ΡΑΜΟΝ

Αυτοσυγκράτηση και σκέψη. Αυτά ήταν τα δύο βασικά χαρακτηριστικά ενός Αρχαγγέλου. Αυτοσυγκράτηση για μπορεί να ζυγίζει την εκάστοτε κατάσταση και σκέψη ώστε να κρίνει σωστά αν έπρεπε να ξεκινήσει την επίθεση. Μια μάχη που ίσως οδηγούσε στον θάνατο του ίδιου ή του αντιπάλου του.

Είχαν περάσει τρία χρόνια από την ένταξή μου στη Βι.Εμ.Έι. Κάθε αποστολή ήταν διαφορετική και παρότι έμοιαζαν στα καίρια σημεία -ο καλός, ο κακός και το δίκαιο- το ζητούμενο ήταν η νίκη. Πληρωνόμασταν για να φέρουμε εις πέρας το δίκαιο που είχαν ορίσει εκείνοι που μας ανέθεταν τις αποστολές. Στο τέλος της μέρας, όλα ήταν θέμα χρημάτων και το ρίσκο να χάσω τη ζωή μου για μια καλή πληρωμή, εκτός συμφωνίας. Αν έπρεπε να παίξω παράνομα, το έκανα. Άφηνα τους αναλώσιμους να ρισκάρουν. Αυτούς που δεν υπολόγιζαν τίποτα παρά μόνο το αποτέλεσμα. Άτομα που για τους ιδρυτές ήταν απαραίτητα στη στελέχωση οποιασδήποτε Οικογένειας. Αυτή η κατηγορία ήταν άρρωστη με τη σφραγίδα της Βι.Εμ.Έι. με θα αυτοθυσία τερμάτιζε τα πάντα για τους ιδρυτές. Το είχα δει να συμβαίνει κι ενώ αρχικά είχα ξαφνιαστεί με τη νοοτροπία, τη βάφτισα βλακεία και έπαψα να ασχολούμαι.

Στην τελευταία αποστολή με τον Ντέιμον δυσκολεύτηκα να δω που στεκόταν. Ο τύπος έμοιαζε να ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στους αναλώσιμους και στους ικανούς. Τελικά ήταν ταλαντούχος. Έδινε στους ιδρυτές τον σεβασμό που ήθελαν και είχε τα μάτια του δεκατέσσερα σε ό,τι συσχετιζόταν με την αποστολή που ηγούταν. Εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τους χωρίς να ρισκάρει ούτε μία ζωή από τα μέλη της ομάδας του, παρότι η δική του ήταν αρκετά συχνά χαοτική.

Είχε περάσει μία εβδομάδα από την επίσημη λήξη μιας ακόμα αποστολής. Ήμουν στη σχολή για κάποιες υπογραφές και το χαρτί της άδειάς μου. Στην πραγματικότητα, ήμουν με το ένα πόδι στο σπίτι μου όταν απάντησα στο τηλέφωνο και αντί για το άρωμα της ελευθερίας βρέθηκα εγκλωβισμένος στο γραφείο του Άντερσεν. Ήμουν η ουρά του οπότε ήταν λογικό πέρα από την αναφορά του Ντέιμον να θέλει και τη δική μου. Ακούγοντας να μου αραδιάζει τις ίδιες βαρυσήμαντες παπαριές σχετικά με τρόπο που είχε δομηθεί η σχόλη και η λειτουργία της, βαριόμουν αφάνταστα να τον παρακολουθήσω. Κάπνιζα και κουνούσα καταφατικά το κεφάλι μου.

«Όταν αναλάβεις τη θέση μου, θα έχεις ευθύνη για κάθε υπογραφή που βάζεις» ανέφερε μεταξύ άλλων. «Δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν Αρχάγγελοι και να τιμήσουν τις αρχές μας».

Δεν ήταν όλοι ικανοί, αντιθέτως οι ιδρυτές είχαν γεμίσει τη σχολή με ένα σωρό ανίκανους αναλώσιμους. Τραγική ειρωνεία, ο Άντερσεν ήξερε πως δεν ήμουν χαζός και παρ' όλα αυτά συνέχιζε να με θέλει για αντικαταστάτη του ποτίζοντάς με με θεωρίες του κώλου. Δεν είχα καταλήξει αν είχε δεύτερες σκέψεις ή πίστευε πως ήταν πιο έξυπνος από εμένα· δεν είχε νόημα να προβληματιστώ. Στόχος μου ήταν να ξεχρεώσω. Δεν θα συσχέτιζα το μέλλον με τις αποφάσεις του σήμερα.