ΡΑΜΟΝ

Όταν βγήκα από τον διάδρομο έκοβε βόλτες μεταξύ σαλονιού και τραπεζαρίας.

Με είδε και τσίτωσε κατευθείαν.

«Είχες πει πως όλα θα πάνε καλά. Πως δεν έχω λόγο να ανησυχώ και πως όλα ήταν υπό έλεγχο».

Το ξέσπασμά της δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Το περίμενα και εν μέρει μες τον πόνο μου απορούσα πως είχε καταφέρει να συγκρατηθεί τόσες ώρες.

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να ρωτήσω για τον κύκλο σου, ε;»

Βρίζοντας, σταμάτησε και με έδειξε.

«Μην με ειρωνεύεσαι, Σιέγκα».

Δεν την ειρωνευόμουν κι αν ήταν ψύχραιμη θα το έβλεπε. Νοιαζόμουν πολύ περισσότερο για εκείνη και τις ανάγκες της παρά για ό,τι είχε συμβεί. Ωστόσο το Σιέγκα ήταν καινούργιο και δεν ήξερα αν μου άρεσε.

«Σε χρειάζομαι» είπα ήρεμα. Φτάνοντας στο τραπέζι της κουζίνας τράβηξα μια καρέκλα και κάθισα λες και ήμουν έτοιμος να διαλυθώ. «Θέλω μου τυλίξεις τη γάζα στα πλευρά και να με βοηθήσεις να φορέσω τη μπλούζα».

«Θα φύγεις;»

«Έχω συνάντηση με τον αδερφό σου».

Ήταν εκνευρισμένη αλλά πήρε τις γάζες και γονάτισε μπροστά μου. Στην πρώτη επαφή μου προκάλεσε ένα μικρό τίναγμα. Τα δάχτυλά της ήταν κρύα και τα πλευρά μου αρκετά ευαίσθητα για να το αντέξουν. Μου ζήτησε «συγγνώμη» και συνέχισε πιο προσεκτική όταν μου φόρεσε την μπλούζα ώσπου τράβηξε το ύφασμα χαμηλά στην κοιλιά και το χέρι της ήρθε σε επαφή με τον καβάλο μου.

Αυτή τη φορά το τίναγμα ήταν για διαφορετικό λόγο.

Με κοίταξε σαστισμένη.

«Δεν μπορώ να τον ελέγξω» παραδέχτηκα.

Με άφησε και απομακρύνθηκε. Πισωπάτησε μέχρι τον πάγκο.

«Ποιος σε χτύπησε;»

«Δεν ξέρω».

«Γιατί το έκανε;»

«Δεν ξέρω».

«Τι ξέρεις;» φώναξε και με έδειξε τρέμοντας. «Σε ποια ερώτηση έχεις απάντηση; Μου είχες πει να μην ανησυχώ και επιστρέφεις σε αυτή την κατάσταση χωρίς εξηγήσεις; Έχω τρελαθεί τόσες ώρες από την αγωνιά μου κι εσύ καυλώνεις;»

Αν ήταν διαφορετική η κατάσταση θα της εξηγούσα πως το περίεργο δεν ήταν οι ορμές μου. Πάντα είχα πρόβλημα όταν βρισκόμουν κοντά της αλλά το έλεγχα κι αν αυτή τη στιγμή δεν μπορούσα ήταν γιατί είχα δύο χρόνια να γαμήσω. Επιπλέον, αν δεν είχε μπλεχτεί τόσο βαθιά στην Οικογένεια και κρατούσε μόνο τον ρόλο της παρατηρήτριας, δεν θα είχε τόσες απορίες. Δεν θα είχε τρομοκρατηθεί και δεν θα έψαχνε απαντήσεις, γιατί πολύ απλά η μόνη αναφορά που θα είχε να δώσει στην υπηρεσία της θα ήταν η επιτυχής εισχώρηση του Ντέιμον στην κλίκα των συμμοριών. Δεν θα ήξερε για τα υπόλοιπα κι όλα θα έτρεχαν όπως έπρεπε.

«Είσαι ασφαλής, Λουάν».

«Είμαι;»

Πήρα το πακέτο με τα τσιγάρα κι άρχισα να το φέρνω κύκλους στην επιφάνεια του τραπέζιου. Προσπαθούσα να το ελαττώσω με σκοπό να το κόψω, όμως η ηλίθια εξάρτηση είχε την τάση να με καλμάρει περισσότερο από μια ηλίθια οδοντογλυφίδα.

«Ο μαλάκας που μου την έπεσε αναφέρθηκε τον πατέρα μου».

«Κινδυνεύει ο πατέρας σου;»

«Είναι καλά. Μίλησα μαζί του» την καθησύχασα ξανά. «Μέχρι να βρω ποιος είναι και ποιος τον έστειλε δεν πρέπει να μάθει κανένας τι έγινε».

Έδειξε να το σκέφτεται ώσπου τελικά έγνεψε.

«Θα έρθω μαζί σου στη συνάντηση με τον Βίκτορ».

«Όχι».

«Ραμόν θα-».

«Δεν θα έρθεις» την έκοψα. «Αν μάθει ο αδερφός σου τι έγινε θα μπερδευτεί το θέμα και στη συγκεκριμένη φάση είναι ό,τι χειρότερο». Ο Βίκτορ έπρεπε να ακολουθήσει το σχέδιο, δεν χρειαζόταν επιπλέον έννοιες κι επειδή τον ήξερα, αν το μάθαινε θα έχωνε τη μύτη του. Η κατάστασή μου θα ρουφούσε ένα μέρος της προσοχής του σε διαφορετική κατεύθυνση και δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. «Είσαι ο Κωδικός μου αλλά και η αδερφή του, ο λόγος που πίεσε την υπηρεσία να έχεις προστάτη. Τι πιστεύεις θα γίνει αν μαθευτεί πως με τσάκισαν στο ξύλο ένα εικοσιτετράωρο αφότου σε παρέλαβα;»

Έδειξε σαστισμένη τον εαυτό της. «Εγώ φταίω;»

Τελικά άναψα τσιγάρο. Ο τραγιάσκας είχε αναφερθεί σε ένα χρέος του πατέρα μου. Η ιστορία δεν έβγαζε νόημα οπότε όλα ήταν πιθανά.

«Ξέρω πως η υπηρεσία ζορίστηκε με την απαίτηση του Βίκτορ να γίνεις Κωδικός, οπότε ίσως να ψάχνει τρόπο να με βγάλει άχρηστο». Αν δεν συμμετείχε στη νάρκωση του Λιόν κι αν δεν είχε μπλεχτεί με τον Ντέιμον και την Κορύφωση, η πιθανότητα να εμπλεκόταν δεν θα έπαιζε καν σαν σενάριο.

«Ίσως να έχει συμβεί κάτι με τον πατέρα μου που αγνοώ» μονολόγησα προσπαθώντας να κατανοήσω από πού και για ποιόν λόγο είχα δεχτεί τέτοια επίθεση.

Τράβηξα ακόμα μια τζούρα και βγάζοντας τον καπνό επανήλθα σε εκείνη. Οι ικανοί Αρχάγγελοι ήταν πιασμένοι ενώ λόγω της σοβαρότητας της αποστολής ακόμα και ο Ντέιμον είχε παραλάβει Κωδικό. Το ίδιο και Λιόν, ενώ ο Λέιτον ήταν σκιά της κόρης του Μαξ και ήδη ζοριζόταν.

«Αν κριθώ ακατάλληλος δεν ξέρω σε ποιόν ή αν εντέλει θα επιλέξουν κάποιον να με αντικαταστήσει. Είσαι βαθιά χωμένη για να μείνεις απροστάτευτη Λουάν» ξηγήθηκα.

Έσβησα το τσιγάρο και σηκώθηκα να φύγω. Τα παυσίπονα θα μου επέτρεπαν για κάμποσες ώρες να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να κινήσω υποψίες στον Βίκτορ. Όσο για το σκισμένο χείλος, θα έβρισκα μια δικαιολογία.

Στο μεταξύ, τα δεδομένα είχαν αλλάξει.

«Θα ενεργοποιήσω τις κάμερες» την ενημέρωσα.

«Θα επιστρέψεις;»

Την κοίταξα και χάθηκα.

Ήταν η ποιο γελοία ερώτηση που έπρεπε να απαντήσω.

«Πάντα θα επιστρέφω, άγγελέ μου».