen om mee op te trekken?' vroeg Nicole. Haar stond het wel aan om met iemand op te trekken en de vrouw leek haar gelijk aardig, maar het was een compleet vreemde.

'Nee,' zei ze. Ze schudde haar hoofd, alsof er een verhaal achter zat dat ze geen gezelschap had. 'Ik ben, zeg maar alleen. Ik heb wel behoefte aan iemand om even mee te kletsen en een kop koffie te drinken,' zei ze.

'Ik was van plan eerst even naar het toilet te gaan,' zei Nicole. Ze zorgde ervoor dat ze nog geen ja of nee zei.

'Ik ook, ik zal wel op je wachten als ik klaar ben,' zei de vreemde vrouw.

Nicole knikte en liep bij de toiletten naar binnen. Ze koos voor het vreemde toilet, degene met de bruine deur en de goudkleurige bril. Het koninklijk toilet, zoals op de deur aangegeven stond. Het gaf haar een goed gevoel, die koninklijke plee.

Buiten stond de jonge vrouw inderdaad te wachten. 'Laten we een kop koffie doen,' zei Nicole, dat zou geen kwaad kunnen. 'Ik ben Nicole,' stelde ze zichzelf voor.

'Jennifer,' zei de vreemde vrouw. 'Leuk kennis te maken, vertel me nu eens over de boosdoeners van je dag,' zei ze.

'Ik ben op vakantie met mijn familie, maar mijn familie is niet zo fantastisch en ik ben liever ver van hun weg,' zei Nicole terwijl ze naar de koffietent om de hoek liepen.

'Hoe lang ben je hier?' vroeg Jennifer haar.

'Een week,' zei Nicole. We zijn vandaag aangekomen en blijven tot en met zondag. Met de hele familie in een huisje, ik vraag me al af hoe ik het ga overleven.'

Jennifer moest lachen. 'Ik ben hier ook een week vanaf vandaag!' zei ze.

'Dat is typisch,' zei Nicole. 'En wat is jouw verhaal?' vroeg ze Jennifer.

'Ik ben op vakantie met mijn ex,' zei ze. 'We hebben deze vakantie geboekt toen we nog samen waren en konden het niet meer annuleren, dus hier zijn we nu.'

'Wat vreselijk,' zei Nicole. 'Jij kan zeker wel een kop koffie gebruiken.'