ΡΑΜΟΝ

Το αυτοκίνητο ήταν χάλια. Εξωτερικά μες τη σκόνη, εσωτερικά μύριζε γράσα και είχε σκόρπια εργαλεία στα καθίσματα. Όσο δίκιο κι αν είχε το σχόλιό της ήταν αρκετά προσβλητικό για κάποιον που την έσωζε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα.

«Επόμενη επιλογή: το ανακριτικό της αστυνομίας».

Δεν το σκέφτηκε καν, μπήκε και κάθισε.

Μόλις της έκλεισα την πόρτα, η Λουάν είχε ανοίξει αυτή του συνοδηγού και στηριζόταν μεταξύ οροφής και παραθύρου καρφωμένη εντελώς ειρωνικά επάνω μου.

«Συμβαίνει κάτι;»

«Εσύ θα μου πεις».

Τι στα κομμάτια γινόταν με αυτές τις δύο;

«Να σου πω τι;»

Έγλυψε το χείλος της και έγειρε το κεφάλι στο πλάι παρατηρώντας με. «Είσαι πάντα τόσο σκληρός με τα κορίτσια, Βραζιλιάνε;»

Όχι μόνο με κοιτούσε όπως δεν θα έπρεπε αλλά μιλούσε και με υπονοούμενα που σίγουρα έπρεπε να αποφύγει. Αντέγραψα τη στάση της με μια τη φλέβα να πεταρίζει στο μέτωπό μου, εκνευρισμένος, τόσο με την ειρωνεία όσο με τον χρόνο που μας πίεζε.

«Είμαι ήδη σκληρός εκεί που πρέπει».

Το τελευταίο που περίμενα ήταν να κοιτάξει χαμηλά. Να πάρει το βλέμμα της από το δικό μου κι αντί να σκύψει και να μπει στο γαμημένο αυτοκίνητο, να καρφωθεί στο παντελόνι μου. Δεν το περίμενα κι όταν κλείδωσε ξανά στα μάτια μου έφαγα σφαλιάρα από το γενικότερο σύνολο. Πώς και δεν το είχε παρατηρήσει νωρίτερα; Το μαύρο μικροσκοπικό στράπλες φόρεμα με δύο κινήσεις θα γινόταν μια παχιά ζώνη στη μέση της δίνοντας πλήρης πρόσβαση στο πουλί μου. Σε αυτό που είχε καταφέρει να ξυπνήσει χωρίς καν να το αγγίξει.

«Εκτός από σκληρός είσαι και κακός;» συνέχισε.

«Όχι κακός αλλά βαρετός».

«Δεν μοιάζεις βαρετός».

«Και φλώρος» πρόσθεσα.

Δάγκωσε ξανά το χείλος της κι ένιωσα την ανάσα της μπλεγμένη με το άρωμά της να κατηφορίζει στα πνευμόνια μου.

«Ούτε για φλώρος μοιάζεις».

Φλέρταρε;

Την τύχη μου...

«Κόφ' το και μπες στο αυτοκίνητο».

«Αλλιώς τι;»

«Μπες στο γαμημένο αυτοκίνητο, Λουάν».

«Αλλιώς τι, Βραζιλιάνε;»

Την έπιασα από τη μέση και την έφερα κοντά, τόσο ώστε να πλησιάσω το αυτί της.

Είχε όρεξη για παιχνιδάκια; Κακώς. Είχα ήδη καύλες και δεν ήμουν ο κατάλληλος.

«Αν αυτή τη στιγμή μέσα σου θα σε σπάσω».

Την άφησα και πισωπάτησα για να καθίσει.

Μου χαμογέλασε και τελικά έκανε αυτό που ήθελα.

Της έκλεισα την πόρτα κι όταν βρέθηκα στη θέση του οδηγού έλεγξα το μήνυμα στο κινητό μου. Η Κολλίν είχε ενημερώσει τους άλλους δύο οπότε η άφιξη της αστυνομίας τους έβρισκε ως επιπλέον βοήθεια στο φυλάκιο. Πέταξα το τηλέφωνο στο ταμπλό, ξέχασα τον άγγελο-φωτιά που είχα δίπλα μου και μπήκα στη ροή της κυκλοφορίας.