ΡΑΜΟΝ

Στον κεντρικό δρόμο της πόλης υπήρχε μια μεγάλη ταμπέλα με φωταγωγημένο το όνομα Κορύφωση. Το στενό οδηγούσε καρφί στο μαγαζί ενώ δεξιά κι αριστερά, μικροεπιχειρήσεις ή ξενοίκιαστα καταστήματα λόγω της κακόφημης περιοχής. Δίπλα από το κλαμπ ήταν το πάρκινγκ με πρόσβαση μόνο από τον πίσω δρόμο.

Ήταν δέκα το βράδυ όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με τη λαοθάλασσα που απλωνόταν μέχρι το βάθος, στην υπερυψωμένη είσοδο της Κορύφωσης. Δύο προβολείς από την οροφή του κτιρίου περνούσαν πάνω από τη όχλο κι έκαναν κύκλους στον ουρανό. Οι τέσσερις μας ανακατευτήκαμε με το πλήθος για να βρούμε τις θέσεις μας. Ο Ρας θα παρακολουθούσε την κεντρική είσοδο, ο Μάικ το εσωτερικό, εγώ με τη Κολλίν το πάρκινγκ.

«Έχεις σχέση;» ρώτησα την κοπέλα όταν απομακρυνθήκαμε από τους άλλους δύο.

Δεν μίλησε.

Ίσως να μην με είχε ακούσει οπότε ξαναρώτησα.

«Δεν σου πέφτει λόγος» απάντησε τελικά και τρελάθηκα.

Τί έκανε στην προσωπική της ζωή ήταν δικό της θέμα αλλά επειδή δεν ήξερα το παραμικρό για εκείνη, έπρεπε να διασφαλίσω πως δεν θα γινόταν δικό μου πρόβλημα.

«Δεν μου πέφτει» συμφώνησα και τη σταμάτησα. Στάθηκα μπροστά της κι έριξα μια γρήγορη ματιά τριγύρω πριν μπω στο ζουμί. «Πολύ πιθανό η γλώσσα μου να βρεθεί στο στόμα σου και τα χέρια μου στα βυζιά σου, γλυκιά μου. Αν χρειαστεί θα χαμουρευτούμε για να μην κινήσουμε υποψίες, οπότε ναι μεν δεν μου πέφτει λόγος τι έχεις πέρα από τη Βι.Εμ.Έι. αλλά αν σε περιμένει κάποιος εκεί έξω, πρέπει να ξέρεις πως αν χρειαστεί να του φερθείς σκάρτα, θα το κάνεις. Θα τον απατήσεις». Στην τελευταία πρόταση σχημάτισα δύο νοητά εισαγωγικά για να μαλακώσω τη φάση. Δεν ήταν θέμα απάτης, ήταν δουλειά.

«Έχω σχέση» παραδέχτηκε εντέλει και σκατά.

Προφανώς και είχε, μια χαρά κοπέλα ήταν. Όμορφη, ψηλή αλλά μάλλον νεόφερτη οπότε συναισθηματικά φορτισμένη για ό,τι στον διάολο απαιτούσε ο ρόλο της.

Πέντε λεπτά αργότερα ήμασταν αγκαλιασμένοι σε ένα σκοτεινό σημείο κοντά στην είσοδο του πάρκινγκ. Ήμουν με την πλάτη στον τοίχο ενώ η Κολλίν είχε το πρόσωπό της χωμένο στην καμπύλη του λαιμού μου ώστε να έχω οπτική επαφή με τα πάρε-δώσε πίσω της.

Η διακίνηση ξεκινούσε από το φυλάκιο εξυπηρέτησης των οδηγών. Στο ενδιάμεσο είχε συχνούς επισκέπτες, τους διακινητές. Άτομα του Κρίστοφερ που ξαναγέμιζαν με μικροποσότητες τις τσέπες τους και ανακατεύονταν με το πλήθος να πουλήσουν το εμπόρευμα. Αριστερά μας ήταν η πόρτα του προσωπικού. Είχα επιβεβαιώσει τις υποψίες μου και ήμουν σίγουρος πως κάποια στιγμή το δεξί χέρι του ιδιοκτήτη θα εμφανιζόταν να ελέγξει τη δουλειά.