ΡΑΜΟΝ

Στο διάστημα που ακολούθησε η Λουάν έγινε μέλος του συνεργείου. Έβαλε σε τάξη τη γραφειοκρατία, αρίθμησε τα αναλώσιμα και ανέλαβε εξολοκλήρου τις καρτέλες των πελατών. Συνήθως ερχόταν τα απογεύματα αλλά όχι όλα και κάποιες φορές όχι για πολλές ώρες.

Με κάποιο τρόπο είχα μάθει να ξεχωρίζω ποιες μέρες θα έμενε μέχρι αργά και ποιες ήμουν ξεπέτα. Καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν γούσταρα, και οι δύο μου έκαναν. Δούλευα πιο ευχάριστα όταν τριγυρνούσε για να με βοηθήσει ή να τακτοποιήσει οτιδήποτε. Όταν με ζάλιζε με ερωτήσεις προσπαθώντας να καταλάβει πώς λειτουργεί ο κινητήρας, πώς συνδέεται η μπαταρία ή γιατί δεν έκανα ακόμα διάλλειμα για να φάω. Δεν υπήρχε ταμπέλα στη σχέση μας, ό,τι κι αν ήταν μου άρεσε.

Το βασανιστήριο ξεκινούσε όταν με παρακολουθούσε στενά να δουλεύω πάνω σε κάτι. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, τη μύριζα, την αισθανόμουν και έχανα το μυαλό μου. Εκείνες τις στιγμές εκείνο το κάτι έχανε την αξία του.

Εννιά στις δέκα φορές παρατούσα ό,τι έκανα και προσπαθούσα να κρυφτώ μέσα στο ίδιο μου το συνεργείο. Να δημιουργήσω απόσταση μέχρι να μου πέσει και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Να μην πως αυτά που ήθελα να της κάνω, τον τρόπο που ήθελα να της τα κάνω ή το σημείο. Κάποιες φορές θα μου αρκούσε απλά να την αγγίξω κι άλλες που πονούσα για να μπω μέσα της. Δυσκολευόμουν με την κατάσταση και πάλευα να φερθώ λογικά όταν έσκυβε να με δει να δουλεύω με την μπλούζα της να αποκαλύπτει πολλά περισσότερα από όσα άντεχα.

Αν τον είχα παίξει; Ναι.

Αρρωστημένα συχνά ο πούτσος μου ήταν στο χέρι μου. Η παλάμη μου υγρή και τα ρούχα μου χάλια. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ και μια γαμημένη φορά στην τουαλέτα του συνεργείου. Είχα κλειδωθεί μέσα και είχα τελειώσει σαν ανήλικος που μόλις είχε ανακαλύψει πως το πουλί του δεν ήταν μόνο για κατούρημα.

Σε κάποια σεμινάρια της Βι.Εμ.Έι. ο ψυχολόγος μας είχε μιλήσει για τον εθισμό της εμμονής. Πώς μια αθώα σκέψη γινόταν επικίνδυνη και εντέλει καταστροφική. Μας είχε φέρει ένα σωρό παραδείγματα κι ο μαλάκας έτεινα να γίνω ένα από αυτά. Όσο περισσότερο τη σκεφτόμουν, αρρώσταινα, οπότε για να συνέλθω έπρεπε να γαμήσω ή τουλάχιστον να βρω άλλη πρωταγωνίστρια.

Αλλά δεν ήθελα άλλη. Ήθελα εκείνη.

Όσο δύσκολη κι αν ήταν η φάση ήταν μαγικά καλύτερη από τις μέρες που δεν ερχόταν. Ναι μεν έβγαζα περισσότερη δουλειά μόνο που το μυαλό μου βυθιζόταν σε ένα σκασμό υποχρεώσεις που είχα με τη Βι.Εμ.Έι., τα δάνεια, τα οικογενειακά μου. Σε όλα αυτά που έπρεπε να δώσω λύση και που πολλά από αυτά ήταν θηλιά στον λαιμό λόγω χρημάτων.