Na een lange nacht met slechts weinig slaap liepen we 's morgens naar de grote zaal. De hele school was nerveus en na het ontbijt vertelde Perkamentus ons dat we met behulp van viavia's naar Hongarije zouden vertrekken. Onze bezems en Zweinsteinoutfits waren al onderweg. De hele school verdween in kleine groepjes.

Het enthousiasme en de zenuwen waren bijna voelbaar. Aan de viavia keek Harry me even aan. Hij was gekalmeerd, zag ik. Mogelijk zelfs wat beschaamd. Toen we landden werd ik overweldigd door het prachtige landschap. De school bevond zich in een bergachtig gebied. Ze was maar half zo groot als Zweinstein en dat was vreemd als je bedacht dat deze school elk jaar meedeed aan het WK.

Ik liep even om Harry in te halen. Ik nam zijn schouder vast en hij draaide zich verbaasd om.
"Bedankt", zei ik terwijl hij woorden zocht. Hij lachtte een beetje knullig en knikte.

"Het wordt een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Maar ik overleef het vast wel", antwoordde hij, waarna hij Ron en Hermelien inhaalde. Ik bleef staan en liet me inhalen door mijn andere vrienden.

"Ja ik dacht net het zelfde."

"Ik heb het toch gezegd?"

"Geen slechte kerel, die Harry."

"Nee helemaal niet."

"Jongens, het is al goed!" lachte ik naar de tweeling, die teruggrijnzden.

We volgden de rest het schoolgebouw binnen. De hongaarse studenten leken verbaasd bij het zien van twee keer zoveel studenten, maar geen zwerkbalteam.

"Professor Perkamentus!"

"Professor Kàroly!" De twee mannen liepen op elkaar af en begroetten elkaar beleefd. De zaal van de school was veel te klein om iedereen binnen te laten. Professor Kàroly deed zijn leerlingen opstaan, waarna hij de banken wegtoverde. Zodat iedereen binnen kon staan.

Ik voelde bijna Perkamentus' schaamte toen de studenten van Zweinstein een kloof hielden tussen zichzelf en de Hongaarse leerlingen. Dit maakte dat alsnog niet iedereen binnenkon. Snel zette ik een stap naar voor en ik werd meteen gevolgd door mijn vrienden en dan de andere leerlingen. Nu kon iedereen er net binnen.

Perkamentus gaf me een klein lachje en ik haalde mijn schouders op. Ik stond nu vlak naast twee grote hongaarse jongens, wiens blikken over me gleden. Van mijn gezicht naar mijn voeten en terug. Ze keken elkaar grijnzend aan, maar die grijns verdween zodra ze Freds blik opvingen.

"Lieve studenten", begon professor Kàroly. "Vandaag zijn we samen in een nogal bevolkte zaal!", zei hij, glimlachend om zijn eigen woorden. "We worden vergezeld door Professor Albus Perkamentus en zijn school Zweinstein, school voor hocuspocus en hekserij. Zij zijn hier uiteraard voor de opening van het zwerkbal WK junior. Welkom professor!"

Perkamentus knikte hem ostentatief toe. "Ik denk dat dit het goede moment is om ons team aan jullie voor te stellen?" Kàroly knikte enthousiast en Perkamtentus vervolge: "Als eerste wil ik jullie onze aanvoerster voorstellen. Zij heeft ons naar dit WK gebracht."

De zenuwen gierden door mijn lichaam, hiervoor had hij me niet gewaarschuwd ! "Joanne Dhanes!" Zweinstein aplaudiseerde. Er waren nog genoeg afkeurende blikken, maar de meeste gezichten toonden een verrukt enthousiasme.

Met knikkende knieën liep ik naar de schoolhoofden. Ik kon zowat de verbazig van de Hongaarse jongens naast ons voelen. Alsof hij ervan genoot, deed Perkamentus me het team verder voorstellen.

"Hallo allemaal!" Ik lachtte even nerveus en door de zaal klonken begripvolle geluiden. "Wel zoals professor Perkamentus reeds zei, ben ik dus Joanne Dhanes. Ik ben aanvoerder en jager in de eerste ploeg. Net als Ginny Wemel.."

Perkamentus gebaarde naar Ginny dat ook zij naar voor moest komen. Toen ze naast me stond herhaalde ik: "Ginny Wemel!" Iedereen van Zweinstein, met uitzondering van de meeste Zwadderaars aplaudiseerde.

" .. En Ned Wares" ging ik verder. " De jagers van de tweede ploeg zijn Eleanor Branstone, Lisa Turpin en Orla Quirke en dan de drijvers Fred en George Wemel, Kevin Withby en Euan Abercrombie."

De Hongaarse jongens keken bijna geschokeerd toen Fred en George naar voor kwamen. Dan riep ik de wachters af, "Ron Wemel en Justin Finch-Fletchley. Nu volgt misschien een verrassing, hoewel je het waarschijnlijk allemaal al wist. De zoeker van het eerste team: Harry Potter!"

Verbazing ging door de zaal maar ik ging gewoon door met het aankondigen van Draco. Het team van onze tegenstander werd voorgesteld en daarna werden we in lege leslokalen verdeeld om te eten. Dan hadden we een klein uurtje vrij en ik liep het terrein rond met Draco. We genoten van ons moment samen en ik voelde me gelukkiger dan ooit nu iedereen het wist en er zich ongeveer mee verzoend had.

We liepen op tijd naar de kleedkamers, waar de rest van het team ons al opwachtte. Iedereen trok zijn Zweinsteinoutfit aan. De spelers hadden allemaal een donkerblauwe mantel met lichter blauwe binnenkant aan. Daaronder hadden ze een donkerblauwe tot zwarte trui en broek waar een zilvergrijze Z op de borst stond. Ook de mouwen waren met zilveren krullen afgewerkt.

De laarzen die we aanhadden waren uit een zwart leer, net als onze handschoenen en helmen. Als aanvoerder was mijn outfit dezelfde, met uitzondering van de fijne zilveren krullen onderaan mijn mantel. Mijn laarzen, helm en handschoenen waren niet zwart maar grijs. We zagen er schitterend uit.

"Goed jongens", zei ik. "Ik denk eerlijk gezegd dat we dit moeten kunnen. Deze school doet elk jaar mee, maar zijn daarom verre van beter getraind! Hun drijvers zien er wel agressief uit. Dus.." en ik draaide me naar het reserveteam: "...misschien moeten jullie invallen", knipoogde ik en gebaarde dan naar het eerste team dat ze moesten volgen.

We vlogen het plein op en een jongen die ik niet kende riep: "Daar zijn de spelers van Zweinstein!" Iedereen brulde enthousiast en het team grijnsde breed. We wachtten op de woorden van Madame Hooch, die uiteraard niet kwamen. De Hongaarse spelers waren hier echter op voorbereid en ze verrasten ons met een snelle start. 10-0

"Kom op jongens", riep ik en ik duwde me af. In de ogen van mijn team was een zekere kwaadheid te lezen, één die ik ook sterk voelde. Het team van Hongarije voelde zich goed door deze snelle goal en liet zich op hun beurt verrassen door onze snelle speelstijl.

In een tiental minuten stond het 10-60. Fred had, met zowat de snelste beuker die ik ook had gezien, een van de Hongaarse jagers van zijn bezem gemept. Ook Ned was ondertussen vervangen door Orla. Harry greep de snaai echter sneller dan de andere zoeker hem zag en de match eindigde, redelijk snel, op 10-210.

Een gejuich van jewelste woelde door het stadion. We keerden enthousiast terug naar de kleedkamers en de Hongaarse aanvoerder kwam me, een beetje terneergeslagen, feliciteren.

Een paar uur later waren we al weer in Zweinstein en vierde de hele school samen de overwinning. Perkamentus was tevreden, het was lang geleden dat de hele school nog eens als één blok had gestaan. De dag daarna bleef de hele grote zaal leeg 's morgens, zelfs leerkrachten haalden het ontbijt niet.

Tegen de middag besloot ik dan toch maar op te staan en begon ik met wat kleren in mijn hutkoffer te gooien. Aangezien het al onze voorlaatste dag op school was! Ik was blij om mijn vader weer te zien, maar ik wist dat ik mijn vrienden zou missen.

Vooral Fred en natuurlijk Draco. Dan was er ook nog Sneep, die me gevraagd had of hij me een keer mocht bezoeken. Ik had enkel geantwoord dat dat afhing van mijn vader. Achteraf gezien had ik mischien wat bot gereageerd. Ik pakte in stilte en iets later werd Hermelien ook wakker.

"De jongens slapen vast nog", zei ze. Ik knikte. We besloten hen wakker te maken zodat ze mee konden eten. Ik liep zachtjes in de kamer, die schermig en stil was. Ik liep naar het raam en opende de gordijnen. De kamer was plots veel lichter en ik draaide me om. Leo ging rechtop zitten en gaapte, dan keek hij me met klein oogjes aan: "Joanne? Wat doe je?"

"Jullie wekken.."

"Maar..waarom?"

Ik glimlachte en liep naar George's bed. Ik ging ernaast zitten. "George?"

Hij mompelde en hij draaide zich om. Ik lachte en liep naar het derde bed. Waar mijn beste vriend lag. Ik ging op de rand van zijn bed zitten en legde mijn hand op zijn schouder. "Fred?"

Hij draaide zich om "Wat is er?" vroeg hij en de bezordheid in zijn stem deed me glimlachen.

"Niks, Fred. Maar jullie moeten echt opstaan als je je spullen bijeen wil krijgen voor het avondeten."

"Ok..ik kom" Ik verliet de kamer en zag Harry, Ron en Hermelien net door het portretklimmen, dus plofte ik mezelf in de zetel, om op de jongens te wachten.

Slaperig passeerden er vele studenten, die gingen eten. Niemand zag er erg wakker uit.
"Ik denk dat iedereen een kater heeft", zei ik als de tweeling en Leo beneden kwamen. Ze grijnsden en we liepen naar de grote zaal om te eten.

Er ontbraken veel leerlingen en iedereen zat er slaperig bij. We werden begroetdoor Zwadderaars, Huffelpuffers, Ravenklauwers en Griffoendors die hun ogen nauwelijks konden openhouden. Als we gegeten hadden keerden we naar de slaapzalen om onze spullen klaar te nemen.

Neem zeker ook eens een kijkje bij mijn kort( - en mini)verhalen!(Ook HP fanfics!)