Mijn ogen schieten open en ik duw me omhoog, waarna ik verbaasd om me heen kijk. Waar ben ik ook al weer? Was ik niet met Daphne bij een vriend van haar?

Ik stap van het bed af en pak mijn rugzak op, die naast het bed staat. De kamer waar ik me in bevind heeft maar een raam, wat je eigenlijk meer een opening kan noemen. In dat enige raam staat een olielamp die gedoofd is. O wacht, nu weet ik alles weer!

Daphne was natuurlijk ineens zo maar verdwenen en ik bevind me nu in het kasteel van de familie Williamson. Ik loop naar de deur en open hem, waarna ik de kamer verlaat. Niet zo ver van me vandaan zie ik een trap en meteen loop ik ernaar toe. Stilletjes zet ik een voet op de eerste traptrede, vervolgens zet ik mijn andere voet op de tweede traptreden. Zo daal ik de trap af naar beneden toe.

Ik kom beneden aan en zie dat het pikdonker is. Er is niemand te zien en ik loop in het donker te zoeken naar de voordeur. Iedereen slaapt nog!

Na een poosje vind ik de voordeur en trek hem open, waarna ik naar buiten stap. Ze hebben er gelukkig geen slot op gedaan. Zachtjes sluit ik de deur en loop snel weg van het kasteel. Hoe weet ik eigenlijk waar ik heen moet om in Tacoschad te komen?

Wanhopig zucht ik en laat me eigen op het zandpad ploffen. Was Daphne maar hier! Ik staar naar de grond en zucht nogmaals. Waarom moet dit allemaal bij mij gebeuren? Komt het misschien door die pop?

Ik pak de pop beet en haal hem tussen de riem vandaan. De pop kijkt me wanhopig aan, alsof het wilt zeggen "Ik weet het ook niet." Nogmaals zucht ik en leg de pop op mijn schoot neer. Wat nu?

'Hallo meisje, waarom zit jij hier zo verlaten op het zandpad?' Ik kijk geschrokken op en kijk recht in twee mooie donkerblauwe ogen. De persoon heeft zwart haar die mooi glad naar achteren is gekamd.

'Ik moet naar Tacoschad, maar ik weet niet welke kant ik op moet.' De persoon knielt voor me neer en ik zie nu overduidelijk een jongen voor me. Ik slik en denk even dat het Nino is, maar als ik nog een keer kijk naar zijn ogen weet ik honderd procent zeker dat hij geen Nino is.

'Zal ik je naar Tacoschad brengen, ik moet daar immers ook heen?,' stelt de jongen voor.

'Ho stop, ik ga niet met vreemde jongens mee. Vertel maar eerst wie je bent!' Ik kijk hem met een strakke blik aan en ik zie hem even rillen.

'Sorry, neem me niet kwalijk. Ik heet Jelle en ben 20 jaar. Wil jij je ook even voorstellen alsjeblieft?'

'Ach, waarom niet?! Ik heet Laureline en ben 17 jaar. Ik heb nog een zus genaamd: Daphne, zij is 19 jaar. Gisteren was ze nog bij mij, maar toen eenmaal in het kasteel was ze weg. Op bijzondere wijze verdwenen en er was geen spoor te vinden van haar.' Ik zucht en staar naar de pop die op mijn schoot ligt.

'Vreemd! Hoe kom je aan die pop?'

'Dat kan je wel stellen ja. Deze pop heb ik 7 jaar geleden gevonden op het strand van Xnardbos, waar ik vandaan kom. Al 7 jaar draag ik de pop bij me, waar ik erg hecht aan ben. Het klinkt misschien raar, maar het is waar. Ik kan er zelfs geen afstand van houden.'

Hij kijkt me met grote ogen aan. Oke, hij doet vreemd!

Ik sta op en stop de pop weer tussen mijn riem. Jelle kijkt me aan en direct merk ik op dat hij vele male langer is dan ik. Heel even slik ik, maar dan haal ik diep adem en raap mijn moed bijeen. Het valt me op dat hij niet normale kleding draagt, want hij draagt kleding die mijn vader vroeger ook droeg. Volgens mij is hij een piraat, althans dat denk ik van wel.

'Mag ik vragen waarom je de pop bij je houdt?' Ik haal mijn schouders op en Jelle kijkt nog een keer naar de pop, waardoor hij heel even huivert. Dan kijkt hij mij weer aan en glimlacht lief naar me. 'Maar gaan we samen naar Tacoschad?'

'Ja, bij deze vertrouw ik je al iets meer dan net!' Hij grinnikt om me, maar ik kijk hem bloedserieus aan.

'Sorry!' piept hij en we beginnen naar Tacoschad te lopen.