Ik weet niet wat er nu door me heengaat. Angst stormt rond in mijn hart terwijl ik Lance achternaga. Hij rent indrukwekkend snel met Saella over zijn schouder, al denk ik dat zede tovenares niet comfortabel is in die houding. Alle vermoeidheid is verdwenen, het voelt alsof ik blind het slagveld op zal rennen. Mijn hart klopt harder dan mijn denderende voetstappen en alle haren op mijn nek staan overeind.

Carl staat een eind verderop te wachten, hij heeft zijn hand tegen zijn kin aangezet en zijn voet tikt herhaaldelijk op de grond. Zodra hij ons ziet aankomen, laat hij een gerustgestelde zucht. Lance en ik stoppen, mijn ademhaling is snel en de verse lucht prikt in mijn longen. Koud zweet rolt over mijn rug en het bloed gonst in mijn oren. Saella wordt neergezet en ze klemt haar armen even over haar maag. Dat zal vast pijn hebben gedaan. Viola komt als laatst aan, het zweet rolt over haar gezicht, maar haar blik is nooit zo serieus geweest.

'Oké,' zegt Carl dan, de onrust in zijn stem druipt naar buiten, maar hij doet zijn best om de trilling in zijn stem te verbergen. 'De strijd is dus dichterbij dan we dachten, we hebben geen tijd meer te verliezen. We kunnen onze spullen achterlaten bij Saella die op een afstandje gaat zitten.' Saella knikt met haar blik op de grond gericht.

'Oké dan, ik denk dat iedereen het plan nog weet, maar toch.' Carl slikt even en haalt diep adem, zijn stem is wat vaster geworden, zijn uitstraling weer rustig als een echte leider. 'Vau en ik vooraan. Viola maakt een helende cirkel en Lance beschermt Viola. We weten niet hoe of wat Mørket is, we hebben hem nog niet gespot, maar er zijn zeker mensen hierbij betrokken. Er is een grote groep Varjo die met Het meereist.'

Ik slik nerveus. Je pakt de menselijkheid van hen af, stel je voor dat het geen mensen zijn. Ik heb hard over Carl's woorden nagedacht, maar ik heb de truc erachter nog niet kunnen ontcijferen. Ik weet niet hoe ik de menselijkheid van iemand ga afpakken, of hoe ik iemand kan verbranden tot de dood. Ik bijt op mijn onderlip.

'Ik weet dat iedereen bang is, wij zijn allemaal gewoon mensen die in deze zooi zijn gegooid, maar we zijn gekozen voor een reden. Mensen hebben vertrouwen in ons, wij zijn de Voorbestemden, een symbool voor hoop en bevrijding. Ik weet dat sommigen het maar een vervelende label vinden, maar voor de burgers zijn we meer dan alleen een label. We zijn hun licht in deze donkere tijden. Dus ik wil dat we ons allemaal daar even bij stilstaan en alle andere gedachten uit ons hoofd halen. Vertrouw op elkaar, vang elkaar op en als we hier dan eindelijk uitkomen, gaan we onszelf platdrinken, oké?' Carl grijnst dan om de sfeer te verlichten en Lance spiegelt hem. Natuurlijk wordt Lance blij wanneer drank wordt genoemd.

Ik laat Carls woorden inzinken. Een symbool voor hoop en bevrijding. Dat is wat we zijn in de ogen van de bewoners van Loralei, maar zo voel ik me niet. Ik ben in het diepe gegooid met drie anderen, zonder informatie of enig idee wat ons te wachten staat. We hebben hier nooit om gevraagd, ik heb hier nooit om gevraagd. Woede raast door me heen, het resultaat van mijn angst. Ze konden beter een seniortovenaar sturen in plaats van iemand die net van de magische academie afkomt, iemand die geschikter is en meer ervaring heeft.

'Vau.' Saella kijkt me met een onleesbare blik aan, haar ogen gaan naar mijn onderlip waar ik mijn tand tegenaan duw. 'Kan ik met je praten?' Ik merk nu pas dat iedereen me bezorgd heeft aangekeken. Viola's wenkbrauwen zijn naar elkaar toegetrokken, angst staat in haar ogen. Iedereen is bang dat ik me nu opeens terugtrek. Ik vervloek mezelf dat mentaal zo zwak ben. 'Het gaat niet lang duren.

Saella pakt mijn pols en trekt me even een stukje van de anderen vandaan, haar stappen zijn wiebelig. Alle kleur is uit haar gezicht verdwenen, maar zelfs de zorgen over Saella passen niet meer in mijn gedachten.

'Oké, waar je ook aan denkt, stop daarmee,' zegt Saella dan streng. Haar groene ogen boren in de mijne en ik heb haar nog nooit zo tegen me horen praten. Ze heeft nooit haar stem durven te verheffen tegen me vanwege het verschil in status.

'Je bent jezelf gek aan het praten, maar dat gaat je niet helpen. Vertel me wat je dwarszit en het liefst zo snel mogelijk.' Ze pakt met twee handen mijn gezicht vast, haar koude vingers drukken in mijn wangen en ze dwingt me haar aan te kijken.

'Ik heb nooit gewild om een Voorbestemde te zijn, een symbool van hoop of bevrijding. Ik heb er nooit om gevraagd,' mompel ik dan bijna binnensmonds. Het klinkt kinderachtig. Saella slaat haar ogen neer en medelijden neemt plaats in haar blik. Dit is zeker niet het antwoord dat ze van me verwacht heeft.

'Wil je het niet zijn, of ben je bang dat je het niet kan zijn?' Saella's vraag zorgt voor een stilte tussen ons. Ze kijkt me dan weer aan met een zachtere blik. 'Mensen verwachten niet dat je een held bent die Mørket in één keer neer zou slaan, en je moet dat ook niet van jezelf verwachten. Je bent nog steeds een mens, je bent kwetsbaar en dat is oké. Je kan niet meer op je schouders nemen dan je kan dragen.' Ze vermindert de druk van haar vingers en laat ze teder over mijn huid glijden. Haar handen vallen van mijn gezicht af en ze kijkt me met een kleine glimlach aan. 'En voor wat het telt, je bent wel mijn symbool van hoop.'

Ik was vergeten hoe ik weken geleden Saella's glimlach had willen koesteren. Zelfs op dit moment komen de oppervlakkige gedachten bij me op. Ik wil haar altijd zien lachen en dat ze al haar zorgen aan mij verteld, dat ze haar ogen op niemand anders laat rusten dan mij. Mijn hand veegt de haren uit haar gezicht zodat ik haar ogen beter kan zien. Haar blik volgt mijn hand, de huid onder mijn vingers is koel. Mijn blik gaat naar haar bleke lippen, ze hebben hun kleur verloren de laatste dagen.

'Oké, ik zal stoppen met eraan te denken,' herhaal ik Saella's advies met een bonkend hart. Ik buig naar haar toe en druk mijn lippen op de hare. Een vlugge kus in de hoop dat dit mijn gevoelens kan onderdrukken, maar het gooit alleen maar olie in het vuur. Mijn lippen die natintelen van haar aanraking verlangen meer naar haar dan ooit tevoren.

Saella kijkt me met grote ogen aan, haar vingers schuren kort over haar lippen. Blosjes zijn op haar wangen gekropen en kleuren haar bleke gezicht. Het feit dat ik haar een kus heb gegeven daalt op haar neer en ze opent haar mond, maar er komt geen geluid uit. Heb ik iets gedaan wat ik niet moest doen?

Saella gooit dan haar armen over mijn nek heen en trekt mijn hoofd dwingend omlaag. Ze plant haar lippen op de mijne voor een seconde langer dan ik heb gedaan. Ik trek haar naar me toe en de kus wordt wat dieper, onze gevoelens smelten samen in het vuur wat tussen ons is ontstaan.

'Wacht,' mompelt Saella dan terwijl ze haar hoofd naar achteren leunt. Haar ademhaling verwarmt mijn bovenlip en ik kijk haar vragend aan. 'We moeten dit niet doen nu.' Ik overweeg om haar uitspraak te negeren en verder te gaan, maar een klein stemmetje in mijn hoofd geeft haar gelijk. Ik zucht en laat mijn armen langs mijn lichaam vallen.

'Je kan het.' Saella kijkt verlegen weg, de blosjes op haar wangen zorgen ervoor dat ze levendiger lijkt. Haar hand glijdt langs mijn nek en zorgt voor een tintelend gevoel op elke plek die haar vingers aanraken. Ik pak haar rechterhand vast en breng hem naar mijn gezicht toe. In mijn hoofd maak ik de belofte om terug te keren naar Saella en verzegel het met een zacht kusje op haar vingers. 

'Ik zal mijn best doen.' Ik geef haar een geruststellende glimlach, Saella weerspiegelt mijn lach met een verdrietige ondertoon die mijn hart vastknijpt. Ze laat haar hand uit mijn losse greep vallen. Mijn lichaam snakt meteen naar haar warmte, maar mijn gevoelens moeten me niet gaan leiden.

Ik besef me dat ik hiervoor nooit de woorden van mijn ouders heb begrepen. Ik heb nooit gesnapt hoe ik iemand kon helpen tot het punt dat ik hun wereld heb veranderd. Totdat Saella mijn leven binnengekomen is en mij heeft laten zien dat ik een symbool van hoop kan zijn, al is dat alleen voor Saella.

En ik moet mijn best doen om haar te beschermen.

Zat ik voor dit hoofdstuk mijn eigen hand (op een awkward manier) vast te houden zodat ik er een kus op kon geven? Yes, I did. Ben er weinig van opgestoken behalve dat je basically niet een vinger kon kussen wat ik in eerste plek had opgeschreven en de aanleiding was voor mijn mini onderzoek lmao.