Severus keek me indringend aan, misschien had hij al geweten waar het allemaal op zou uitdraaien, misschien niet. De blinkende traan in zijn ooghoek deed vermoeden van wel. Hoe dan ook ging hij braafjes mee naar buiten. Fred stond nog steeds tussen Draco en mij in.

"Kijk," zei hij tegen Draco: "Ik houd van Joanne. Dat heb ik altijd gedaan. Ik heb ook toegekeken hoe jij haar hart veroverde! Hoe hard ik haar ook voor mezelf wou, hoe hard ik jou ook haatte, ik zette Joanne op de eerste plaats. Altijd!" 

Zonder nadenken stapte ik dichter naar Fred en nam ik zijn hand vast. Draco knikte en keek naar onze verstrengelde vingers. "Je wil me er op wijzen dat ik dat niet deed?"

Fred klemde zijn kaken opeen. Hij had dat niet luidop willen zeggen, maar dat bedoelde hij inderdaad. Draco had zijn vader en Voldemort boven mij 'gekozen'. Draco zuchtte: "Ik weet niet of je dat kan vergelijken. Jij zette haar belangen boven de jouwe…"

"En jij niet. Niet alleen met Voldemort." Nu trok Draco zijn wenkbrauwen tot tegen zijn bleke kruin.

"Wat?" spuwde hij kort.

"Als je haar op de eerste plaats zette, hadden jullie nooit wat gekregen!" verklaarde Fred. Draco liet verbluft zijn mond open vallen.

"Fred!" riep ik ontzet. En Fred draaide zich even kort naar mij. Hij keek me even aan kantelde zijn hoofd, alsof het hem zwaar viel om verder te gaan. Hij keerde zich weer naar Draco.

"Je maakte haar leven onmogelijk! Je had je irritante zelf moeten blijven, dat had Joanne veel leed bespaard!"

"Jij rotte viskop!" riep Draco nu terug: "Je maakt gewoon duidelijk dat je geen benul hebt van de aantrekking die we op elkaar hebben. Ik had gedacht dat het feit dat ik tot leven kon komen dat wel zou duidelijk maken."

Fred snoof luid en ik stapte tussen de beide heren in en zette mijn handen elk op een borstkas. "Ok, genoeg! Elkaar verwijten heeft echt geen enkele zin! Om eerlijk te zijn wordt het voor mij enkel moeilijker!" Ik vocht tegen mijn tranen en voelde beide heren ontspannen.

"Het spijt me, Joanne", fluisterde Fred terwijl hij mijn kaaklijn streelde. Ik kon me echter moeilijk op hem concentreren. Draco had mijn hand vastgenomen en hield die tegen zijn borstkas gedrukt. Het verlangend geklop van zijn hart, leidde me af. Mijn benen voelden slap aan en alles leek te vertroebelen, behalve zijn hartslag tegen mijn hand. Hij merkte het, zoals hij alles merkt. Hij stapte dichterbij. En ik leek te ontwaken uit mijn trance. Ik keek op, recht in zijn ijsblauwe ogen. Ik wist dat ik verloren was.

"Draco", begon ik zacht, in een tevergeefse poging hem tegen te houden. Zijn verlangen brande mogelijk nog harder dan het mijne. Hij gaf niet om Fred, die naast me stond. Dat deed ik wel, zo veel. En toch kon ik Draco niet meer van me afduwen. Ik voelde nauwelijks hoe Fred's hand van me afgleed. Ik voelde enkel hoe Draco me in zijn armen trok. Hij begroef zijn gezicht in mijn haren, terwijl zijn sterke armen me tegen hem duwde. 

Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn armen om zijn schouders gooide. "Oh, Draco. Je weet niet wat ik doorstaan heb na jou dood." Hij trok me nu nog steviger tegen hem aan. Hij zei niks en hij hoefde ook niks te zeggen. Dit was een vereniging van voorbestemde zielen en dat was duidelijk. Niks in de wereld was ooit zo duidelijk geweest als dat ik in zijn armen wilde zijn. Toch wist ik me uit zijn omhelzing te trekken. 

Zijn gezicht leunde tegen het mijne en mijn verlangen om zijn lippen toe te laten op de mijne was groot. Ik wist mijn gezicht nauwelijks van hem weg te draaien.

Toen ik me wist om te draaien keek in recht in Fred's gepijnigde ogen. Ik stapte naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn hals. Dankbaar trok hij me tegen zich aan.

"Het spijt me zo, Fred. Het spijt me dat dit zo moeilijk is."

Fred schudde zijn hoofd. Hij begreep het. Hij plaatste mij eerst. Ik liet hem los en keek weer om naar Draco.

"Ik houd van jullie allebei. Ik…"

"...moet kiezen", vulde Draco vlak aan. Hij had duidelijk niet op zoveel weerstand gerekend.

"Dat zal ze doen wanneer ze er klaar voor is", berispte Fred hem.

"Oh ja? Wanneer zal ze dat doen dan? Na jullie huwelijk? De geboorte van jullie kinderen?" vroeg Draco op een dwingende toon en ik keek hem kwaad aan.

"Hoe durf je!" dreigde ik. De geschrokken uitdrukking op zijn gezicht weerspiegelde de spijt over zijn opmerking. Hij opende zijn mond, maar ik liet hem niet spreken.

"De enige reden, en dan bedoel ik écht de énige dat Fred en ik niet al getrouwd zijn of kinderen hebben is omdat we wisten dat jij niet volledig verdwenen was. Dat je als geest zou kunnen terug komen. Snap je dat wel? Fred zette zijn eigen wensen opzij omdat op een dag jouw geest zou kunnen terug komen."

"Ik was bang dat ik Joanne aan jouw geest al zou kwijtraken en hier ben je dan. In levende lijve", vulde Fred met een holle stem aan.

Draco slikte: "Dat snap ik wel, maar ik…"

"Ik denk niet dat je het echt snapt, Draco", onderbrak ik hem. Ik was plots heel moe en wou gewoon mijn simpele leventje terug. Het simpele leven dat ik gedurende enkele jaren gekend had. Ik was me plots pijnlijk bewust van hoe moe ik altijd geweest was toen ik nog samen was met Draco. Mijn leven was vol drama, angst en geheimen geweest en dat had mij afgepeigerd. Met Fred had ik een leven opgebouwd dat was zoals ik het wilde: rustig, met veel liefde en weinig drama.

Draco wachtte tot ik mijn zin verder zou zetten, maar toen ik dat niet deed knikte hij. "Ok, misschien snap ik het niet. Misschien heb ik de liefde die je voor Fred voelt onderschat. Misschien had ik verwacht dat je alles en iedereen voor me zou laten vallen. Misschien ben ik een beetje achter met jouw leven, maar je kan me niet vertellen dat wat jullie hebben hetzelfde is als wat wij hebben, Joanne."

"Nee. Dat niet, maar dat maakt het niet minder echt."

Draco liet zich terug in een stoel vallen: "Je wilt dus zeggen dat je helemaal niet voor mij kiest."

"Ze wil zeggen dat ze nog geen van onze beiden kán kiezen", verbeterde Fred hem. Draco keek hem even aan, alsof hij hem verweet dat hij me nu beter begreep.

"Je moet dan toch maar niet te lang wachten met die keuze, want dit houd ik niet vol!" bromde Draco.

"Denk je dat dit leuk is voor mij dan?" snauwde ik terug. "Ik verlang zo hard naar jou, nadat ik jaren om je heb gerouwd. Mijn hart slaat na al die jaren sneller voor jou, ook al ben ik Fred al jaren trouw in lichaam en geest. Jij verschijnt en ik ben weer  een tiener die niet weet wat ze met zichzelf aan moet."

"Je kan je gewoon overgeven aan dat verlangen", suggereerde Draco terug, met een scheve glimlach en ik schudde mijn hoofd. Waarom begreep hij me niet gewoon?

En toch had die ene zin alle waarheid. Kon ik me niet gewoon overgeven aan mijn verlangens? Ik wilde Draco. Ik wilde Fred. Ik wilde hen allebei, ieder argument kon voor beiden een voor of nadeel zijn. Mijn grootste verlangen was rust. Rust van alle drama, zoals ik die laatste jaren had gehad met Fred. Die rust zou nooit meer terugkomen, want Draco was weer terug. Wat ik ook deed, welke keuze ik ook maakte, drama zou me achtervolgen.

 Ik keek in Fred's ogen, zijn getormenteerde blik zei alles. Hij was bang om de liefde van zijn leven kwijt te spelen aan een man die ze altijd boven hem verkozen had. Hij had zijn leven gegeven aan een vrouw die hem op de tweede plaats zou zetten.

Ik wendde mijn blik even af en keek dan op naar Draco, die mijn hele leven veranderd had. In zijn ogen had hoop plaats gemaakt voor twijfel. Zijn leven was niks meer, behalve de liefde voor zijn zielsverwant. De gedachte dat ik hem zou kunnen afwijzen had hem bang gemaakt. Bang dat zijn ziel jaren van eenzaamheid had doorstaan om bij zijn zielsverwant terug te raken voor niks. Om zijn leven te moeten hervatten in een wereld waarin ik trouwde met een ander, na al die moeite.

Kon ik nadat onze liefde de wetten van de natuur had overtroffen hem afwijzen? Kon ik Fred afwijzen na alles wat hij voor me gedaan had? Als ik Fred afwees, zou ik met Draco moeten verdwijnen. Op naar alweer een nieuw leven. Alweer zou ik rouwen om het verlies van een geliefde. 

Ik zuchtte en zei niks, maar ik denk dat dit het moment was waarop ik mijn keuze maakte. Mijn keuze om te stoppen met drama. Na al die tijd van rust en vrede kon ik simpelweg niet terug naar drama en meer dan dat kon ik niet kiezen tussen de twee mannen die beiden, op hun eigen manier, mijn hart veroverd hadden.

Ik stond op en zei tegen Fred ik naar huis wilde. Ik beloofde Draco dat ik hen beiden antwoord zou geven de dag nadien. Zijn bezwaren wilde ik niet horen. Ik wilde niets meer, niets meer behalve mijn verhaal vertellen.

Mijn beslissing slaat dromen stuk van verschillende mensen, maar ik hoop dat zij zullen begrijpen dat ik niet echt een keuze had. Bedankt om mijn bundel te lezen, om met mij mee te leven daar waar ik het moeilijk had. Om mee te lachen met de geweldige momenten die beleefde met geweldige mensen. Om mee verliefd te worden op Draco en ook op Fred. Bedankt om me te begrijpen, ik hoop dat mijn verhaal anderen kan sterken, maar ik ben uitgestreden. 

Vaarwel.

xXx Joanne