ΡΑΜΟΝ

«Το πρόγραμμα δεν πήρε έγκριση από τις αρχές» επενέβη ο Μαξ αναφερόμενος στην εφαρμογή. Σε κάτι παράνομο που για να γινόταν νόμιμο ήθελε επιπλέον χρόνο, γραφειοκρατία, παρουσιάσεις και συναντήσεις με φορείς που οι ίδιοι είχαν αποκλείσει γιατί το βιάζονταν.

«Έσπασες κωδικούς και μπήκες σε αρχεία που παρακολουθούνται από δεκάδες μεριές» πρόσθεσε ο Βίκτορ.

«Επίσης, έσπασα και κωδικούς από αρχεία της υπηρεσίας» τόνισα υπενθυμίζοντας τους πως ήταν ο μόνος τρόπος για να έχω πρόσβαση σε όσα ήθελαν.

«Το σύστημα τους έδειξε παραβάτη» είπε ο Βλαντιμίρ

Είχα βαρεθεί να στρέφω την προσοχή μου από τον έναν ηλίθιο στον άλλο. Έδεσα τα χέρια στο στέρνο και ακούμπησα στη βιβλιοθήκη. Όλοι εκεί μέσα ξέραμε πως είχα κάνει ό,τι μου είχαν ζητήσει κι αν ήταν παράνομο, ήταν ευθύνη τους. Αν η υπηρεσία, όπως ισχυρίζονταν, είχε βρει παράβαση ήταν λόγω λάθος χρήσης του προγράμματος. Η εφαρμογή άντεχε περιορισμένο αριθμό παρακολουθήσεων ανά ημέρα, διαφορετικά υπερφόρτωνε τους κώδικες στο σύστημα και έβγαζε βλάβη. Η βλάβη έδειχνε την παράβαση. Παρ' όλα αυτά τους άφησα να μου εξηγήσουν όσα ήδη ήξερα για να φτάσουν στο ψητό.

Οι Αρχές είχαν εντοπίσει παραβιάσεις που προερχόταν είτε από το σπίτι μου είτε από το συνεργείο. Οι ιδρυτές «είχαν υποχρεωθεί», όπως συγκεκριμένα ανέφεραν, να σβηστούν όλες τις υποκλοπές που είχα κάνει με πρόσβαση τη σχολή, γιατί αν συσχετιζόταν με αυτή η Βι.Εμ.Έι., οι εμπλεκόμενοι θα αντιμετώπιζαν σκληρές ποινές.

Ολοκληρώνοντας την ιστοριούλα του ο Μαξ, είχε πετάξει μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα στα πόδια μου.

«Είστε ηλίθιοι» είπα γελώντας. «Ηλίθιοι και ανίκανοι».

«Πρέπει να σωθεί το δάσος» πρόσθεσε ο Άντερσεν που είχε το θράσος να με κοιτάζει χωρίς ντροπή -μιας και το δέντρο που είχε συμφωνήσει να θυσιαστεί ήταν ο ανιψιός του.

Ο Μαξ συνέχισε με σκοπό να γλυκάνει το χάπι, αναφέροντάς πως το συνεργείο και ό,τι χρειαζόταν η οικογένειά μου θα το αναλάμβανε η σχολή, ενώ ο Βλαντιμίρ δεσμεύτηκε πως η σχολή θα κάλυπτε τις δόσεις των δανείων μου.

«Δύο χρόνια δεν είναι πολλά» είπε στο τέλος ο Μαξ και δεν ξέρω πραγματικά πώς συγκρατήθηκα και δεν του πέταξα τον μαρμάρινο έπαινο που είχα δίπλα μου.

«Πόσο χρόνο έχω;» ρώτησα.

Δεν μίλησε κανείς και εκνευρίστηκα.

Εκνευρίστηκα γιατί λογικά δεν είχα πολύ χρόνο κι ενώ είχαν το θράσος να μου φορτώσουν το φταίξιμο, ξαφνικά ήταν κότες να το ξεστομίσουν.

«Πόσο. Χρόνο. Έχω» φώναξα. «Πόσο χρόνο έχω για να δω τη μάνα μου και τον πατέρα μου πριν κλειστώ δύο γαμημένα χρόνια στη φυλακή, για ένα δικό σας γαμημένο λάθος».

Ο Βίκτορ βρήκε τα αρχίδια και ακούμπησε κάμποσα χαρτιά στο γραφείο. «Υπογράφεις την Αποδέσμευσή σου και αύριο το πρωί στις δέκα παρουσιάζεσαι στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Τους έχουμε ενημερώσει πως θα παραδοθείς και θα αναλάβεις την ευθύνη. Θα σε περιμένει ο δικηγόρος για τις λεπτομέρειες».

«Δύο χρόνια» μονολόγησα συνειδητοποιώντας πως από τύχη δεν βρισκόμουν ήδη στο κρατητήριο.

«Με την αποφυλάκιση μπαίνεις ξανά στη σχολή» πρόσθεσε ο Μαξ.

Ήταν ο τελευταίος που κοίταξα σε εκείνο το δωμάτιο.

«Πάντα μου σηκώνεται όταν μιλάς για τη Βι.Εμ.Έι. Ζισκάρ».

Υπέγραψα την αποδέσμευσή μου και έφυγα.