Een nieuwe start?
De volgende dag voelde ik me gelukkig, Hermelien liet het 'Malfidus-geval' voor wat het was. Het kon me zelfs niet zo veel schelen dat mijn voormalige zwerkbalcoach naar me toe gestampt kwam en me verwijtte dat ik een teef was en dat hij het team verliet.
Het leek even alsof hij daarna nog meer ging schreeuwen, maar toen Fred en George aan mijn zijde verschenen hield hij zijn mond en beende weg. Het gaf me een overweldigend en tevreden gevoel.
"Bedankt, jongens", lachte ik.
En dus hing ik een aankondiging aan het bord in de leerlingenkamer dat er nieuwe selectieproeven voor een jager zou volgen. En een ander papier dat zei dat de trainingen zouden plaatsvinden die avond om zeven uur.
Aan de ontbijttafel waren de tweeling, Leo en ik nog steeds enthousiast over onze gebrainstormde ideeën. Het eerste uur hadden we Gedaantverwisseling en ik moest even langer bij Anderling blijven. Ze vertelde me dat ze blij was met mijn acties tot dusver. Ik liep gelukkig richting de volgende klas, tot ik besefte naar waar ik liep: toverdranken.
Ik zou sowieso al te laat zijn, dus ik deed geen moeite om me te haasten. Ik klopte op de deur en opende die nadat een slepende en diepe stem "Binnen", riep. "Je bent te laat Danes", zei Sneep rustig met zijn diepe ijzige stem.
"Ik weet het, professor."
"Zou je me ook willen melden waarom, Dhanes?"
"Ik moest langer bij professor Anderling blijven, meneer."
"Ok, neem plaats."
"Dank u, professor."
Malfidus groette me niet en ik was er even verbaasd over. Toen er meer lawaai in het lokaal kwam fluisterde ik: "hey"
Hij reageerde niet, het overweldigde me. En het stopte niet, toen de les gedaan was spurtte hij de klas uit. Ik wist dat het verkeerd was, maar het kwetste me toch. Ik probeerde het maar te vergeten terwijl ik naar de volgende les liep.
Die avond was het Zwerkbaltraining. De training ging verassend goed en ik vond een uitstekende jager: Ned Wares. Iedereen was enthousiast en hield ervan dat ze eindelijk nog eens echt gingen trainen. Ik liet Ginny en Ned naar de goals gooien en liet die verdedigen door Ron, die fantastische reddingen deed. Fred en George paste een beuker en Harry achtervolgde de snaai.
Omdat alles zo goed onder controle was, kon ikzelf ook meespelen. Toen ik vanuit de verte een klein groepje zag naderen, floot ik. Harry had eigenlijk bijna de snaai, maar kwam meteen naar beneden. Ginny's arm stopte halfweg haar beweging en gooide de slurk net niet naar de lege doelpalen. Ron en zijn twee broers stonden naast Ned. Fred had de beuker vastgebonden en iedereen keek me verbaasd aan.
"Het is toch nog geen tijd, ofwel?" vroeg Ginny.
"Nee", antwoordde ik simpelweg en ik zag niets anders dan respect in hun ogen. Dit gaf me kracht. Nu pas zag ook de rest van het team het kleine groepje aankomen.
"Zwadderaars", zei Ned minachtend. Toen ze dicht genoeg waren stapte ik naar voor, net als lange kerel uit de Zwadderich groep.
"Wel,wel, Griffoendor moet zich wel zeer slecht voelen, met een onhandige, zielige meid als aanvoerder!" spotte hij.
Ik voelde de woede van mijn team achter me, maar bleef zelf kalm.
"We zullen wel zien hoe zielig en onhandig ik ben, niet?"
De aanvoerder van het Zwaderich team keek zowel verrast als teleurgesteld, maar herstelde zichzelf. "Jullie mogen weer terugkeren naar jullie boeken, het is onze training nu."
"Ik denk niet dat we dat doen."
"Oh jawel, meisje."
"Ik heb gereserveerd voor nog een half uur, dat half uur gaan we ook nemen. Je kan hier blijven kijken, terug gaan en tactiek bespreken of hier een half uur met me discussiëren terwijl ik mijn team laat trainen."
Ik wachten niet op zijn antwoord, maar draaide me om en knikte naar mijn team. Ron, Harry, Ned en Ginny schoten weer naar hun plaatsen, duidelijk tevreden. Maar Fred en George stonden elk aan een zijde en bleven daar. De Zwadderaars bleven ook waar ze waren en het leek erop dat ze inderdaad een halfuur zouden blijven staan.
"Fred, George ga jullie beuker halen en ga trainen."
"Maar.." begon Fred .
"Het is al goed, ik ben niet bang van een Zwadderaar. Luister nu en ga!"
De tweeling draaide zich om en liepen om hun beuker, terwijl ze de Zwaderaars achterdochtig aankeken. De aanvoeder van Zwadderich draaide zich naar zijn team en wilde hen ook de lucht in sturen.
"Dat denk ik niet, jongens", klonk mijn stem streng. Ik schrok zelf van de geladenheid in mijn stem. Dit behaalde wel zijn doel, want de zwadderaars bleven verbaasd op de grond staan. Mijn ogen gleden even over Draco, die een grijns onderdrukte.
"Luister, grietje..." begon de aanvoerder weer. Ik keek hem koeltjes aan.
"Neen, vriend. Zo praat je niet tegen mij", antwoordde ik en wederom ontdekte ik een autoriteit in mijn stem, die ik nooit eerder gemerkt had.
Hij leek met verstomming geslaan en ik bleef hem strak aanstaren. "Ik ben een aanvoerder, op zijn minst jouw gelijke! Dus stel ik je opnieuw voor de keuze, ga eest strategie bespreken of blijf hier nog een half uur wachten tot wij klaar zijn!"
Het hele team was verbaasd over het feit dat de Zwaderaars wel degelijk het halve uur bleven staan wachten. Dus stopte ik vijf minuten eerder om hen te belonen. In het voorbij lopen sprak ik de aavoerder nog een keer aan.
"Jammerlijke keuze, vriend. Je had strategie kunnen gebruiken!" Zijn ogen schoten vuur en ik grijnsde voldaan. Ik draaide me om en volgde mijn team. Mijn losse haren raakte nog net zijn gezicht.
"Joanne", zei Fred, om er nog een schepje bovenop te doen.. "Dit bewijst nog maar eens wat voor een fantastische meid je eigenlijk bent, we kennen je nog niet lang, maar ik mag je althans meer en meer."
Ik beantwoordde zijn glimlach en zag in het zwadderichteam Draco rood worden.
"Bedankt, Fred"
De volgende dag begonnen we met toverdranken, ik wist niet wat ik moest verwachten dus voelde ik me ook niet meteen slecht. We kwamen aan het lokaal en bleken we de eerste daar te zijn.
"Jeetje, wie had ooit verwacht dat het zo over zou komen?! Hermelien, Je het een ongelooflijk slechte invloed op ons!" stelde Ron vast. Ze lachten alledrie, maar ik had stemmen gehoord en luisterde aan de deur.
"..dat zo?" klonk Sneeps stem.
"Ja", antwoordde een bekende stem. Mijn hart maakte een sprongetje terwijl ik besefte dat het Draco was.
"Hmm, ik neem aan dat Dhanes hem verrast heeft."
"En overmeesterd."
"Het is een speciaal meisje, vind je niet, Draco? Hoe lukt het je om met haar te werken in de klas?"
"Beter dan elk ander van haar vrienden, ze is vriedelijk, maar hypocriet."
"Kom zeg! Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat je haar mag!"
Ik zag Sneeps gezicht niet, maar ik hoorde aan zijn stem dat er een kleine krul om zijn lippen lag.
"We zijn van onderwerp veranderd...",sputterde Draco tegen.
"Juist ja, wel als je bereid bent aanvoerder te worden, moet je dat maar doen denk ik. De rest zal hier zo zijn, ga maar naar je plaats."
"Snel", fluisterde ik mijn vrienden toe en we liepen een eindje terug en deden alsof we net toekwamen. Ik was blij dat zij de conversatie niet mee gevolgd hadden.
"Ahh we zijn vroeg, is het niet?" zei Sneep geamuseerd. "Kom binnen ik ben niet in de stemming om hier in de gang te blijven staan met vier leerlingen. Harry, Ron en Hermelien zaten allemaal aan een tafel apart elkaar wat schaapachtig aan te kijken.
Ikzelf zat naast Malfidus, die me duidelijk negeerde. Dus besloot ik om nog niks te zeggen en gewoon naar de tafel te staren.
De ruimte was gespannen in de stilte. Het geklop op de deur deed me dan ook schrikken.
"Binnen."
"Goedemorgen, professor!" zei Fred. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog in verbazing.
"Wat moet je, Wemel?" Vroeg Sneep, die duidelijk geen fan was van Fred.
"Ik zou iets aan Joanne Dhanes willen vragen als u het niet erg vind, professor."
Sneep zei niets maar knikte in mijn richting en keek dan terug naar zijn bureau. Fred kwam snel binnen en werd gevolgd door een deel Zwadderaars, waaronder Park, Korzel en Kwast.
"Hey", zei hij.
"Wat is er?" vroeg ik een beetje bezorgd.
"Niks, niks! Het is alleen dat..." Ik merkte dat Malfidus meeluisterde.
"Wat?!"
"Je weet dat we huiswerk hadden voor Anderling he?"
"Ja.."
"Heb je dat gemaakt?"
"Ja... Toen ik wou ontsnappen aan Hermelien", voegde ik er wat stiller aan toe. Hij glimlachtte en keek dan een beetje ongemakkelijk.
"Wel eum.."
"Ja ja, het is al goed." Ik rommelde in mijn tas, zoekend naar mijn opstel.
"Je bent een engel", zei hij toen ik het aan hem overhandigde en hij kustte daarbij mijn hand.
"Ja, ja natuurlijk, ga nu maar", zei ik met gespeeld irritatie.
"Ok, kapitein!" lachte hij. Dan verliet hij het lokaal, dat ondertussen volgelopen was. "Vind je hem leuk?" klonk een koude stem naast me.
"Sorry?"
"Ja, jullie treken veel met elkaar op tegenwoordig."
"We zijn klasgenoten", antwoordde ik met een hoge stem van verontwaardiging.. Hij keek me verwijtend aan en ik wist dat hij een punt had... "Hij is mijn beste vriend", mompelde ik.
"Hij is wel een hele goede vriend dan hoor."
"Eigenlijk wel ja, we zijn gewoon vrienden, waarom kan dat jou ook schelen?" snauwde ik.
"Durf je dat eigenlijk vragen?" snauwde hij woedend terug.
"Wel, je hebt in twee dagen niet tegen me gesproken, ik dacht niet dat je je er zoveel van aantrok", antwoordde ik koeltjes.
"Jemig, Joanne!" zei hij nu verwijtend.
"Je was toch niet jaloers zeker?" zei ik sarcastisch.
"Ik denk dat iedereen er is", onderbrak een ijzige stem. "We kunnen beginnen."
Ik probeerde nog oogcontact te maken, maar Draco ontweek me weer. Hij voelde zich idioot, dat kon ik afleiden aan zijn uitdrukkingen en manieren. Hij voelde zich stom omdat hij me verteld had dat hij gevonden had dat ik me niet gedroeg zoals het hoorde. Ik kende en begreep hem.
"Ik vind het niet stom van je", zei ik zacht.
Hij schrok en stoptte halverwege zijn beweging, door deze plotse stop gooide hij de ingrediënten die hij vast had door de lucht.
"Professor!" gilde ik, aangezien ze recht in zijn richting vlogen. Sneep kon net op tijd zich omdraaien en bukken.
"DHANES!"
"Maar meneer, ik heb niks..."
"Het is mijn schuld meneer, het spijt me, ik..", viel Draco in.
Ik stond perplex, hij deed het wéér, ik keek hem ongelovig aan, net als de hele klas, voor een seconde en dan keek ik weer terug naar Sneep.
"Ik heb genoeg van jullie twee!" schreeuwde Sneep en vervolgde dan kalmer, alsof hij er genoegen uithaalde: "Allebei, elke dinsdag, twee maanden lang in mijn kantoor."
"Proffesor..", protesteerden we tegelijk.
"Maak...het geen vier", zei hij dreigend. De toon van zijn stem deed me huiveren. Vreemd genoeg vond ik Sneep op dit moment meer intrigerend dan intimiderend. Ik zuchtte en ging de ingrediënten halen die aan zijn voeten lagen. Ik voelde zijn ogen op mij gericht en besloot hem te negeren, voor ik nog meer strafwerk kreeg.
Het voelde niet goed, maar er was niets aan te doen. Gelukkig was het dinsdag geen training!
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top