ΡΑΜΟΝ

Ώσπου ήμουν ξανά καλεσμένος στο σπίτι των Μόρντορ και με δυσκολία κρατούσα τα μάτια μου μακριά της. Ήθελα να βρεθώ κοντά της, να την αγγίξω. Είχα ανάγκη να ακούσω τη φωνή της να αλλάζει χροιά καθώς μου απευθύνεται και να δω το σώμα της να αντιδρά στη δική μου. Ήθελα πολλά κι αν συνέχιζε να μου δίνει το πράσινο φως θα ξεκαθάριζα τη θέση μου στον αδερφό της. Παρέδιδα το πρόγραμμα και δήλωνα παραίτηση από τη σχολή. Τα δάνειά μου είχαν ρυθμιστεί και με μια δεύτερη δουλειά θα τα έβγαζα πέρα.

Μετά το τραγούδι των γενεθλίων ο Βίκτορ επέστρεψε με τη Τζόι καρφωμένη δίπλα του. Πιάσαμε την ψιλοκουβέντα κι όταν κόλλησε στο στόμα της κοπέλας η Λουάν με τράβηξε στα αριστερά τους.

«Δεν μου ευχήθηκες, Βραζιλιάνε».

«Δεν σου ευχήθηκα».

Πέρασε τη γλώσσα πάνω από τα δόντια της λες και με έπαιρνε μέσα της.

«Δεν θα το κάνεις;»

Στηρίχτηκα στην κολώνα δίπλα μου παρατηρώντας τη από πάνω μέχρι κάτω. Φορούσε ένα λευκό κοντό φόρεμα, στράπλες και εφαρμοστό. Το στήθος πιεζόταν από το ρούχο, το δέρμα της φαινόταν απαλό και λείο.

Δεν ήταν η μόνη που ήθελε να με πηδήξει.

«Όχι ακόμα».

Ακούμπησε στα κάγκελα δίπλα μου ήπιε από το ποτό της και όταν με κοίταξε ξανά είχε αλλάξει διάθεση.

«Τι έγινε;» ρώτησα χαμηλώνοντας τη φωνή μου. Πίσω μου ο Βίκτορ έδινε παράσταση με τη Τζόι αλλά ήξερα πως είχε την ικανότητα να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Δεν ήταν το κατάλληλο μέρος ούτε και η στιγμή να μάθει τι είδους σχέση είχα αναπτύξει με την αδερφή του.

«Με δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο της Αγγλίας. Δύο χρόνια, ίσως και παραπάνω. Ξεκινάω μετά το καλοκαίρι».

Σκατά.

«Δεν έχεις άλλη επιλογή;»

«Δεν με αφήνουν να επιλέξω, Ραμόν». Άφησε το ποτήρι της σε ένα τραπεζάκι κι έριξε μια παρατεταμένη ματιά σε ό,τι γινόταν πίσω μου. «Λέει, πως αν θέλω την απόλυτη ελευθερία είναι μονόδρομος η Αγγλία» ξεφύσησε και γύρισε ξανά σε εμένα. «Του είπες για εμάς; Για ό,τι έγινε πέρυσι στο μπαράκι;»

Πίστευε πως είχε μέρος σε όλο αυτό; Πως ευθυνόμουν για τις αποφάσεις του;

«Όχι». Έγνεψα αρνητικά και μετά βίας συγκρατήθηκα για να μην την αγγίξω. «Άκουσέ με, δεν ξέρει τίποτα. Δεν έπαιξα το παιχνίδι κι αν κάποιος είναι λάθος στην όλη φάση είμαι εγώ όχι εσύ».

«Εγώ όμως θα πάω στην Αγγλία».

Πέρασα τα χέρια πάνω από τα μαλλιά μου. Μου είχε γράψει πως της είχε προτείνει να στείλει τα χαρτιά της κι εκεί αλλά δεν περίμενα πως θα την άφηνε να πάει τόσο μακριά.

«Εσύ τι θέλεις;» ρώτησε και χάθηκα τελείως.

Δεν ήθελα να φύγει. Να πάει για δύο χρόνια στην άλλη άκρη; Τόσο μακριά, γαμώτο, γιατί; Ήδη την ένιωθα μακριά και προσπαθούσα να μειώσω την απόσταση αλλά δεν υπήρχε ταμπέλα στο μεταξύ μας. Ήταν τόσο αόριστο και χαοτικό γιατί δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα το πρόγραμμα. Πέρα από τα γράμματα που δεν περιείχαν ίχνος από υπονοούμενα δεν ήξερα πώς να μας περιγράψω. Το παρόν ήταν αυτό που ήταν, και το μέλλον, ένα μετά ναι μεν σχεδιασμένο αλλά σε καμία περίπτωση εγκεκριμένο από τον Βίκτορ, τον πατέρας της ή την ίδια.

«Δεν έχω ιδέα» είπα κι ενώ την είδα να ταράζεται δεν θα φρέναρα σερβίροντάς της ψέματα. «Ξέρεις πως νιώθω, είμαι ανοιχτό βιβλίο. Τόση ώρα μιλάμε κι ενώ με γάμησες με τα νέα σου δεν έχω σταματήσει να σε γαμάω στο μυαλό μου. Είναι ο αδερφός σου και θέλει το καλό σου άρα-»

«Σε ρώτησα τι θέλεις» επέμεινε.