DEEL 2,
HEDEN
∞
••••••••••••••••••••
Hoofdstuk 6
••••••••••••••••••••

Ik kijk hem boos aan, maar zie dan de grijns op zijn gezicht. De eikel.
Het wijzen en fluisteren wordt erger, totdat Logan door de menigte begint te lopen. Hij wenkt dat ik achter hem aan moet komen. Terwijl we ons in een soort treintje door de hordes kinderen heen wurmen, met Logan als een soort bodyguard voor ons uit roept hij: 'Aan de kant gabbers, personeel. Aan de kant! Personeel!'.

We haasten ons richting de wc's. Onderweg wordt er van alles aan me gevraagd. 'Is het waar van June?'.
'Durf je wel.... stiekem aan meisjes zitten?'.
Er lopen mensen achter ons aan en dus duwt Logan ons een hokje in. Moeilijk wurmen we ons naar binnen. Olaf neemt plaats op de wc-bril, Logan op de spoelbak en ik sta ongemakkelijk tegen de deur gedrukt.

Olaf kijkt me doordringend aan. 'Wat de hell is dit?'.
Ik zucht. 'Ik heb werkelijk waar geen idee'.
Logan grijnst. 'Maar even voor de duidelijkheid....?' Begint hij.
'Nee!' Antwoord ik, voordat hij zijn vraag heeft kunnen afmaken. 'Ik heb absoluut niks met June uitgespookt, we hebben alleen gepraat'.
'Dus ook niet....?'.
'Nee!' Zeg ik abrupt. Het is me een vraag waarom de redactie van de schoolkrant zoiets achterlijks heeft verzonnen. Hoe komen ze überhaupt aan het nieuws dat June verdwenen is?

Olaf slaat met zijn platte hand tegen zijn voorhoofd. 'Typisch Lev dit....'.
Ik zucht geïrriteerd. 'Wat kan ik er aan doen dat de schoolkrant de feiten verdraaid?'.

Hij antwoordt niet.
'Wat moet ik nu?'. Ik heb echt werkelijk waar geen idee?. Mijn stem klinkt wanhopig.
Olaf lacht. 'Voor de eerste keer in je leven spijbelen?'.
Logan knikt. 'Dat is beslist de enige oplossing'.
Ik rol met mijn ogen. Ze weten best dat ik mijn perfecte aanwezigheid niet ga verpesten.
'En plan b?'.

Logan grijnst. 'Ik heb een plan b, vertrouw me'.
Olaf kijkt hem geïrriteerd aan. 'De laatste keer dat ik jou vertrouwde reed je mijn auto in de prak'.
Logan slaat zijn opmerking met een handgebaar weg. 'Dat doet er nu niet toe. Wat er wel toe doet is mijn plan....'.

'Ik zorg voor afleiding, zodat we hier ongezien uitkomen. Lev, jij rent richting.... welke les hebben we zo?'. Hij trommelt ongeduldig op de spoelbak.
'Geschiedenis' antwoord Olaf.
'Jij rent richting geschiedenis'.
Ik haal mijn schouders op. 'Klinkt als een prima plan'. Iets beters weet ik zelf ook niet te verzinnen.
Olaf zucht. 'Maar hoe ga jij voor afleiding zorgen dan?'.

Logan grijnst. Zijn hand gaat richting de knop waarmee je de wc doortrekt. Voor Olaf zijn hand weg kan slaan trekt hij door. Olaf springt op. De onderkant van zijn broek is helemaal doorweekt. 'Lul' schreeuwt hij.
Ik barst in lachen uit, maar Logan blijft me serieus aankijken.
'Nu, nu, nu!' Schreeuwt hij.

Dan begrijp ik hem pas. Ik schiet het hokje uit en zie nog net hoe Logan roepend de wc uitkomt, terwijl hij Olaf achter zich aan trekt. 'Komt tot zien, komt tot zien. Lage Logan en Natte Olaf komen samen uit een wc hokje'.
Dan verdwijn ik al grijzend in de menigte. Ik heb de beste vrienden ooit.

Ik haast me richting het geschiedenis lokaal. Sommige mensen lijken me te herkennen en roepen naar me. Anderen wijzen of steken hun middelvinger op. Ik probeer me er zo weinig mogelijk van aan te trekken.

Als ik er ben trek ik met een klap de deur achter me dicht. De docent is er nog niet, maar Kyra is er al wel. Mijn hart slaat over. Ze is de beste vriendin van June. Ik heb geen idee wat ze hier doet, maar ze komt voor mij. Dat zie ik aan de manier waarop ze me aanstaart.

'Gelukkig, je bent er' zegt ze.
'Ehm hoi' stamel ik.
Ze houd een schoolkrantje in haar hand omhoog.
'Oh God....' zeg ik.
Ze glimlacht. 'Ik weet heus wel dat het niet waar is Lev'. Ik zucht opgelucht. 'Waarom ben je hier dan wel?'.

Ze legt de krant op een tafeltje en begint te bladeren. Ik loop zwijgend naar haar toe, zodat ik over haar schouder mee kan kijken. Haar vinger glijdt over pagina nummer 9. 'Deze is het....' mompelt ze. Ze kijkt verder en wijst dan 'de quote van de week' aan.
Ik lees hem hardop. 'Sproeten zijn de roestige uiteinden van stalen zenuwen'.

Het eerste dat in me opkomt is dat June sproeten heeft, maar dat lijkt me wel heel erg ver gezocht.
'Dus?' Vraag ik.
Ze kijkt me doordringend. 'June gebruikte deze uitspraak vaak, omdat zij sproetjes heeft en nooit bang is weet je wel?'.
Dan dringt het plots tot me door.
'Zou ze een boodschap voor ons hebben achtergelaten?' Vraag ik.
Kyra haalt haar schouders op. 'Ik heb geen idee, het zou goed kunnen, maar ik ben in ieder geval vastbesloten haar te vinden'.
Ik knik en glimlach. 'Ik ook'.
Natuurlijk weet ik dat June heeft gezegd dat ik niet achter haar aan mag komen, dat niemand dat mag, maar ik ga haar zoeken.

Dan gaat de bel en stroomt het lokaal vol. Ik ga op mijn vaste plek achterin de klas zitten. Logan en Olaf nemen aan de tafeltjes voor me plaats.
Meneer Vresta start de les. Wanneer hij zich omdraait om iets op het bord te schrijven mompelt hij: 'wel nondenu, wie heeft dat gedaan?'.
Op het bord staan willekeurige letters achter elkaar geschreven. Tenminste, dat zou je denken....

Ik herken namelijk het geheimschrift uit duizenden. Natuurlijk blijft het doodstil in de klas. Niemand antwoordt op zijn vraag.
In de tijd dat meneer Vesta een wisser zoekt om het weg te vegen schrijf ik de zin vliegensvlug over in mijn schrift.

Heyahaiopt r ryum ug juawhe ka polm westresf g frot qetra huft kle-olp destrif mas veb maft.

Tijdens de les neem ik de tijd om de zin te ontcijferen.

Publishing a book of poetry is like dropping a rose petal down the-and waiting for the echo.

∞