ΡΑΜΟΝ

Ακόμα και έξω από τη βίλα επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Μόλις πάρκαρα έστειλα μήνυμα στη Μαριλού και διανύοντας το σαλόνι έλαβα την απάντησή της. Εντόπισα τη Λόρα που ήταν ενήμερη για το σχέδιο, της παρέδωσα τη Λουάν και συνέχισα για την κουζίνα όπου δεν βιάστηκα να κάνω κίνηση. Πήρα θέση σε μια γωνία, άναψα τσιγάρο, έψαξα για μπίρες. Ένα μάτσο φοιτητές παραπατούσαν και φώναζαν μεθυσμένοι. Στην παρέα τους, η Λάιλα και η Μαριλού. Τελικά η πρώτη ήταν επαγγελματίας χορεύτρια ενώ η δεύτερη επαγγελματίας σε διάφορα.

Ένα τέταρτο αργότερα η Μαριλού ήταν δίπλα μου και μισή ώρα μετά, ήμασταν στο αυτοκίνητό μου με κατεύθυνση το συνεργείο. Στο γραφείο τηλεφώνησα στον Βίκτορ ενώ μέσω του υπολογιστή έκλεψα το σήμα από τις κάμερες της Κορύφωσης. Άρχισα να παρακολουθώ τις κινήσεις του και παράλληλα τον περίγυρο του μαγαζιού. Η κατάσταση κυλούσε βάση σχεδίου.

ΛΟΥΑΝ

Έψαχνα τη Λόρα όταν μου έκλεισε τον δρόμο ο Λιόν στον διάδρομο.

«Για πού το έβαλες, εσύ;»

Τα μάτια του γυάλιζαν ως συνήθως. Αν δεν ήταν ήδη μεθυσμένος ήταν πολύ κοντά.

«Έχω δουλειά, γλυκέ μου».

Τον άγγιξα στον ώμο με διάθεση να τον προσπεράσω αλλά με μια κοφτή κίνηση με ανάγκασε να οπισθοχωρήσω μέχρι που ακούμπησα τοίχο. Έγειρε το κεφάλι στο πλάι, με στρίμωξε.

«Το κερασάκι με θεωρεί μαλάκα...»

Ποιο ήταν το κερασάκι και πού στο καλό ήταν η Λόρα, γαμώτο;

«Λιόν δεν-»

«Είμαι;»

Μεθυσμένος; Ναι.

«Πρέπει να κόψεις το αλκοόλ. Δεν σε βοηθάει».

Πέρασε το ένα του χέρι πάνω από τον ώμο μου και στηρίχτηκε πίσω μου ενώ με το άλλο με έδειξε σαν να ήμουν στόχος. «Δεν φαντάζεσαι πόση ανάγκη έχω να ξεχάσω. Πόσα θα έδινα να γυρίσω τον χρόνο και να αλλάξω τις αποφάσεις μου. Να μην χάσω ούτε έναν Λουάν».

Είχε δακρύσει και έσφιξα τα χείλη προσπαθώντας να μην λυγίσω. Να μην φανεί στο πρόσωπό μου πως καταλάβαινα σε τι αναφερόταν και πόσο οδυνηρά ήθελα ό,τι κι εκείνος. Τον Σέιτον πίσω. Ο Λιόν είχε φορτωθεί έναν εφιάλτη που τον στράγγιζε βασανιστικά αργά και μέσα σε αυτό το σκληρό όνειρο είχα ρόλο. Τον υπνώτιζα για να συνέλθει γιατί έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του στη Βι.Εμ.Έι. αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πως του έκοβα το μόνο φάρμακο που τον έκανε να ξεχνάει. Το ποτό. Τον εθισμό του σε κάτι που έσβηνε στιγμιαία τον πόνο του.

«Το ξέρω γλυκέ μου».

«Φίλησέ με».

«Λιόν δεν-»

«Αν με καταλαβαίνεις, φίλησέ με».

Δεν μπορούσα να συνεχίσω το παιχνίδι τους. Αν ήθελαν να τον συνεφέρουν ας έβρισκαν άλλο τρόπο.

Έγνεψα αρνητικά, η γροθιά του χτύπησε τον τοίχο.

«Δεν θα με βοηθήσεις σήμερα ε;» αναρωτήθηκε μια ανάσα από το στόμα μου. Θυμωμένος με κάτι που ήταν αδύνατο να γνωρίζει. «Ήμουν υπεύθυνος για τη ζωή τους και αποδείχτηκα ανίκανος, Λουάν. Αν μπορούσες να καταλάβεις πώς νιώθω δεν θα με έκρινες για ένα μπουκάλι ουίσκι, θα με φιλούσε για να με ηρεμίσεις και θα μου απαντούσες στη γαμημένη ερώτηση: Έχει δίκιο η Τζουλιέτ; Δεν αξίζω τίποτα;»

«Αξίζεις» είπα και το πίστευα. Δεν είχα ιδέα πως να διαχειριστώ τους εφιάλτες του αλλά με έναν παράξενο τρόπο είχα γίνει μέρος της θεραπείας του. «Μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. Αξίζεις...»

«Δεν έχεις ιδέα πόσο πονάει». Με έπιασε από τη μέση και με έφερε αργά κοντά του. Έκλεισε γύρω μου και τον άφησα να με αγκαλιάσει ακούγοντας την εκπνοή του να βγαίνει διακεκομμένη. Έκαιγε γαμώτο. Είχε λυγίσει και ήταν έτοιμος να σπάσει σε κομμάτια αδιαφορώντας για το τι γινόταν γύρω του. Αδύναμος να διαχειριστεί ό,τι σκόρπιο τον βασάνιζε άρχισε να το περνάει σε εμένα γεμίζοντάς με με τύψεις για το θέατρο που έπαιζα τόσους μήνες στην πλάτη του.

Πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον αγκάλιασα δίνοντάς του χρόνο να ηρεμίσει. Επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου πως ό,τι είχα κάνει ήταν για το καλό του. Έπρεπε να συνέλθει και όταν φτάσει η ώρα να υπογράψει για τη θέση που του αναλογούσε. Εμπιστευόμουν το σχέδιο του αδερφού μου όμως όσο περισσότερο τον γνώριζα τόσο περισσότερο αμφέβαλα για τον ρόλο μου. Μέσα σε όλη αυτή ένταση απόρησα με τον Κωδικό του. Αποκαλούσε την Τζουλιέτ, κερασάκι; Από πού κι ως πού και με βάση ποια λογική είχαν συμφωνήσει οι ιδρυτές να φέρουν κοντά δύο τόσο διαφορετικούς ανθρώπους; Να τους αναγκάσουν να συνεργαστούν όταν ο μη διαχειρισμός συναισθημάτων του ενός γινόταν όπλο στα χέρια του άλλου; Αν με αυτόν τον τρόπο στόχευαν να τον συνεφέρουν τραβώντας τον μακριά από το συναίσθημα, τόσο πιο πολύ το έψαχνε.

«Γίνε η μία μου».

«Η ποια;»

«Η μία μου» επανέλαβε και με φίλησε.

Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Βρέθηκα με την πλάτη στο τοίχο και το στόμα του κολλημένο στο δικό του. Σε μια προσπάθεια να πάρει ό,τι πίστευε πως θα τον ηρεμούσε.

«Λιόν...» τον έσπρωξα αλλά επέμεινε κι αυτή τη φορά βρήκε επαφή με τη γλώσσα μου. Δεν ήθελα να τον κόψω απότομα, ανταποκρίθηκα για δευτερόλεπτα στον ρόλο μου αλλά αντί να γεμίσει και να χαλαρώσει πίεσε τα χέρια του στους γλουτούς μου και έφερε τη λεκάνη καρφί στη μέση του.

Σκατά. Του είχε σηκωθεί και δεν είχα υπνωτικό.