ΡΑΜΟΝ

Πως στα κομμάτια είχα φτάσει πρώτος;

Αφού έριξα μια γρήγορη ματιά στα δωμάτια, τσέκαρα ξανά τον πομπό της και βγήκα στη βεράντα. Το αυτοκίνητο του Στιβ πάρκαρε μπροστά από το σπίτι μου, ήμουν ήδη στην πλευρά του συνοδηγού. Της άνοιξα την πόρτα, έλυσε τη ζώνη της και σαν να ήταν απολύτως φυσιολογικό, τον ευχαρίστησε και με προσπέρασε.

Αλήθεια; Τόσο απλά;

Πριν την ακολουθήσω έγινα κορνίζα στον υποψήφιο γαμιά. Η Λουάν δεν ήταν για πήδημα κι αν κάτι τέτοιο έπαιζε στο μυαλό του, ήταν πρόβλημα.

«Μην την ξαναπλησιάσεις».

«Γιατί τί Σιέγκα; Θα με μαλώσεις;»

Τύποι σαν τον Στιβ συνήθιζαν να παίρνουν σοβαρά τύπους σαν τον Λέιτον. Αυτό που δεν ήξερε ο βλάκας ήταν πως ήμουν ήδη ένα χρόνο στη Φοξ Παρκ πριν βρεθεί σε κελί ο λύκος.

«Θα σου κόψω τα αρχίδια».

Δεν περίμενα να ακούσω κιχ. Αν μίλαγε θα ξέμενε από πούτσο και αρχίδια για μια κούρσα που ναι μεν είχε αξία, αλλά δεν έπρεπε να γίνει ο λόγος να στραφούν τα φώτα της υπηρεσίας επάνω μου.

Κοπάνησα την πόρτα του και λίγο αργότερα διέσχισα την είσοδο του σπιτιού κλείνοντας με αυτοσυγκράτηση την επόμενη.

Τη βρήκα στην κουζίνα να πίνει νερό.

«Γιατί σε έφερε αυτός;»

«Έχω πονοκέφαλο, Βραζιλιάνε».

Άφησε το ποτήρι και γύρισε να με κοιτάξει.

Σκατά πονοκέφαλο είχε.

«Νεύρα έχεις».

«Έστω» παραδέχτηκε και με προσπέρασε για το δωμάτιο.

Αντί να τη φρενάρω απλώνοντας το χέρι μου, στηρίχτηκα στη ράχη μιας καρέκλας με τις λαβές μου να σφίγγουν την ξύλινη ράβδο λες και ήθελαν να τη διαλύσουν. Το κέρατό μου, πάντα είχαμε καλή επικοινωνία με τη Λουάν. Πάντα βρίσκαμε λύση στα θέματα. Τι στον διάολο γινόταν;

Έσπρωξα την καρέκλα στο τραπέζι. Η σύγκρουση προκάλεσε έναν κοφτό κρότο που δεν συγκρίνονταν διόλου με τα νεύρα μου.

Δεν ήθελα πόλεμο μαζί της αλλά διάλογο.

Έκανα μεταβολή και πήγα να τη βρω.

Ο Στιβ ήταν υπάλληλος της Κορύφωσης. Οποιοσδήποτε από την Οικογένεια του έδινε εντολή να κάνει οποιοδήποτε δρομολόγιο θα το έκανε. Στην προκειμένη είχε εκτελέσει την επιθυμία της Λουάν χωρίς να πάρει άδεια ή να ενημερώσει κανέναν μας.

«Γιατί σε έφερε αυτός;»

«Απαγορεύεται;»

Η απορία της ήταν ειρωνική όπως και η ύφος της.

«Όχι, αλλά στην προκειμένη θα βρει τον μπελά του» ξεκαθάρισα. Είχα κάνει την ερώτηση ήρεμα και έπαιρνα για απάντηση τα αρχίδια μου. «Δεν η δουλειά του να σε πηγαινοφέρνει χωρίς δική μου εντολή και ούτε δουλειά της Λόρα να μου μεταφέρει το μήνυμα πως τελικά δεν θα κάνεις πρόβα με τις χορεύτριες και θα επιστρέψεις με τον παπάρα σπίτι».

«Να σου θυμίσω πως δεν έχω αυτοκίνητο, Βραζιλιάνε».

Σοβαρά τώρα;

«Ήμουν στο γραφείο του Ντέιμον. Αν έλεγχες τον πομπό-».

«Ξέρω που ήσουν».

«Τότε γιατί δεν με περίμενες;»

«Δεν ήθελα να σου χαλάσω τα σχέδια».

«Τα ποια;»

«Τα σχέδια» επανέλαβε και σταμάτησε να με κοιτάζει. «Και τώρα φύγε, σου είπα έχω πονοκέφαλο». Τράβηξε την μπλούζα από το παντελόνι της για να αλλάξει ρούχα και καρφώθηκα στην κοιλιά της. Όταν κυκλοφορούσε στην Κορύφωση ή τη σχολή φορούσε ό,τι πιο προκλητικό και σέξι είχε στη βαλίτσα της. Στο σπίτι ήταν διαρκώς με φόρμες και ειλικρινά δεν έκανε διαφορά. Όπως και να την έβλεπα ήταν φωτιά. Ένας εξαντλητικός συναγερμός που με καύλωνε.

Πήρα βαθιά ανάσα και έτριψα το πρόσωπό μου ανίκανος να καταλάβω αν είχε σκοπό να με τρελάνει με μαλακίες ή αν τελικά ήμουν ηλίθιος που δεν μπορούσα να βγάλω νόημα.

«Την επόμενη φορά που θα έχεις πονοκέφαλο ή νεύρα» την μισοειρωνεύτηκα, «θα επικοινωνήσεις μαζί μου. Κατανοητός;»

«Να σου ταράζω το πρόγραμμα;»

«Εσύ είσαι το πρόγραμμά μου, Λουάν».

«Εγώ και η Μαριλού».

Ποια Μαριλού γαμώτο;

«Μου είπε για την επικοινωνία σας» συνέχισε. «Σου έστειλε μήνυμα να βρεθείτε μετά την πρόβα οπότε σου άφησα χώρο να κινηθείς ελεύθερα».

Έσμιξα τα φρύδια με απορία. Εξυπηρέτηση μου έκανε;

«Δηλαδή να σε ευχαριστήσω;» Ό,τι κι αν της είχε πει η Μαριλού ήταν στη φαντασία της. Δεν είχα μπει καν στον κόπο να απαντήσω στο μήνυμα. «Η Μαριλού ήταν δουλειά. Σταμάτα να μιλάς μαζί της και να πιστεύεις σενάρια που δεν στέκουν».

«Εντάξει...» είπε και κάπως χαλάρωσα. «Κάτι άλλο;»

Αν είχε λήξει η παρεξήγηση ήμασταν σε καλό δρόμο.

«Σε μια ώρα θα έρθουν τα παιδιά του συνεργείου, είναι βραδιά πόκερ» άλλαξα θέμα. Μία φορά την εβδομάδα παίζαμε χαρτιά στο σπίτι του Ντομ. Λόγω παραλαβής Κωδικού είχα χάσει κάποια παιχνίδια αλλά με ζάλιζαν κι έτσι είχα κανονίσει να γίνει στον χώρο μου. «Αν θέλεις θα το ακυρώσω-».

«Δεν χρειάζεται» με έκοψε.

«Αν έχεις πονοκέφαλο-»

«Εχω κανονίσει» πρόσθεσε και το αίμα μου ανέβηκε ξανά στο κεφάλι. «Θα συναντηθώ με τον Στιβ στις έντεκα, οπότε έχεις χρόνο να κάνεις την έρευνά σου και να αποφασίσεις αν τον εμπιστεύεσαι ή όχι».

«Μάλιστα». Σκατά λήξαν ήταν το θέμα. «Σου αρέσει;»

Δεν μίλησε αλλά αρκέστηκε σε ένα βλέμμα που δήλωνε πως δεν μου πέφτει λόγος.

Πλησίασα κοντά της.

«Έχεις σκοπό να το προχωρήσεις; Να γαμηθείτε, μήπως;»

Τα μάτια της γυάλισαν και το χείλος άρχισε να τρέμει. Η ανάσα της βγήκε κοφτή.

Σκατά. Ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα γιατί το είχα παρατραβήξει ο μαλάκας.

«Συγγνώμη άγγελέ μου» της ζήτησα και την έκλεισα στην αγκαλιά μου. Δεν με έδιωξε αλλά δεν ανταπέδωσε. «Συγγνώμη» επανέλαβα και τότε αντέδρασε.

Ένιωσα τα χέρια της να περνούν πάνω από τα δικά μου, να σκαρφαλώνουν αργά στους ώμους μου και να κλείνουν γύρω από τον λαιμό μου. Ένιωσα την ανάσα της να καίει το δέρμα μου. Τη σήκωσα στον αέρα και περνώντας τα πόδια της στη μέση μου μας μετακίνησα σαν ένα σώμα στο γραφείο. Την έβαλα να καθίσει και έσκυψα κοντά στο πρόσωπό της. «Δεν ήθελα να σε πιέσω». Αν δεν ήμασταν μπλεγμένοι στην αποστολή η επικοινωνία μας θα ήταν διαφορετική. «Η Βι.Εμ.Έι. έχει πολλούς εχθρούς θα πεθάνω αν σου συμβεί οτιδήποτε». Το στόμα της μισάνοιξε και χωρίς να σκεφτώ πέρασα το δάχτυλο πάνω από το χείλος της. «Μέχρι που μπορώ να φτάσω αυτή τη φορά Λουάν;» ρώτησα εισπνέοντας το μόνο οξυγόνο που γέμιζε ζωή το μέσα μου. Τα άγγιξα απαλά και κατάπια το σάλιο μου πριν κολλήσω επάνω της. Πριν πάρω έγκριση και σπρώξω τη γλώσσα μου έτοιμος να της προσφέρω ό,τι τόσα χρόνια της άνηκε. Πριν νιώσει στο απόλυτο πόσο δικός της ήμουν, ακόμα κι αν με κάθε ευκαιρία με είχαν καταστρέψει ότι διοικούσε ο πατέρας της και ο αδερφός της.

«Μέχρι που μωρό μου;» ρώτησα ξανά και τότε με έκοψε.

«Δεν είσαι διαθέσιμος Βραζιλιάνε». Με έσπρωξε πίσω και κατέβηκε από το γραφείο. «Μάθε αν επιτρέπετε να βγω με τον Στιβ και ασχολήσου με την αρραβωνιαστικιά σου».

Είχε βρει γρήγορα τη δύναμή της κι αν ήταν κλοτσιά στα αρχίδια με είχε διπλώσει στα δύο πριν κλειστεί στο μπάνιο.

Δεν είχε νόημα να το τραβήξω και να γίνουμε πουτάνα για ένα κωλοραντεβού που είχε κανονιστεί για αντίποινα και μια αρραβωνιαστικιά φάντασμα. Της έδωσα χρόνο να ηρεμίσει και ξεκίνησα τις ετοιμασίες για το πόκερ. Αν είχα σκύψει πριν τη ρωτήσω για δεύτερη φορά τώρα θα πηδιόταν μαζί μου στο γαμημένο έπιπλο. Μου είχε ανοίξει τα πόδια της και θα με έπαιρνε μέσα της. Αυτό ήταν το μόνο σενάριο που έβλεπα να με εκλιπαρεί το σώμα της και δεν το είχα παίξει γιατί ήθελα να την ακούσω να το παραδέχεται.