ΛΟΥΑΝ

Άφησα το βιβλίο και γύρισα να τον δω.

Μισοκαθόταν στην άκρη του γραφείου με τα πόδια πλεγμένα στο πάτωμα. Φορούσε μια στρατιωτική κάργκο βερμούδα όχι τόσο βρόμικη ως συνήθως αλλά σκονισμένη. Η μπλούζα του ήταν γεμάτη παλιές και νέες πιτσιλιές από γράσα. Τελικά, στην περίπτωσή του το γυμναστήριο ήταν πολυτέλεια αλλά και πάλι. Παρότι δεν είχε χρόνο να γυμναστεί κι ενώ μετά βίας έτρωγε κατά τη διάρκεια της ημέρας, το σώμα του πνίγονταν από μυς. Σίγουρος για τον εαυτό του και τις κινήσεις του, από τους ανθρώπους που ήξερε τι ήθελε και μέχρι που μπορούσε να φτάσει για να το πάρει όσο περισσότερο γνώριζα τον Ραμόν Σιέγκα τόσο περισσότερο παραδινόμουν στο πακέτο. Ήταν από αυτούς που έλεγαν ωμά την αλήθεια, δεν χάνονταν στα ψέματα, και όταν προειδοποιούσαν σε έσπρωχναν να παραβιάσεις το όριο.

Έγειρα το κεφάλι στο πλάι.

Άραγε πώς ήταν στο σεξ; Τρυφερός ή κυρίαρχος;

Δάγκωσα το χείλος μου.

«Σταμάτα να το κάνεις» με ξάφνιασε.

«Να κάνω τι;»

Άφησε την μπύρα στο γραφείο και γύρισε ξανά σε εμένα με σηκωμένο το φρύδι.

«Να με κοιτάς σαν να θέλεις περισσότερα».

Ήθελα περισσότερα.

Του άρεσα. Με είχε βοηθήσει. Ήταν μονογαμικός.

Έπεσα πίσω στη ράχη του καναπέ και σταύρωσα τα πόδια έχοντας επίγνωση μέχρι πού είχε φτάσει η φούστα μου.

«Ο Βίκτορ μου είπε πως είναι επιλογή μου αν θα πάω στην Αγγλία» ανέφερα κι έκανα μια παύση απορροφημένη από το τατουάζ στο χέρι του. Ξεκινούσε από τον δεξί του ώμο και κατέληγε στον αγκώνα του λες και είχε την πρόθεση να το συνεχίσει μέχρι τον καρπό, σαν μανίκι. Θα το έκανε άραγε; Δάγκωσα ξανά το χείλος μου και τον κοίταξα. «Μου είπε επίσης πως μετά την κουβέντα σας κέρδισα την εμπιστοσύνη του άρα μπορώ να πάω σε όποιο πανεπιστήμιο θέλω». Αυτή τη φορά η παύση ήταν μικρότερη και η προσοχή μου δεν ξεκόλλησε από τα μάτια του. «Αναρωτιέμαι αν σε ενδιαφέρει να μάθεις τι αποφάσισα;»

Έπλεξε τα χέρια στο στέρνο, έσφιξε το σαγόνι.

«Θα πας;» ρώτησε.

Δεν είχα σκοπό να πάω σε άλλη ήπειρο τόσο μακριά από εκείνον. Είχα ετοιμάσει ήδη τα χαρτιά μου για το πανεπιστήμιο της αυτής της πόλης. Θα έμενα κοντά σε όσα τον θύμιζαν και θα βοηθούσα τον πατέρα του με τη γραφειοκρατία του συνεργείου.

Πέρασαν ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να γνέψω αρνητικά.

«Που θα πας;»

Κοίταξα τριγύρω και σηκώθηκα όρθια.

«Λέω να μείνω εδώ». Η έκφρασή του χαλάρωσε, άρχισα να τον πλησιάζω. «Το πανεπιστήμιο πληροί τις προϋποθέσεις μου και θα είμαι εύκολη επίσκεψη στις άδειές σου».

«Στις άδειές μου, ε;»

«Ναι» είπα όταν στάθηκα απέναντί του. «Ο Βίκτορ μου είπε πως θα έχεις χαλαρό πρόγραμμα στην εταιρία μόλις παραδόσεις το πρόγραμμα που περιμένει».

«Μάλιστα...»

Δεν του άρεσε αυτό που άκουγε;

«Αυτό έχεις να πεις;»

«Πριν πω οτιδήποτε πρέπει να σιγουρευτώ για κάποια πράγματα» είπε και με σταμάτησε ένα βήμα πριν βρεθώ ανάμεσα στα πόδια του. «Δεν είσαι με τον Μέισον», ερώτηση και δήλωση μαζί. Έσμιξα τα μάτια με απορία. «Πληροφορία από τον Βίκτορ» εξήγησε και χαμογέλασα.

«Φυσικά... Ο Βίκτορ» μουρμούρησα. «Δεν είμαι» το αρνήθηκα αν και ήταν περιττό.

«Επίσης, ξέρεις τι σκατά γίνεται εδώ μάσα και τα ζόρια του σπίτι μου;»

«Ξέρω» επιβεβαίωσα.

«Το σημαντικότερο όμως, είναι πως έχεις καταλάβει πόσο μονογαμικός είμαι στις σχέσεις μου, σωστά;»

«Σωστά».

«Ωραία» είπε με βαθιά χροιά. «Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά πες μου τι θέλεις από εμένα γιατί οριακά καταπατάς την προειδοποίηση».

Ήταν αδύνατο να μην δαγκώσω το χείλος μου.

«Την καταπατάω;»

«Πες μου» επέμεινε και δεν μπορούσα να μας βασανίσω άλλο.

Έσκυψα κοντά στο αυτί του. «Σε θέλω μέσα μου, Ραμόν».

Επιστρέφοντας αργά στην ευθεία μου η ανάσα του έφυγε με ορμή λες και την κρατούσε τόση ώρα κλειδωμένη στα πνευμόνια του. Με έπιασε από τους μηρούς έφερε ανάμεσα στα πόδια του.

«Δεν μπορώ σε πάρω ήρεμα».

Η παλάμη του πέρασε ανάμεσα στους μηρούς μου κι ένιωσα τη θερμότητα να καίει το δέρμα του.

«Δεν θέλω καν να προσπαθήσω να σε πάρω ήρεμα, Λουάν. Θέλω να σε γαμήσω σαν να μου ανήκεις».

Έκανε στην άκρη το εσώρουχό μου και έπαιξε ελάχιστα με το ευαίσθητο σημείο μου πριν σπρώξει το δάχτυλό του μέσα μου. Κρατήθηκα από τους ώμους του γιατί έπρεπε να παραμείνω σταθερή. Γιατί ό,τι μου έκανε ήταν τόσο ερωτικό που εκλιπαρούσε για περισσότερα. Τόσο απόλυτο που αδυνατούσα να φανταστώ πόσο θα με διέλυε αν σταματούσε.

«Γάμησέ με» τον παρακάλεσα.

«Μην με καταστρέψεις μετά από αυτό» είπε.

Τα χείλη μου χώρισαν στα δύο πριν ακόμα ενωθούν με τα δικά του. Η αίσθηση ήταν γλυκιά και μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε χαοτική. Οι ανάσες μας μπλόκαραν η μία την άλλη κι όσο με ικανοποιούσε ξεκούμπωσα το παντελόνι του και τον πήρα στο χέρι μου. Ξεδιπλώνοντας τον, τον είδα να λιώνει από το άγγιγμά μου και στιγμιαία να παραδίνεται στην απόλαυση που του πρόσφερα.

«Δεν θα τελειώσω έτσι, άγγελέ μου. Όχι πάλι».

Δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα όρθια στην άλλη μεριά του δωματίου με την πλάτη στον τοίχο. Με σήκωσε κι όταν έπλεξα τα πόδια μου γύρω από τη μέση του, έκανε στην άκρη το εσώρουχό μου και βυθίστηκε σταθερά μέσα μου. Επανέλαβε κοφτά προφέροντάς το όνομά μου σαν να τον παίδευε και πολύ γρήγορα άρχισε να δίνει ένταση στην πράξη. Η ανάσα μου κόπηκε, το στήθος μου βρέθηκε στο στόμα του και το χέρι του να κρατάει ακινητοποιημένο το κεφάλι μου στην ευθεία του.

«Με έχεις τρελάνει, Λουάν».

«Ωραία» είπα και χαμογέλασε πονηρά.

«Το πέρασα το τεστ, ε;»

Δεν πρόλαβε να πάρει απάντηση, οι ωθήσεις κατέστρεφαν το μυαλό μου. Δεν ήταν έρωτας όσο ένα ωμό σεξ με στόχο την κορύφωση. Τη λύτρωση ενός οργασμού που έσβηνε οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα.

Τελειώσαμε μαζί κι όπως μου είχε υποσχεθεί κάποτε, μπήκε μέσα μου και έσπασα στα δύο.

Με κατέβασε από την αγκαλιά του και μου έφτιαξε τα ρούχα.

«Λοιπόν;» αναρωτήθηκε. Κούμπωσε το παντελόνι του και με φίλησε ενώ ακόμα έτρεμα. «Πέρασα το τεστ;»

«Μάλλον».

Έσμιξε τα φρύδια χαμογελώντας. «Μάλλον;»

«Θα σε σκοτώσω μαλάκα».

Κάπου εκεί καταστράφηκαν όλα.

Η φωνή του Βίκτορ τράβηξε την προσοχή μας στην πόρτα. Η επίθεση ήταν ακαριαία.

Για δέκα ολόκληρα λεπτά έβλεπα τον αδερφό μου να τον χτυπάει μεταμορφωμένος σε τέρας. Να του ματώνει το πρόσωπο και να συνεχίζει με μανία στα πλευρά. Για δέκα ολόκληρα λεπτά ο Ραμόν ήταν ένας σάκος του μποξ και ούτε μια στιγμή δεν ανταπέδωσε. Δεν αμύνθηκε καν στην ορμή του ανθρώπου που μου προκάλεσε κρίση πανικού κι έτσι σταμάτησε.

Θυμάμαι τον Βίκτορ να τον βρίζει πριν με αρπάξει από το χέρι και με βγάλει έξω από το γραφείο. Θυμάμαι να ουρλιάζω και να μου κόβεται η φωνή και τέλος θυμάμαι εκείνον ημιλιπόθυμο σε μία γωνία στο πάτωμα να μου ζητάει συγγνώμη.

«Συγγνώμη, άγγελέ μου».