DEEL 1,
ERVOOR
∞
••••••••••••••••••••
Hoofdstuk 2
••••••••••••••••••••

Hij zit daar met zijn computer op zijn schoot, daar is niks raars aan, maar de verwoede bewegingen waarmee hij op het ding zit te rammen zijn nieuw.
'Lukt het gab?' Vraagt Logan, terwijl hij hem een schopje tegen zijn enkel geeft. Olaf kijkt verschrikt op. 'O hey, ik had jullie niet gezien'. 'Wat ben je aan het doen?' Vraag ik.
Hij zucht luid. 'Ik probeer de schootcomputer te hacken, maar het lukt niet'. Jep, Olaf is een hacker. Hij is geen kwade hacker, hij vindt het gewoon leuk om te kijken of de systemen waar hij inbreekt goed genoeg beveiligd zijn. Ik weet het, ik heb rare vrienden, maar wat verwacht je dan van een achttienjarige maagd die sociaal onhandig is? Precies. Dat dacht ik al.
Logan en ik nemen plaats naast Olaf. Ik speur het plein af, maar zie June nergens.
'Ze is er nog niet' zei Olaf met zijn blik strak op de computer gericht. Heeft hij het tegen mij? Hij kijkt me met een schuin oog aan als in geen antwoord geef. 'June bedoel ik'.
Ik grijns en schud mijn hoofd, ik weet dat ontkennen geen zin heeft. Olaf kent me goed genoeg om te weten dat ik haar leuk vind. Meer dan leuk. Logan lacht. 'Hoe was het "June-moment" van vanochtend?'. Het moment waarop ik zorg dat ik precies tegelijkertijd met June de deur uitstap heeft zelfs een eigen naam gekregen. Het June-moment. Ik haal mijn schouders op. 'Prima'.
'Serieus?'. Olaf slaat zijn ogen ten hemel. Ik kijk hem van opzij aan. 'Wat?'. Hij zucht weer. Zuchten is zeg maar zijn ding. 'Ga je echt heel deze zomer verspillen aan June bewonderen? Zoals je elke zomer daaraan verspild?'.
Ik doe alsof ik diep nadenk, terwijl ik over die vraag eigenlijk helemaal niet na hoef te denken. 'Ja' zeg ik dan triomfantelijk. Zoals ik al eerder zei. Ik hou van vaste routine, en mijn zomer verspillen aan dromen over June hoort daar zeker bij.
De bel gaat en Olaf staat hoofdschuddend op.
Logan en ik volgde. We slenteren richting de deur van school. Ik beeld me in dat zodra ik daar naar binnen ging er weer een eindeloos lange dag zou komen. En dat gebeurt. Ik moet deze dag negen uur op school zitten. Wie heeft dat ooit bedacht? Negen uur?! Ik heb ooit eens in de krant gelezen dat negen uur lang gamen slecht is voor de hersenen. Logisch, maar waarom wordt negen uur school dan wel toegestaan?
Tijdens scheikunde, biologie, wiskunde en natuurkunde kijk ik een uur lang op mijn horloge. Niet letterlijk, maar het voelt wel zo. Iedere keer dat ik op mijn horloge kijk probeer ik er zo lang mogelijk niet wéér naar te kijken om er, waarna dat mislukte, achter te komen dat er nog geen minuut voorbij was. Zo kruipt de dag langzaam voorbij tot het pauze is. Na de natuurkunde les loop ik samen met Logan richting de kantine, de drukste plek van Avanti High. We spotten Olaf ergens aan een tafeltje en lopen op hem af.
'Jullie moeten raden wat ik zojuist heb meegemaakt' zegt Olaf, terwijl hij ons vol ongeloof aankijkt.
'Hmmm'. Logan wrijft bedenkelijk over zijn kin. 'Je hebt een olifant over het schoolplein zien lopen?'.
'Een aap een burrito zien eten?' Zeg ik.
'Een vallende ster gezien?' Gaat Logan verder.
'Gast het is dag, dan kan je geen vallende sterren zien' valt Olaf hem in de reden. 'En nee ik heb geen olifanten, apen of sterren gezien. IK BEN ZOJUIST MEE UITGEVRAAGD DOOR KYRA!'.
'Oh mijn God'. Logan zet zijn dienblad met een klap op de tafel neer. 'De Kyra?!' Vraagt hij. Olaf knikt vol trots. Kyra is een populair en aardig meisje. Ze ligt ver buiten ons bereik. Ik bedoel, welk populair meisje wilt gaan met een jongen die computers hackt?
Ook ik neem plaats aan de tafel en klop Olaf goedkeurend op zijn schouder. 'Goed gedaan gast'. Ik ben oprecht blij voor hem, maar ik maak me meteen al zorgen. Waarom vraagt Kyra Olaf mee uit? Het is hoogstwaarschijnlijk slecht voor haar reputatie. Voert ze iets in haar schild?
Olaf ziet mijn bedenkelijke blik en schudt zijn hoofd. 'Nee. Oh nee geen sprake van. Nee, nee'.
Ik kijk hem met een schuin oog aan. 'Wat?'.
'Niet die blik' zegt hij. 'Het is je "hier-zit-beslist-iets-achter-blik" en die kan ik op dit moment niet gebruiken'. Ik lach en besluit het erbij te laten. Hij heeft vast gelijk, Kyra is vast gewoon oprecht geïnteresseerd in hem.

Die middag, na de pauze, loop ik samen met Logan naar Aardrijkskunde. Olaf gaat naar Economie. Ik heb me al de hele dag al verheugd op Aardrijkskunde, omdat June ook in die les zit. Logan en ik nemen een paar minuten voordat de bel gaat plaats op onze vaste plaatsen voorin de klas. Als June er een minuut voordat de bel gaat nog niet is maak ik me absoluut geen zorgen, zoals de leraar wel lijkt te doen. Ik weet wat er komen gaat. Terwijl de bel gaat verschijnt June in de deuropening. 'Precies op tijd' mompelt ze goedkeurend. Dit doet ze dus altíjd. 'June, ga maar gauw zitten' zegt meneer Trias.
Meneer Trias -ook wel de Baviaan genoemd, vanwege zijn behaarde armen en benen- is veruit de saaiste docent van de school. Hij start de les en vraagt wie vandaag zijn presentatie ook alweer moest houden. Ik heb mijn presentatie vorige week al gedaan en hoef me dus gelukkig geen zorgen te maken. June steekt haar vinger op. Hoeveel geluk kan ik hebben? June is vandaag aan de beurt!
Ze wordt naar voren geroepen. Met langzame passen loopt ze richting het digitale bord voorin de klas. 'Je hebt geen powerpoint voorbereid zo te zien?' Vraagt meneer Trias. June schudt haar hoofd. 'En hoezo niet als ik vragen mag?'.
Ze haalt haar schouders op. 'Ik denk dat mijn presentatie overtuigend genoeg is zonder powerpoint'. Typisch June. Daar heeft Trias niets op terug. Hij knippert een paar keerde zijn ogen en zegt dan: 'nou, laat maar horen dan'.
June kucht in haar vuist en begint met praten. 'Het ecosysteem van de aarde wordt al decennia lang bedreigd. De voornaamste reden hiervan....'. Al bij de eerste zinnen verlies ik mijn concentratie. Ik staar naar haar lippen die op en neer bewegen alsof het zachte kussentjes zijn. Haar amandelvormige ogen, zou blauw als een oceaan. Haar neus zo lief en mooi. Haar hoge jukbeenderen. Haar kastanjebruin haar dat ze in een warrige knot op haar hoofd heeft. June besteedt weinig aandacht aan haar uiterlijk, maar ze is het knapste meisje dat ik ooit heb gezien.
Ze eindigt haar presentatie. De klas begint te klappen. Ik klap snel mee om niet te laten merken dat ik niet heb zitten luisteren.
'Bedankt June. Dus Lev...?' vraagt meneer Trias. Ik kijk verbaasd op. Ik?
'Wat vond jij het interessantste aan June's presentatie. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. De klas begint te lachen. Ze hebben door dat ik helemaal niet heb geluisterd naar wat June te vertellen had. 'Ik ehmm....' stamel ik. 'Vooral dat stuk over het ecosysteem vond ik erg interessant. Trias knikt goedkeurend. Blijkbaar heb ik een goed antwoord gegeven, want hij laat me verder met rust en de klas lacht niet meer. Godzijdank.
June krijgt een 9,4 voor haar presentatie, wat me niet verrast, omdat ze altijd hoge cijfers haalt. Ze wilt naar Yale, na high school en dat gaat haar zonder twijfel lukken.
Ikzelf wil naar een universiteit hier in de buurt. Net als June haal ik goede cijfers. We zijn beide 'bovengemiddelde' leerlingen, zoals meneer Trias (tevens onze mentor) ons noemde. Iedere keer als ik onze namen 'June en Lev' in dezelfde zin hoor maakt mijn hart een sprongetje. Ik weet het, het klinkt niet heel mannelijk, maar laat ik maar gewoon eerlijk zijn, het is. alsof mijn hart trampolinespringen als hobby heeft.

∞