ΡΑΜΟΝ

Ώρες αργότερα συνόδεψα έναν πελάτη στην έξοδο και έκλεισα την κεντρική πύλη. Επιστρέφοντας στο κτήριο, τη βρήκα στο γραφείο μπροστά από μια στοίβα τιμολόγια.

Δεν είχε φύγει. Ήταν ακόμα εκεί, μπλεκόταν βαθύτερα στον κόσμο μου.

Πήρα μια μπίρα και στάθηκα απέναντι από το γραφείο.

«Έχεις ιδέα από λογιστικά;»

«Σπουδάζω Οικονομικά, ξέρεις;»

Όχι δεν το ήξερα και στην προκειμένη δεν είχε μεγάλη αξία. Ήπια την πρώτη γουλιά και άναψα τσιγάρο. Η μπλούζα που της είχα δώσει ήταν πιο βρόμικη από τη δική μου και στο σαγόνι της είχε ένα στίγμα από γράσα.

«Έχεις μια μουτζούρα στο πρόσωπό σου».

«Είναι χαριτωμένη;» αναρωτήθηκε μισοκοιτώντας με.

Δεν ήταν απλά χαριτωμένη, ήταν σέξι και όλο αυτό όχι μόνο κόντρα με την καθημερινότητά μου αλλά και αφόρητα εθιστικό.

«Είναι» παραδέχτηκα. Τράβηξα την πρώτη τζούρα και φύσηξα τον καπνό στο ταβάνι. Η φάση δεν έβγαζε νόημα. Από τη στιγμή που είχε γκόμενο γιατί δεν περνούσε τον χρόνο της με εκείνον; Ήταν μαζί με τις ευλογίες του Βίκτορ άρα γιατί αντί να διασκεδάζει σε κάποιο μπαράκι ήταν χωμένη μέσα σε λογιστικές βλακείες;

Εκτός αν...

«Τι σου είπε ο Βίκτορ;» ρώτησα κι αμέσως πάγωσε. Είχα χτυπήσει φλέβα οπότε συνέχισα. «Είσαι τρεις ώρες εδώ μέσα, Λουάν. Δεν έχει χτυπήσει το τηλέφωνό σου, δεν έχεις στείλει κάποιο μήνυμα, δεν έχει χτυπήσει ούτε το δικό μου, άρα δεν είσαι σκαστή. Γιατί είσαι εδώ;»

«Δεν θα ερχόμουν σκαστή, Βραζιλιάνε».

«Γιατί δεν είσαι με εκείνον;» αναφέρθηκα στον Μέισον.

Άφησε το ποντίκι και το πληκτρολόγιο.

«Θα ήθελες να ήμουν μαζί του;»

Η φωνή της είχε μπόλικη δόση ειρωνείας και περιέργειας σε σχέση με την έκφρασή μου που ήταν εντελώς μπουρδέλο.

Θα ήθελα εκείνος να μην υπήρχε καν ως ερώτημα. Θα ήθελα εκείνη να ήταν όσο τίμια είχα φανταστεί πως ήταν μέσω της αλληλογραφίας μας. Θα ήθελα να μπορούσα να πάω εκεί, κοντά της, και τη φιλήσω γιατί όλο αυτό που είχα επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα χρόνο τώρα δεν επηρέαζε μόνο το πουλί μου. Το γαμημένο ήταν πιο βαθύ. Το πάθος είχε συναίσθημα και είχε αγγίξει με κάποιο τρόπο το μέσα μου. Ήθελα να ενώσω τα χείλη της με τα δικά μου και να έχω το δικαίωμα να της πω πως μου είχε λείψει. Πως χαιρόμουν που ήταν εκεί χωρίς να ακούγονταν παράλογο και χωρίς να υπήρχε κανένας μαλάκας Μέισον στην κουβέντα μας.

«Γιατί είσαι εδώ Λουάν;» επανέλαβα.

«Ο Βίκτορ...» άρχισε να λέει και το έκοψε όταν κατάλαβε πως ό,τι είχε να πει δεν θα μου άρεσε.

«Ο Βίκτορ τι;» την πίεσα. Τι αρρωστημένο παιχνίδι είχε θέσει σε λειτουργία αυτή τη φορά; «Τι σου ζήτησε να κάνεις κι αντί να διασκεδάζεις με την παρέα σου είσαι βουτηγμένη στα γράσα τις τελευταίες τρεις ώρες;»

«Ξέρω για τα χρέη του συνεργείου και για το δάνειο του σπιτιού σου» μου ξεφούρνισε. Ξάπλωσε στη ράχη της καρέκλας και έριξε μια γρήγορη ματιά τριγύρω σαν να βάλει σε τάξη τα λόγια της. «Ξέρω για το πρόβλημα υγείας της μητέρας σου οπότε...»

Οπότε σκατά. Δεν μου άρεσε η εισαγωγή κι ήμουν σίγουρος πως δεν θα μου άρεσε ούτε η συνέχεια.

«Τον μαλάκα».