ΡΑΜΟΝ

Με έβρισε και έφυγε.

Όταν την είδα να μπαίνει στο αυτοκίνητο της Λόρα, έστειλα μήνυμα στην κοκκινομάλλα να την έχει στο νου της και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Ανέλαβα το πρώτο πόστο θεωρώντας πως αν απασχολούμουν με κάτι θα ηρεμούσα. Θα κέρδιζα τον έλεγχο του μυαλού μου που συνήθως λειτουργούσε χωρίς να ερεθίζεται από εξωτερικούς παράγοντες.

Όμως δεν πήγε καλά...

Για μία ολόκληρη ώρα ήμουν μπροστά από ένα αυτοκίνητο και δεν είχα ιδέα τι στα κομμάτια έπρεπε να κάνω με το κολάρο. Είχα πει σε όλους ψέματα. Δεν θα επισκεπτόμουν τον πατέρα μου, θα παρακολουθούσα τον μαλάκα που με είχε πλακώσει στο ξύλο μια εβδομάδα νωρίτερα. Είχα μάθει ποιος ήταν και το επόμενο βήμα ήταν να μάθω σε ποιον απατεώνα έδινε αναφορά. Από ποιον τοκογλύφο έπαιρνε εντολές και πώς στο διάολο είχε μπλέξει τον πατέρα μου στις βρομοδουλειές του. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, η μόνη που ήξερε για το συμβάν ήταν η Λουάν κι ενώ δεν ήθελα να της πω την αλήθεια και την ανακατέψω στα σκατά, εκείνη είχε σκοπό να κάνει μακροβούτι στην Οικογένεια, με τη συγκατάθεση του Βίκτορ. Παράτησα το κολάρο και μπήκα στο γραφείο για να τρέξω άλλα θέματα αλλά ούτε αυτό πήγε καλά.

Τρεις ώρες αργότερα ήμουν έξω από την πόρτα του Ντέιμον.

«Μας σέρνουν από το πουλί οι καριόλες, ε;» είπε κελαηδιστά και έκανε στην άκρη να περάσω.

Μπήκα στο σπίτι χωρίς να απαντήσω στο αστειάκι του. Δεν ήταν καριόλα και παρότι μόνο μία φορά τον είχα βάλει μέσα της, ήταν ήδη δώρο στα χέρια της.

Διασχίζοντας το σαλόνι επιβεβαίωσα πως οι ιδρυτές παρέμεναν ανοιχτοχέρηδες στις ανέσεις των αποστολών. Μια χλιδή που δεν άνηκε σε κανέναν μας, περιστασιακή κι όμως εθιστική για τους φιλοχρήματους οπαδούς της. Ο Ντέιμον δεν άνηκε σε αυτή την κατηγορία. Χρησιμοποιούσε την αίγλη της βίλας για την ανάδειξη της δύναμής του στον υπόκοσμο. Σπίτι του ήταν το γραφείο της Κορύφωσης.

Όπως και να 'χε το μέρος ήταν παλάτι.

Στο σαλόνι τα έπιπλα είχαν μετακινηθεί στις άκρες αφήνοντας ελεύθερο το κεντρικό σημείο. Η μπάντα είχε στηθεί μπροστά από τη μεγάλη τζαμαρία με φόντο την πισίνα και τα μέλη της έκαναν έλεγχο στον ήχο με την εισαγωγή ενός ροκ κομματιού. Υπάλληλοι της Κορύφωσης πηγαινοέρχονταν διαμορφώνοντας τον υπόλοιπο χώρο.

«Της πουτάνας γίνεται εδώ μέσα» έβρισα και συνέχισα στο βάθος αριστερά.

Με κατεύθυνση τον διάδρομο κάτω από τις σκάλες που ένωνε το ισόγειο με τον πρώτο όροφο, δεν έφτασα μέχρι το τέλος. Άνοιξα την πρώτη πόρτα που βρήκα μπροστά μου και μπήκα στην κουζίνα. Άφησα κινητό και τσιγάρα στην κεντρική νησίδα και πήρα μια μπίρα από το ψυγείο.

«Πάνε καλά οι δουλειές» ειρωνεύτηκα τους κρατικούς φορείς που έλεγχαν τα κονδύλια.

Όσα χρήματα σπαταλούσαν τόσα χρόνια για να παρέχουν την απαραίτητη χλιδή στις αποστολές, θα μπορούσαν να τα διοχετεύσουν με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους στην καρδιά του προβλήματος και να έχουν αποτέλεσμα. Σε υποβαθμισμένες περιοχές και σε οικογένειες που ζούσαν μες τη φτώχια και στην πλειοψηφία τους, λόγω έλλειψης δομών, οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στην παρανομία. Να κάνουν μια ένεση υποστήριξης αρχικά στα σχολεία και σταδιακά σε κάθε γειτονιά που είχε μετατραπεί σε γκέτο. Να τραβήξουν τα παιδιά από τους δρόμους, να διαλύσουν τις συμμορίες, να φτιάξουν πάρκα με δραστηριότητες και κοινωνικές δομές. Αλλά όχι. Αυτή η λύση θεωρούταν ουτοπική, χρονοβόρα και επίσης, το κέρατό μου, έτεινα να πιστέψω πως δεν ήθελαν να λυθεί το πρόβλημα όσο να εξαπλωθεί και να μεταφερθεί παρακάτω.

«Η μόνη δουλειά που πρέπει να πάει καλά είναι η αποστολή, τα υπόλοιπα είναι μαλακίες» είπε ο Ντέιμον όσο συνέχιζα να παρατηρώ τον χώρο. Τον γρανίτη του πάγκου, τα μοντέρνα έπιπλα και της τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρικές συσκευές. Τα πάντα ήταν ακριβά μέσα σε εκείνο το ρημάδι. Παροχές που επί της ουσίας δεν είχαν κανένα νόημα.

Ως ομάδα είχαμε ανάγκη από ουσιαστική βοήθεια όπως όπλα, αυτοκίνητα και άξιους Αρχαγγέλους. Η χλιδή εξυπηρετούσε μόνο στην εικόνα μας, επισφράγιζε το κύρος του αρχηγού, τη ροή μαύρου χρήματος χωρίς να ωφελεί τον σκοπό μας. Βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης στη Βι.Εμ.Έι. ήταν πώς θα παραμέναμε ζωντανοί κι όχι πόσα μετρητά θα ξοδέψουμε παριστάνοντας τους γκάγκστερς. Όμως το τελικό ποσό είχε πολλά μηδενικά, οι αποστολές χρηματοδοτούνταν από τη υπηρεσία και όσο υπήρχε αποτέλεσμα, δεν υπήρχε όριο.

«Πώς και άλλαξες γνώμη;» ρώτησε και τότε τον κοίταξα.

«Δεν ήθελα να σου χαλάσω το χατίρι».

Με ένα ειρωνικό χαμόγελο σήκωσε τα μανίκια του πουκαμίσου του στους αγκώνες. Είχε ντυθεί φουλ κυριλέ, ο βλάκας. Ζοριζόταν να εντυπωσιάσει την Εύα κι ένα κομμάτι μέσα μου τον λυπήθηκε. Δεν ήταν συνηθισμένος να προσπαθεί με τις γυναίκες, είχε να ασχοληθεί με Κωδικό πάνω από μια πενταετία και η υπόθεση είχε διαρκώς στραβωμάρες. Η φάση του ήταν τυφώνας.

«Αρκούσε ένα τηλεφώνημα, Βραζιλιάνε. Δεν χρειαζόταν να μπεις σε τόσο κόπο».

«Επικοινώνησε μαζί σου;»

«Ποιος;»

«Η Λουάν».

«Η Λουάν ή ο Κωδικός σου;»

Μισογελώντας ήπια από την μπίρα μου. Αν ήθελε να με τσιτώσει ήμουν ήδη φτιαγμένος με διάφορα.

«Κοίτα, Σιέγκα...» άρχισε να λέει. «Δεν ξέρω τι άλλο κρύβεται πίσω από τη Λουάν και στην προκειμένη δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Αυτό που θέλω είναι να χειρίζεσαι σωστά την κάθε πληροφορία και να μην υπάρξει καμία παράπλευρη απώλεια όσο θα τρέχει η υπόθεση. Κατανοητός;»

Έγνεψα και μάζεψα τα πράγματά μου να φύγω.

«Όσο για την επικοινωνία...» συνέχισε, «έχει λήξει από τη στιγμή που σταμάτησα να πηδιέμαι μαζί της».

Έγνεψα και πάλι, κινήθηκα προς την πόρτα.

«Ήταν καλή, παραπάνω από τον μέσο όρο αλλά...»

«Δεν ζήτησα λεπτομέρειες, Ντέιμον».

«Είναι Κωδικός και δεν είναι για πήδημα» ολοκλήρωσε την φράση του.

«Τα λέμε το βράδυ» είπα και έφυγα.

Αν άνοιγα το στόμα μου και μάθαινε ποιος ο ρόλος του Βίκτορ και ποια η σχέση του με τη Λουάν θα του κοβόταν μαχαίρι το γελάκι. Ο τυφώνας ήταν αεράκι σε σύγκριση με τον Μόρντορ.