ΛΟΥΑΝ

Τα φώτα χαμήλωσαν, ο ντι-τζέι ανέβηκε στο βάθρο. Δύο προβολείς περιπλανήθηκαν στο πλήθος που παραληρούσε στο επίπεδο Τζουλιέτ και κατέληξαν στα κλουβιά που μεσουρανούσαν κρεμασμένα με ιμάντες πάνω από τα κεφάλια τους.

Ήμουν κλεισμένη σε ένα από αυτά. Στο απέναντί μου η Μαριλού.

Ο ντι-τζέι δυνάμωσε σταδιακά την ένταση και μας έδωσε το σινιάλο να σκορπίσουμε τη χρυσόσκονη. Αδειάζοντας τα σακουλάκια δεκάδες ζευγάρια χέρια σηκώθηκαν σαν να προσπαθούσαν να πιάσουν τη χρυσή βροχή που χανόνταν λόγω μηδαμινής μάζας στη σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Για δέκα ολόκληρα λεπτά έζησα την αυταπάτη μετατρέποντας το ψέμα σε αλήθεια σε μια Κορύφωση που έμοιαζε με δυναμίτη έτοιμο να εκραγεί.

Με το τέλος της εμφάνισής μου πάτησα το κουμπί επιστροφής. Το κλουβί άρχισε να κινείται κατά μήκος του ιμάντα σε μια παράλληλη ευθεία από το βάθρο του ντι-τζέι, στο πρεβάζι που προεξείχε πάνω από το επίπεδο Άις. Όταν η σιδερένια κατασκευή ακούμπησε τον εξώστη, βγήκα και έδωσα τη θέση μου στη Λάιλα. Τόσο εκείνη όσο και η Μαριλού ήταν επαγγελματίες χορεύτριες. Για εμένα ήταν ένα μικρό κομμάτι της πυραμίδας που στήριζε τον ρόλο μου ως παρατηρήτρια.

Στο σημείο στάθμευσής των κλουβιών με περίμενε ο Λιόν.

«Σε θέλει ο Ντέιμον».

Με χούφτωσε και με φίλησε.

Ο Λιόν ήταν Πυλώνας της Οικογένειας. Είχε οριστεί ως δεξί χέρι του Ντέιμον αλλά ήταν ξεκάθαρο πως έψαχνε να βρει άκρη με την ταυτότητα του Αρχαγγέλου. Από την πλευρά μου, κρατούσα στενή επαφή και με τους δύο για διαφορετικούς λόγους.

Σε σχέση με τον Λιόν διαχειριζόμουν έξυπνα τις ορέξεις του με εξαίρεση τις απρόσμενες επιθέσεις στο στόμα μου. Ο τύπος φιλούσε λες και ήμουν η φιάλη οξυγόνου του, με μια συναισθηματική ένταση που πάντα με ξάφνιαζε. Λες και είχε ανάγκη να νιώσει απαραίτητος άφηνε κάποια να τον γεμίσει για λίγο και σαν να πνιγόταν από το συναίσθημα, κάλυπτε το υπόλοιπο κενό με αλκοόλ. Η πορεία του ανησυχούσε τον Βίκτορ που έλπιζε πως όταν θα μάθαινε την αλήθεια για τον πατέρα του, θα δεχόταν την κληρονομιά του και θα στεκόταν δίπλα του να διορθώσει ό,τι είχαν καταστρέψει οι ιδρυτές. Για να συμβεί αυτό, ομαλά και χωρίς επιπλοκές, ο Λιόν έπρεπε να συνέλθει και να αναλάβει τις ευθύνες του.

Άφησα τη γλώσσα του να παίξει με τη δική μου κι όταν κατάλαβα ότι χόρτασε τον έκοψα ήρεμα και τον απομάκρυνα.

«Με περιμένει ο Ντέιμον» είπα και κατέβηκα πρώτη από τα σκαλοπάτια στο επίπεδο Άις.

Ο συγκεκριμένος χώρος φιλοξενούσε κυρίως τα μέλη της Οικογένειας και σημαντικούς πελάτες. Το Άις ήταν ένα μέτρο υπερυψωμένο από το κεντρικό επίπεδο Τζουλιέτ αποτελώντας κομβικό σημείο του μαγαζιού. Από εκεί είχαμε πρόσβαση στα καμαρίνια, τις αποθήκες και το γραφείο του Ντέιμον.

Με τον Λιόν πίσω μου, είμασταν σε πορεία προς τα εκεί όταν είδα έναν πελάτη να παρενοχλεί μια σερβιτόρα.

Κοντοστάθηκα.

«Κοίτα τη δουλειά σου, Μπάρμπι» με διέταξε.

Με ώθησε να συνεχίσω αλλά έφερα αντίσταση.

«Κι εσύ τη δική σου».

«Αυτό κάνω». Με άρπαξε από το χέρι και τραβώντας με φτάσαμε στον Μέισον. Στεκόταν στην είσοδο του διαδρόμου που οδηγούσε στα καμαρίνια. «Ενενήντα μοίρες δεξιά, αδερφέ» τον πληροφόρησε ο Λιόν.

«Το έχω δει. Τι κάνω;» ρώτησε εκείνος.

«Δύο Πι». Μπήκαμε στον προθάλαμο και τότε με άφησε.

«Τι θα γίνει τώρα;» απόρησα.

Αντί να απαντήσει ο Λιόν συνέχισε να κινείται προς το γραφείο του Ντέιμον.

«Θα επιτρέψεις στον καθένα να συμπεριφέρεται λες και είναι μπουρδέλο εδώ μέσα;»

«Αν δεν είναι, μην συμπεριφέρεσαι σαν πουτάνα γλυκιά μου».

«Τι λες;»

Φρέναρε απότομα και με κοίταξε.

«Λέω, πως θα πηδηχτείς με τον Ντέιμον και μετά θα έρθεις να μου πάρεις πίπα. Πως ποτέ δεν έχεις ξυπνήσει δίπλα μου και επίσης πως, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ δεν έχω ιδέα πως είναι όταν σε γαμάω... Αν σε γαμάω».

Ήταν η δεύτερη φορά μέσ' την τελευταία εβδομάδα που μου πετούσε κάτι τέτοιο.

Έπρεπε να αποφύγω το θέμα οπότε θα εστίαζα εκεί που με βόλευε.

«Αν νομίζεις πως είμαι πουτάνα γιατί δεν με πληρώνεις;»

«Έξυπνο...» μουρμούρησε λες και είχε καταλάβει την τακτική μου. «Αν ήθελες λεφτά θα πηδιόσουν με τον Λέιτον».

Άνοιξε την πόρτα και μου έκανε νόημα να περάσω πρώτη.