Wekenlang was het goed gegaan. Ze hadden allemaal weliswaar wat verwondingen opgelopen, maar niks ernstig.

Ze hadden hun kamp opgeslagen en de instructeur had zojuist het eten uitgedeeld. Toen een grom de stilte doorboorde.

De instructeur was opgesprongen en had een pijl klaar voordat het geluid verstomde. Ailith en Weran volgden enkele seconden later. Ze stonden met hun ruggen tegen elkaar om alles te kunnen overzien, toch werden ze verrast door de Pavors.

Het waren twee volwassen en hun pup.

Weran was de eerste die schoot. Zijn pijl trof de keel van een van de volwassenen. Het beest zakte als een zoutzak in elkaar zonder nog een kik te geven.

De actie zorgde ervoor dat de andere Pavor kon aanvallen.

Ailith's pijl miste zijn doel en de boog viel uit haar handen. De pijn in haar arm ondraaglijk.

Het monster hing aan haar arm.

Het trok aan haar bewustzijn.

De pijn, de vreselijke pijn.

Tot het stopte.

Het bloed vloeide langs haar arm maar ze voelde het niet.

De Pavors lagen dood op de grond. Het jong had Weran te pakken gekregen. Ze lagen over elkaar op de grond.

Beide dood.

De instructeur had de laatste Pavor met haar messen gedood. Haar gezicht was doodsbleek en toen Ailith haar hartslag probeerde te vinden vond ze niks.

Ze was alleen.

De weg terug naar huis wist ze niet. Ze hadden zo veel rondgezwerfd en de tassen waren weg. Met hun ook de kaart en het kompas.

Hier kon ze niet blijven, de stank van de dood zou andere Pavors aantrekken.

Ailith strompelde overeind en begon te lopen, eerst moest ze hier weg. Met behulp van bomen en de sterren zou ze naar het westen gaan. Uiteindelijk zou ze dan anderen tegen moeten komen.

's Avonds klom ze in een boom, hoewel ze niet wist hoe ze 's ochtend weer beneden zou komen. Haar arm bleef pijn doen.

Dagenlang liep ze, de pijn in haar arm was een constante herinnering dat ze op moest passen. Wapens had ze niet meer en zelfs met pijl en boog zou ze een makkelijk slachtoffer zijn.

De Pavors zag ze niet, Ailith hoopte dat ze ze had afgeschud maar vreesde het ergste. Als de Pavors haar niet achtervolgden hadden ze andere slachtoffers.

De wereld was stil toen Ailith uit het woud tevoorschijn kwam. De landweg verlaten, zonder enig teken van eerder leven. Deze plek herkende ze, als ze deze weg bleef volgen zou ze bij het originele basiskamp uitkomen.

Het lopen werd zwaarder met elke stap die ze zette, haar lichaam uitgeput van de maandenlange zware omstandigheden en bloedverlies.

Het kamp zou veiligheid betekenen.

De mensen in Zurspirk zouden haar terug naar huis kunnen brengen.

Ailith kwam aan op een verlaten vlakte.

Op een aantal plekken waren nog de schroeivlekken van kampvuren te zien, voor de rest was er geen enkel teken van voorgaand leven.

De plek waar Ailith wist dat Zurspirk lag, was niks te zien. Alsof er nooit een mens had geleefd.

Hier was geen hulp te vinden.

Ailith liep verder en verder. Op een gegeven moment moest ze toch mensen tegenkomen?

Er was niemand in het volgende dorp.

Er was niemand op de weg die ze had genomen, een mensenleven geleden, toen ze als rekruut naar het kamp reisde.

Nergens was iemand te zien. Zelfs als de Pavors hadden gewonnen, zouden er nog steeds mensen en dieren te zien zijn geweest. Zolang was ze niet weg geweest.

De laatste heuvel die ze over moest om haar dorp te komen, was Ailith bijna te veel. De kloppende pijn in haar arm was de laatste paar dagen afgezwakt tot een vage herinnering aan de initiële pijn van de bijt. Maar was nu weer in volle kracht terug.

Ze stond op de top van de heuvel, haar familie was binnen handbereik.

Een paar stappen maar, dan kon ze hen in haar armen sluiten.

Zij zouden de antwoorden op al haar vragen weten.

Ailith zakte op het gras in elkaar.

Haar arm voelde alsof hij er elk moment vanaf kon vallen.

Ze was er bijna.

Nog een paar stappen.

Een paar stappen. Dat was alles.

Dan zou ze niet langer alleen zijn.

Een gil doorspleet de stilte die haar had verzwolgen sinds de dood van Weran en de instructeur.

De kreet zwol aan totdat Ailith's adem stokte en verdween in de stilte die opnieuw haar wereld regeerde.

Al het leven dat Ailith had geweigerd om los te laten verdween uit haar lichaam.

De stilte die volgde was het enige teken dat de wereld doordraaide. Nooit wachtend op de mensen die haar bij probeerden te houden.