ΡΑΜΟΝ

«Πέρα από την επικοινωνία που έχουμε, όταν σε βλέπω σε σκέφτομαι γυμνή και τυλιγμένη γύρω μου. Αν έχω φανταστεί το μετά» πρόσθεσα δείχνοντας μας εναλλάξ, «ναι. Εκατοντάδες φορές μόνο που αυτό το μετά δεν είναι εύκολο κι αν θέλω να πετύχει πρέπει να το κάνω σωστά πριν σου ζητήσω οτιδήποτε παραπάνω».

«Δεν είσαι καθόλου ρομαντικός, Βραζιλιάνε».

«Δεν είπα ποτέ πως είμαι ρομαντικός άγγελέ μου».

Χαμογέλασε και στηρίχτηκε με τα χέρια στα κάγκελα πλάι από τους γοφούς της. Έδειξε να το σκέφτεται κι όταν είδα το πρόσωπό της να χαλαρώνει κατάλαβα πως τουλάχιστον σε σχέση με εκείνη έκανα το σωστό. Ήμουν ειλικρινής.

«Πότε θα μου ευχηθείς;» ρώτησε.

«Κοίταξέ με» της ζήτησα κι όταν το έκανε έσκυψα ελάχιστα προς το μέρος της. Δεν υπήρχε περίπτωση να της ευχηθώ χωρίς τουλάχιστον να την αγκαλιάσω. «Μέχρι πού μπορώ να φτάσω;»

Αν την άγγιζα θα μου σηκωνόταν. Ήδη είχα κινήσεις στο παντελόνι μου που με δυσκολία έλεγχα. Δεν ήθελα να την αγκαλιάσω και να νιώσει άβολα με ό,τι έπαιζε στο μυαλό μου. Ήθελα να ξέρω μέχρι πού ήταν αυτή τη φορά το όριο.

«Πού σταματάω;» πρόσθεσα κοιτώντας καρφί τα μάτια της. Μέσα σε δέκα μήνες η κατάσταση της είχε ξεφύγει και δεν έφταιγε το ρούχο όσο τα γαμημένα-τέλεια γονίδιά της. «Σε φιλάω ή-».

«Τι λέτε εσείς, εδώ;» εισέβαλε ανάμεσά μας η Τζόι.

Η Λουάν κοίταξε ξαφνιασμένη τη φίλη της. Η πρόταση έμεινε μισή και η απάντηση που περίμενα πήρε αναβολή.

«Πόσο έχεις πιεί;» τη ρώτησε η Λουάν εκνευρισμένη.

«Γιορτάζω τα γενέθλιά σου» είπε η Τζόι τραυλίζοντας και στα καπάκια παραπάτησε.

Η Λουάν την έπιασε από τον αγκώνα.

«Που είναι ο Βίκτορ;»

Η κοπέλα έδειξε κάπου αόριστα όμως όπου κι αν εννοούσε δεν υπήρχε σημάδι του. Η Λουάν με κοίταξε αγχωμένη και δεν χρειάστηκε να μου ζητήσει βοήθεια. Έπιασα τη Τζόι από το άλλο μπράτσο παίρνοντας το βάρος της στη μεριά μου. Η απότομη αλλαγή της τάραξε την ισορροπία με αποτέλεσμα να ρίξει ένα ποτήρι σαμπάνια επάνω μου.

«Ουπς» είπε γελώντας και κατευθείαν σοβάρεψε. «Νομίζω θα κάνω εμετό, παιδιά».

Η συνέχεια ήταν γρήγορη.

Με τη Λουάν να μας οδηγεί στο εσωτερικό του σπιτιού προσπεράσαμε το τεράστιο χολ και στρίψαμε δεξιά στις σκάλες. Ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο μπήκαμε στο δωμάτιο της Λουάν και από εκεί στο προσωπικό της μπάνιο. Περάσαμε ένα δραματικό δεκαπεντάλεπτο, κρατώντας το κεφάλι της Τζόι πάνω από τη λεκάνη κι όταν δεν είχε τίποτε άλλο να βγάλει, δεν είχε και δυνάμεις να σταθεί στα πόδια της.

Τη μετέφερα στο κρεβάτι, την ξάπλωσα στο πλάι.

Φεύγοντας η Λουάν με οδήγησε στην απέναντι μεριά του ορόφου.

«Είναι το δωμάτιο του Βίκτορ».

Έκλεισε την πόρτα, άνοιξε την ντουλάπα και άρχισε να ανακατεύει τα ρούχα του. Δεν κατάλαβα τι έψαχνε ή τι στα κομμάτια γυρεύαμε εκεί μέσα. Μέχρι που έσκυψε σε ένα συρτάρι και το φόρεμα σηκώθηκε στους μηρούς της προκαλώντας την ίδια κίνηση στο πουλί μου.

Αν ήμουν έξυπνος θα έκανα περισσότερες ξεπέτες και δεν θα είχα πρόβλημα. Δεν θα σκεφτόμουν τόσο έντονα και με τέτοιο τρόπο μια κοπέλα που στη φάση που ήμουν δεν μπορούσα να της προσφέρω τίποτα μόνιμο. Αν γαμούσα συχνότερα ίσως να μην είχα φάει κόλλημα μαζί της. Να μην επικοινωνούσα με γράμματα που το μόνο που έκαναν ήταν να χειροτερεύουν το μεταξύ μας.

Και το γαμημένο μεταξύ μας ήταν πρόβλημα.

Οι ξεπέτες ναι μεν αποτελούσαν λύση όμως δεν είχαν συναίσθημα και με ξενέρωναν. Ήθελα να ξέρω ποια γαμάω και τι της αρέσει. Ήθελα να ξέρει ποιος τη γαμάει και πόσο καυλωμένος ήταν με την πάρτη της. Ήθελα τα προκαταρκτικά, τον οργασμό και το τρέμουλο από τη γυναίκα που γούσταρα, όχι από μια τυχαία γκόμενα και ο μαλάκας, δέκα μήνες τώρα όλα αυτά τα ήθελα με εκείνη. Καρφωμένη επάνω μου να λέει το όνομά μου.